Deel 3: Mijn klachten zijn maatschappelijk gezien niet mogelijk
Vandaag neem ik jullie even mee naar eind 2021. Dit blog gaat over mijn werkgever en de arbo-arts.De situatie die beschreven wordt is zoals die gegaan is destijds. Het is niet mijn bedoeling iemand zwart te maken, wel om te laten zien hoe moeilijk onbegrip kan zijn en in welke positie je dat kan brengen.
Nadat de problemen in die nacht van 29-06-2021 op 30-06-2021 waren begonnen ben ik enige tijd ziek gemeld geweest op mijn werk. Aansluitend had ik vakantie dagen opgenomen om zoveel mogelijk uit te rusten maar ook om te proberen wat dingen op te pakken zoals bijvoorbeeld het kitesurfen of een dagje uit met mijn meiden. De klachten bleven maar waren vaag. Vanaf eind augustus 2021 was ik weer gaan werken en dat ging af en aan. Ik heb me geregeld ziek moeten melden omdat het door de klachten gewoon echt niet meer ging. De collega’s begon het ook op te vallen dat ik niet meer kon functioneren zoals voorheen. De klachten werden enorm. In december had ik een gesprek met mijn werkgever waarin ze me mededeelde dat ik niet meer naar behoren functioneerde en ze mijn urencontract naar beneden wilde bijstellen “want ik kon het werk niet meer aan”. Ondanks alle moeite die het me kostte ben ik daar niet in mee gegaan. Dat ik niet meer naar behoren functioneerde dat was wel duidelijk. Maar om zomaar om die reden mijn contract te gaan wijzigen is niet juist. De reden dat ik niet meer goed functioneerde was begonnen in die nacht na de vaccinatie. Ik voelde dat eriets flink mis was en de reden was hoogst waarschijnlijk medisch te achterhalen. Na die ene nacht had ik al de diagnose “ernstig ontregelde astma na vaccinatie” gekregen, maar er was meer aan de hand. Maar wat…?!
Mensen die me kennen weten dat ik behoorlijk stellig kan zijn, dat ben ik ondanks alles gebleven. Want ondanks alle klachten heb ik 1 grote les geleerd. Blijf bij je gevoel. Klopt er iets niet dan klopt er iets niet. Het was omdat ik niet meegaand was niet een heel fijn gesprek. Ik beaamde dat ik niet meer naar behoren functioneerde, maar dat ik ook al een half jaar ziek ben, wat ik ook elke keer aan heb gegeven terwijl ik mijn uiterste best deed om toch te blijven werken. Derhalve ben ik niet akkoord gegaan met een ander contract.
Kort daarna heb ik me toch echt ziek gemeld. Ik wilde een arbo arts zien, want zelf kwam ik er niet meer mee uit. Mijn werkgever was er niet heel erg blij mee. Want het betekent hoogst waarschijnlijk een lang proces waarin ze niet alles meer meekrijgt. Later is deze houding gelukkig bijgedraaid omdat de ernst van de situatie wel duidelijker werd. Mede ook doordat een collega helaas te maken kreeg met longcovid.
Naast dit alles kreeg ik te maken met meningen. “Wie zegt dat je longcovid hebt?”, “je kunt geen longcovid van vaccinatie krijgen” , “wie is die arts, is dat wel een erkend arts “ , “je hebt een burn-out” , “je hebt een te druk leven met al dat kitesurfen” , “je kunt van de vaccinatie geen bijwerkingen krijgen “ , “het moest er een keer van komen met jouw verleden en drukke leven”, “vermoeidheid…als je goed uitrust dan fix je het wel weer”, “neem een paar dagen vrij dan ben je weer boven Jan”, “overdrijf je het niet een beetje?” “Het is een complottheorie dat het vaccin zulke bijwerkingen kan hebben”, “je wordt een “wappie”, enz.
Het is vreselijk dat ik al deze klachten heb gekregen en daardoor niet meer naar behoren kon functioneren. Maar daarbij zijn de reacties die ik kreeg ook vreselijk, de reacties laten twijfel zien. Twijfel aan de echtheid van de ernst van de situatie en bij wat ik aangaf. Het was dubbelop omdat het al niet duidelijk was met wat er met me aan de hand was. Het maatschappelijk onbegrip is heel naar. Op de vraag “wanneer zijn de klachten begonnen “ moet ik antwoorden “in de nacht na de avond van de vaccinatie “ waarop ik vaak een ontkennend antwoord kreeg dat dat niet mogelijk zou zijn. Wat bizar is want het Pfizer vaccin zat in een proefperiode, het was offlabel gegeven en dat wisten veel mensen niet, ontkenden dat want dat was een “wappiegedachte”.
Tegelijkertijd lobbyde de overheid ook nog eens met informatie welke mijn diagnose en klachten tegenspraken.”het vaccin is veilig” , “het vaccin heeft minimale bijwerkingen als bv een pijnlijke arm” , “je kunt geen ernstige bijwerkingen krijgen” , “wappies zijn een gevaar voor de samenleving” enz. Voor anderen werd ik een “wappie”. En als je in het “wappiehokje” geplaatst wordt , dan keldert per definitie je geloofwaardigheid. Bizar hoe de psychologische processen tussen mensen in de samenleving werken. Het gebeurde gewoon en ik moest me beraden hoe hier mee om te gaan met de weinige energie die ik had.
Gelukkig was er een sterke uitleg dat ik de arts van C-Support heb gesproken. Ik kwam in januari 2022 op advies van mijn longarts met hem in contact. Hij is de oprichter van C-support en niet de minste arts die ik heb gesproken. Deze arts heeft het ook voor me op papier gezet (de diagnose is later wel aangepast naar neurologische klachten na vaccinatie, zie vorig blog) en dat is de eerste stap geweest in het hele proces wat erna zou komen. Ik ben hem erg dankbaar want ik was ondertussen bijna wanhopig. Nergens was er erkenning. Nergens was er een arts die me kon helpen. Nergens was er begrip. En het ging steeds slechter met mij. Het was nieuw en tegenstrijdig op de informatie die de mensen te horen kregen. Tot de arts van C-Support me ging helpen. Er was gelijk erkenning en begrip. C-Support heeft een grafiek bijgehouden van meerdere meldingen van (neurologische) klachten na vaccinatie. Jammer genoeg is er nog geen bereidheid vanuit de politiek om hier ook iets mee te doen. In onderstaande link zie je de huidige stand van de meldingen die bij C-Support zijn binnen gekomen:
https://www.c-support.nu/feiten-en-cijfers-klachten-na-vaccinatie/
Door mijn ziekmelding kwam ik bij de arbo-arts terecht. Ondertussen was mijn spraak ook slecht geworden en kwam ik moeilijk uit mijn woorden. Ook het lopen ging steeds slechter en ik was nog langzamer dan een slak. Zelfs al mijn bewegingen werden zo langzaam dat ik me vergeleek met de luiaard uit Zootropolis die achter de bali zit. De arbo-arts wilde dat ik toch fysiek op het spreekuur kwam. Maar ik kon niet meer zelf autorijden en iemand vinden die me kon brengen was erg moeilijk en lukte me niet. Uiteindelijk heeft mijn bazin me gebracht. Ze schrok van hoe ik er aan toe was. Het besef begon ook bij haar door te dringen dat het toch wel ernstiger was dan ze eerst aan wilde nemen.
