Deel 71: Spiegel

Vanmorgen ben ik heerlijk wakker geworden midden in een bos. Tjilpende vogels en kletsende vriendinnen tegenover mij. Lieve help, ze kletsen heel de tijd. Hoe lang zullen ze elkaar niet gezien hebben? Ben ik ook zo met mijn vriendinnen? Waarschijnlijk wel😂

Ik ben voor het eerst met mijn nieuwe huisje op wielen weg. Mijn nieuwe thing to do ipv kitesurfen. Het is mij gelukt dit oude vintage nog helemaal originele caravannetje uit 1964 op de kop te tikken. 

Als je mij volgt op socials dan zie je af en toe foto’s langs komen van wat ik doe. Ik spreek mensen die dat zien en zeggen dan ‘het gaat goed hè!’.

En daar gaat dit blog over. 

Allereerst …foto’s vertellen niet het hele verhaal. Ze laten niet zien hoe ik dagen ervoor niets doe om maar zo optimaal mogelijk in mijn energie te zitten. En de foto’s laten al helemaal niet de dagen erna zien. Ik deel daar ook niet zomaar over. Ik wil me niet gaan verdedigen of in de slachtofferrol gaan. Zo zou het nml voor mij voelen. En, ik wil niet al te veel stil staan bij de negatieve dingen als ik iets leuks heb gedaan. Dat wat je voed wordt groot.

Dit bovenstaande geldt ook als je mij een x ergens ziet. Het is niet zo dat als je mij een x op het strand ziet/ met mijn caravannetje op pad ziet gaan  ik dat wekelijks kan doen, of dat het mij makkelijk afgaat zoals voorheen. Bv op een rustige camping staan geeft mij meer prikkels dan thuis zijn en kost mij daarom toch wel energie.

De laatste tijden heb ik het wat lastig met mijzelf merk ik. Tijdens de behandeling was de hoop heel groot dat ik weer langer dan 20 min zonder klachten auto zou kunnen rijden. Want als ik dat zou kunnen zou er weer meer mogelijk zijn. 

Ik zou makkelijker naar mijn kinderen en vriendinnen kunnen gaan. Ook zou ik dan zelf vaker naar het strand kunnen rijden. En wie weet zou ik iets van werk kunnen doen mbt bezorgen oid. Helaas is dat resultaat niet behaald.

En ik merk dat ik daar teleurgesteld over ben. Het is moeilijk nog steeds aangepast te leven.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben dolblij met de huidige resultaten en zou de behandeling zo over doen als ik voor de keuze zou staan. Het is een verademing dat ik weer normaal kan praten en lopen. Dat ik zelf (met aanpassingen) mijn boodschappen kan doen. Dat ik zelf bijna elke dag kan koken. En dat ik dat stapje naar vrijwilligerswerk heb kunnen zetten.

Maar daarnaast bestaat de rouw en het verdriet om de stappen die niet bereikt zijn. Het staat naast elkaar. Onzekerheden steken de kop op. Mijn positie als moeder en vriendin is anders geworden. Mijn input in die relaties is anders geworden omdat ik niet meer kan wat ik eerst kon. En dat is iets wat ik eigenlijk niet wil. Want het veranderd de relaties. Wat ik erg ingewikkeld vind. Ook zijn de grenzen die mijn lichaam aangeven keihard. Ga ik eroverheen dan moet ik dat flink bezuren in de dagen/ soms zelfs de weken erna met allerlei nare klachten. Mijn lichaam is een spiegel van die grenzen en daar moet ik naar luisteren. 

Ik probeer er een weg in te vinden. Stiekem moet ik nogmaals tot de conclusie komen dat ik toch vasthoud aan hoe het in mijn oude leven was. Dat ik daar toch naar terug wil. Is dat redelijk? Ik denk van niet. Sowieso niet om wat er allemaal gebeurd is en nog veranderd is. En zoals iemand tegen mij zei: het leven is altijd in beweging, ook als je niet ziek bent. Er zijn vele factoren naast ziekte die het leven beïnvloeden, waardoor relaties kunnen veranderen. 

Dat was wel een eye-opener, ze heeft gelijk.

Ze zei ook dat ik er op een of andere manier toch iets van acceptatie in moet gaan vinden omdat het anders alleen maar moeilijker wordt. Het zit vooral in mijn hoofd. Want de mensen die naast mij staan die begrijpen mijn grenzen en veranderde input echt wel. 

Ook hier geldt : dat wat je aandacht geeft groeit.

Al schrijvende merk ik dat de pijn van het verlies van mijn oude leven en de mensen die ik kwijt ben geraakt nog groot aanwezig is. Met mijn hoofd in mijn oude leven en verlies ben ik ook bezig met een nieuw leven. En dat nieuwe leven is geen tussenstap welke ik opzij kan zetten om de draad van mijn oude leven op te pakken daar waar het gestopt is. Dat kan überhaupt niet. Sowieso gaat het een nieuw leven zijn want terug gaan in de tijd gaat niet. Wat zou er gebeuren als ik dat wat gebleven en nieuw is in mijn leven meer aandacht ga geven in mijn hoofd? 

Mijn caravannetje, de mensen die mij helpen dat ding ergens te krijgen en weer op te halen, de mogelijkheden die dat caravannetje mij geeft, de vrienden die gebleven en nieuw zijn, mijn kinderen die mij echt wel begrijpen en echt niet verwijten dat ik te weinig kom, het eerste stapje vrijwilligerswerk ipv beginnen op een nieuwe baan, het kijken naar de kitesurfers ipv zelf weer het kitesurfleven op te pakken, enz. 

Wilskracht is goed, maar soms werkt het mij tegen. 

De komende tijd ga ik mijn best doen meer aandacht te geven aan dat wat is in mijn huidige leven en mijn oude leven nog weer meer los te laten. Ook zal ik dat wat dichtbij staande mensen van mij denken nog meer los moeten laten.

Het is een heel proces, omdat het tegen mijn wil is.

En die wilskracht moet ik anders in gaan zetten en tegelijkertijd mag het verdriet er zijn.

Ik hou van de mensen om mij heen en ik dank ze voor de spiegel die ze mij af en toe voorhouden. Ik ben dankbaar dat er mensen in mijn leven zijn waar ik dat mee kan doen. Dankjewel lieve B, L, M, M, J, en mijn kinderen. Want ook mijn kinderen houden mij wel eens een spiegel voor om samen te groeien. 

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

Angelique