Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking, het is een deel van mij.

Het is al even stil op dit blog. Er staan wat blogs klaar maar ik voel niet de behoefte om te delen. De processen waar ik midden in zit sluiten niet aan bij de klaarstaande blogs.  Vooral ben ik bezig met de behandeling die ik aan het volgen ben. Dat vraagt veel energie. Mijn spraakstoornis en beenuitval verbeteren door de behandeling, wat superfijn is. Tegelijkertijd ben ik mijn graadmeter kwijt. Vooral aan mijn spraak kon ik merken of ik dichtbij mijn grens kwam. Daardoor is het weer zoeken naar andere seintjes die vanuit mijn lichaam komen om mijn grenzen in de gaten te houden. Dat is vermoeiend merk ik. Ook probeer ik mij te richten op een zo normaal mogelijk leven. Voor mij betekend dat ook dat ik het prikschade verhaal voor een groot deel achter mij laat. In de zin van dat het een gegeven aan het worden is. Er is niets meer aan te veranderen, ik kan de tijd niet meer terug draaien EN ik wil ook weer gewoon genieten van wat het leven mij brengt. Ook al is dat anders dan voorhe...

In 1 van de laatste gesprekken met de Arboarts werd mij gevraagd wat mijn grootste wens was.  Mijn eerste ingeving was: beter worden en weer van betekenis kunnen zijn als moeder en in de maatschappij.  De arts keek me aan en zei niets ….en bleef me aankijken. Ik dacht na over wat ik gezegd had. ‘Beter willen worden’..die wens begrijpt iedereen. Maar de stilte viel over het laatste: ‘van betekenis willen zijn’.  Lange tijd heb ik mij nutteloos gevoeld doordat ik mijn werk niet uit kon / kan voeren en niet de actieve moeder kan zijn die ik was.  Ik was in de valkuil ‘ik ben wat ik doe’ getrapt. Het gaat er namelijk om ‘wie ik ben’. Met het in die valkuil trappen legde ik mijzelf enorm hoge (tot op heden) onbereikbare eisen op met gevoel als falen met resultaat. Mijn oude leven viel weg en ik moest mijzelf hervinden in mijn nieuwe leven. Het gaat om wie ik ben. Ik moest de gedachte dat wat ik doe als doel loslaten.  Het is niet het belangrijkste wat ik doe. Mijn wa...