Het gesprek bij de arbo-arts was vreemd. Ik kwam erg moeilijk uit mijn woorden. Ik baalde dat ik alleen naar dat gesprek was gegaan, maar ik was nog nooit bij een arbo-arts geweest. Wist ik veel hoe dat kon gaan….de arts leidde een aanvallend gesprek. Aanvallend in de zin van dat het psychische klachten waren en ik uit was op een afkeuring. Longcovid was een verzinsel en klachten na vaccinatie bestaan niet. Na 10 min wist hij zonder gedegen onderzoek dat het psychisch was en ik in een burn-out zou zitten. Contact opnemen met de arts van C-Support wilde hij alleen als hij de persoonlijke gegevens van die arts kon krijgen. Maar het was de hoogste baas van C-Support. Dat kon gewoon niet. Die beste man draaide al mega lange dagen. Wat wel kon was een terugbel verzoek aanvragen. Dat had ik ook gedaan en ik werd keurig binnen korte tijd terug gebeld. Maar de arbo-arts wilde er niks van weten. Of de persoonlijke contactgegevens van die arts of niks. Mijn langzame hoofd draaide overuren. Ik zat daar met tranen in mijn ogen. 1 ding wist ik zeker, het was geen burn-out, wat C-Support en mijn huisarts ook bevestigden. En dat klachten na vaccinatie wel degelijk mogelijk zijn liet de praktijk wel zien, wat de arts van C-Support ook bevestigd heeft. En iedereen die me kent weet dat ik als allerlaatste afgekeurd wil worden om maar lekker thuis op de bank te kunnen gaan zitten. Ik voelde aan alles: deze man luistert niet echt naar me, hij heeft een mening na 1 kort bezoek van 10 min en denkt alles te weten. Het voelde totaal niet goed. Twee jaar later heeft Pfizer in een brief mij gewezen op de bekende risico’s die het nemen van een onbekend vaccin met zich meebrengt. Zij ontkennen het totaal niet en wijzen me zelfs op mijn eigen verantwoordelijkheid. De brief kan je lezen in blog 9:
https://hoiikbenangelique.blogspot.com/2023/11/deel-9-correspondentie-met-pfizer.html
Thuisgekomen heb ik dit gesprek met wat mensen geëvalueerd , waaronder ook met het FNV. We kwamen met meerderen tot de conclusie dat dit echt niet door de beugel kon en ik heb na een tip van het FNV verzocht om een andere arbo- arts. Iemand die wel echt naar me wil luisteren en samen wil nadenken over hoe we dit toch allemaal het beste kunnen aanpakken zodat ik weer naar het werk zou kunnen gaan. Gelukkig is dat goed gekomen. Ik heb een arts getroffen die me wel serieus heeft genomen, het absoluut niet psychisch zag en ziet. Die de ernst van de klachten inziet.
Daar ik de spil ben in alle processen die liepen van artsen en arbo heb ik alle verslagen opgevraagd. En ook daaruit bleek dat de eerste arbo-arts me echt niet netjes heeft behandeld en voorbarige conclusies trok zonder onderzoeken. Daarbij hebben hij en mijn werkgever dingen besproken die niet relevant zijn in deze en welke juridisch gezien niet besproken hadden mogen worden. Ook dit heb ik besproken met het FNV en kwamen we tot de conclusie dat hoe dat gesprek tussen arbo-arts en mijn werkgever gegaan was niet correct was. Helaas heb ik genoeg aan mezelf en mijn gezondheid. Ik start geen proces om hier iets mee te doen. Ik heb ervoor gekozen om dit te bespreken met mijn werkgever, na te gaan hoe dat gesprek is gegaan en de verwachting neer te leggen dat ze me serieus gaan nemen en dat ze het niet meer af mogen schuiven op psychisch als de artsen die ik gezien heb het tegendeel bevestigen. Ik koos er voor vinger aan de pols te houden, het wel te benoemen bij de huidige arbo-arts en mijn werkgever om er de boodschap mee af te geven dat ik zeker klachten heb, maar nog steeds weet wanneer dingen wel of niet kloppen.
Met dit hele verhaal hoop ik een beetje inzicht te geven in hoe moeilijk het is wanneer je te maken krijgt met klachten die maatschappelijk gezien niet bestaan/ niet mogelijk zijn. Het is knokken voor erkenning van de waarheid. Want als de waarheid niet erkent wordt krijg je problemen bij het UWV, geen (juiste) diagnose en ook niet de correcte behandeling met alle gevolgen van dien. En dan bedoel ik de behandeling van de ziekte die zomaar ongevraagd in mijn leven is gekomen. En het is gebleken dat met de niet correcte behandeling mijn klachten alleen maar erger en erger werden. Hierover kun je lezen in blog 5 waarin ik uitleg wat de neurologische aandoening nou precies inhoud en hoe ik er mee omga. In blog 6 kan je lezen wat dit allemaal voor invloed heeft in mijn dagelijkse leven.
Het heeft ruim een jaar geduurd om te laten zien dat het niet psychisch was. Ruim een jaar voordat er bij mijn werkgever een lampje aanging dat artsen haar idee niet gingen bevestigen maar er echt neurologisch iets flink mis was. De stap naar een andere arbo-arts is ook goed geweest. Want als een arts je in het hokje psychisch zet dan kom je er niet zomaar meer uit. Ik heb aan mijn neuroloog, psycholoog en fysiotherapeut moeten vragen om op papier te zetten dat mijn aandoening niet psychisch of een burn-out is, maar helaas een probleem in de hersenen. Zelfs de vraag “kan ik deze aandoening krijgen ipv depressief te worden” heb ik gesteld. Het antwoord was “nee dat is niet mogelijk”.
Het was zoeken hoe hier mee om te gaan. Alles overspoeld je en er gaan processen in gang waar je echt achteraan aan het hollen bent. Als een leeglopende ballon die weg fladdert en die je wilt pakken. Je bent de grip op je leven kwijt. Met de nodige adviezen en hulp heb ik de touwtjes weer terug in handen gekregen. 1 van de adviezen was: er gebeurd iets met jou wat onbekend is en maatschappelijk weggestopt wordt. Men begrijpt niet wat er gebeurd en het tegendeel wordt ze verteld in de media. En om het wel te begrijpen willen ze je in een hokje stoppen, want hokjes zijn begrijpbaar. Past het hokje niet…laat je er dan niet in stoppen”
Een gouden advies die ik goed onthouden heb en daarbij ook past bij de autonomie die ik zo belangrijk vindt.
De boodschap die ik graag mee wil geven is: luister eens wat meer naar elkaar zonder een oplossing/ mening/ visie te willen geven. Alleen al door gewoon te luisteren geef je de ander de ruimte om een weg te zoeken in waar diegene tegenaan loopt. En die weg is meest van tijd onbekend en onduidelijk. Het accepteren dat er situaties zijn waarin niet gelijk duidelijkheid of een oplossing is, gaat veel ruimte geven in het aangaan van de weg die te gaan is voor diegene.
Daarbij ook wil ik meegeven dat media media is. In de media wordt er verteld wat men wil vertellen. De media is niet altijd de hele waarheid. Uit WOB stukken is gebleken dat de overheid hele teams heeft samengesteld die zich richten op hoe men de informatievoorziening op kan tuigen om een zo’n groot mogelijke prikbereidheid te creëren in de maatschappij. Ook deze informatie vertel ik wel eens aan mensen met wie ik in gesprek raak. Dan krijg ik vaak de reactie dat dat een complottheorie is. Maar dat is niet zo, WOB stukken liegen niet.
Nogmaals mijn idee is dat men zelf een besluit moet nemen over het wel of niet prikken. Maar wat me erg tegen de borst stuit is dat we niet correct zijn voorgelicht om een gedegen besluit te nemen. Die kans ligt er nu beter voor. Lees je in, denk er over na en neem dan een besluit. En bedenk dat er zeker ernstige risico’s aan kunnen kleven met alle gevolgen van dien.
Vele artsen heb ik gezien, ook neurologen en emeritus hoogleraren. Een emeritus hoogleraar neuroloog en een onderzoeksarts (werkt in opdracht van het Erasmus), pro vaccinatie overigens, zeiden dit tegen mij: elke vaccinatie ronde zijn er mensen zoals jij. Dus waarom nu niet. Een vaccin is een medicijn en aan elk medicijn kleven risico’s.
Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .
🍀🌸
“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”
