Deel 58: Stilte

Het is al even stil op dit blog. Er staan wat blogs klaar maar ik voel niet de behoefte om te delen. De processen waar ik midden in zit sluiten niet aan bij de klaarstaande blogs. 

Vooral ben ik bezig met de behandeling die ik aan het volgen ben. Dat vraagt veel energie. Mijn spraakstoornis en beenuitval verbeteren door de behandeling, wat superfijn is. Tegelijkertijd ben ik mijn graadmeter kwijt. Vooral aan mijn spraak kon ik merken of ik dichtbij mijn grens kwam. Daardoor is het weer zoeken naar andere seintjes die vanuit mijn lichaam komen om mijn grenzen in de gaten te houden. Dat is vermoeiend merk ik.

Ook probeer ik mij te richten op een zo normaal mogelijk leven. Voor mij betekend dat ook dat ik het prikschade verhaal voor een groot deel achter mij laat. In de zin van dat het een gegeven aan het worden is. Er is niets meer aan te veranderen, ik kan de tijd niet meer terug draaien EN ik wil ook weer gewoon genieten van wat het leven mij brengt. Ook al is dat anders dan voorheen. Toch is het belangrijk voor mij alles uit het leven te halen wat er in zit. Hoe aangepast dan ook. 

Ik heb goede en slechte dagen. Of dagen die daar tussenin zitten. Ook als ik ergens ben, ik laat me niet tegenhouden en ga dan bv wel met m’n dochter mee.

Mijn dochter heeft mij meegevraagd naar een vriend in Tarifa. Het is zo lief dat ze dat vraagt en aanbied. Mede ook omdat het ook voor haar dan wel wat aanpassingen vraagt. Van mij ook. Maar dat is gewoon geen probleem en we fixen het ook dit x weer super met elkaar. Ik hoef me nergens druk over te maken, alles wordt geregeld. Gewoon een traktatie is dit, 1 groot cadeau. Ze weet dondersgoed dat alle behandelingen een (te) grote rib uit mijn lijf zijn waardoor dit tripje financieel voor mij niet te doen is. Daarom is het extra genieten dat ik met haar mee mocht en hier nu even mag zijn met twee van mijn dochters, de vrienden een knuffel kan geven en mag genieten van de natuur en sunsets vanuit mijn stoel. 

Ik merk dat ik begin te wennen aan mijn nieuwe grenzen. Zolang ik me daar aan houd gaat het wel oké. Als ik mij daar niet aan houd dan weet ik de gevolgen. Zeer dankbaar ben ik dat de neurologische uitval in rust echt minder is, wat maakt dat ik me weer wat normaler voel. Mijn belastbaarheid grenzen zijn nog dezelfde, maar dat is oké en wen ik aan. 

Zijn alle klachten blijvend weg? Nee, zeker niet. Op de reis hier naartoe heeft mijn dochter personal assistent aangevraagd voor op het vliegveld. Dat was maar goed ook. Giga uitval van spraak, been en de ernstige vermoeidheid komen direct als ik teveel prikkels krijg. En een vliegveld is druk. Gelukkig kon ik af en toe bijkomen op een rustige plek en werd ik gereden in een rolstoel. In het vliegtuig viel ik direct in slaap zodra ik in mijn stoel zat. Ook heb ik nog steeds off-days als ik toch over mijn grenzen ben gegaan. Dan voelt het alsof er tien vrachtwagens over me heen zijn gereden en ik tien marathons heb gelopen. Het grote verschil van voor de behandeling is dat ik sneller bijtrek. Dat wordt benoemd  als ‘de hersteltijd wordt korter’.

In dit blog zal niet meer elke week een nieuw blog komen. Op allerlei front trek ik mijzelf wat terug wat beter is voor mijzelf. Van nature ben ik ook niet een persoon die veel in the picture wil staan. Ook is het niet mijn intentie om alle wel en wee hieromtrent openbaar te delen. Er is zoveel wat ik niet gedeeld heb, dat houd ik liever privé. Ik vond het belangrijk de voorgaande blogs te delen om inzicht te geven in wat er gaande is rondom de vaccinatie’s en wat er gebeurd als het misgaat. De hulp en erkenning die dan ontbreekt waardoor alles op je eigen bord terecht komt. Mijn leven welke enorm is veranderd. 

Maar het nieuwe normaal wordt ook weer de standaard normaal. Wat goed is, want het leven gaat verder en is kort. Elke dag die ik geleefd heb kan ik niet meer over doen. De oude Angelique is groot aanwezig hierin. Ben realistisch, dankbaar voor wat kan en het goede in het leven. Pak mijn kansen, houd mijn grenzen en geniet elke dag. Op welke manier dan ook. 

In september/oktober komt er nog een blog over de behandeling die ik volg. Verder zal ik kijken hoe het leven gaat en wat ik daar nog openbaar over wil delen. We gaan het zien 😉

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij