Deel 8: Een Klap met de hamer

Op 12-10-2023 moest ik de bizarre stap maken om de WIA aanvraag te versturen naar het UWV. Nooit maar dan ook nooit gedacht dat ik deze stap ooit zou moeten maken en al helemaal niet op 42-jarige leeftijd. 

Ik zou heel andere bezigheden “moeten”/ willen hebben. Ik zou willen mopperen op de drukte op de groep van mijn werk. Ik zou willen balen dat ik zoveel uren werk in een vakantie week. Ik zou me willen haasten om op tijd te zijn. Ik zou al de verhalen van de kinderen aan willen horen. Ik zou ruzietjes willen begeleiden. Ik zou een balletje willen trappen op het voetbalveld. Ik zou op avontuur willen gaan tijdens een wandelingetje door het minibos vol draken. Ik zou een baby in een badje met gekookte spaghetti willen zetten. Ik zou ze veiligheid en nabijheid willen geven in de afwezigheid van hun ouders. Ik zou tureluurs willen worden van het gekakel op de groep en in het gebouw. Ik zou de ouders het hart onder de riem willen steken dat het heel normaal is als je kind het af en toe niet meer weet, dat ze een groeiproces doormaken. Ik zou willen inspringen op de groepsprocessen die er plaatsvinden op een dag op de groep. Ik zou alle kletspraatjes met de collega’s willen horen. Ik zou giebelend het stoelen ruilspel willen doen met ze. Ik wil ze helpen hun plekje in de groep te vinden. Ik zou graag terug willen naar het moment dat kinderen nog niet naar huis willen. Ik zou mijn schoenen uit willen doen om mijn dag op warme sokken te beginnen op een stille groep die kort daarna vol leven is.

De realiteit is anders. Mijn leven is radicaal omgekeerd. Ik heb er mee te dealen. De aanvraag is de deur uitgegaan en nu is het wachten op de vervolgstappen. Gelukkig sta ik niet alleen in dit proces. Vanuit stichting MEE heb ik al twee jaar een Cliëntondersteuner die met mij mee gaat naar belangrijke afspraken en mij helpt met dingen uit te zoeken of voor te bereiden. Zo ook deze WIA aanvraag. Ook de HR-consultant vanuit mijn nieuwe werkgever staat mij bij en kan ik haar altijd contacten. Samen hebben we de papierwinkel nauwkeurig in orde gemaakt en gecheckt. Na de dubbelcheck is het aangetekend op de post gegaan. 

Na een week kreeg ik op vrijdagmiddag een ‘bom’ in mijn brievenbus. De papieren waren niet bijgeleverd en in de brief werd mij gemeld dat als ze het de dinsdag erna niet hadden de hele aanvraag niet behandeld zou worden, ik geen recht zou hebben op een uitkering en de boel 8 weken zou vertragen. Het was alsof ik een klap met de hamer kreeg. Hadden we alles zo goed voorbereid en verstuurd, was het weg! Hoe kan dat nu met aangetekende post!? Ik schoot vreselijk in de stress. Hoe in vredesnaam moest ik dit fiksen? Welke stappen moet ik nemen om dit goed te regelen? Vertraging van 8 weken betekend gedoe, ik wil geen gedoe, dat heb ik al genoeg. Mijn hoofd sloeg op hol. Waar ik voorheen heel goed overzicht kon bewaren en daar naar kon handelen ben ik tegenwoordig snel het overzicht kwijt. Ik merkte dat ik er niet uitkwam en besloot om hulp te vragen. Met alle moeite heb ik het UWV gebeld. M’n spraak werd slechter en slechter door alle multitaskt processen die aangingen in mijn hersenen. Na wat info bleek dat de stap die ik nam, namelijk contact opnemen met het UWV, de juiste was waardoor de brief al kwam te vervallen. De brief wordt zo geschreven om mensen te bewegen contact op te nemen. Bizar vind ik het om zulke dreigende taal te spreken. Het bleek namelijk dat er iets fout was gegaan in de postkamer bij het UWV. Dus krek gezien zit ik met de gevolgen van hun fout. En dat is iets wat ik slecht trek. Gelukkig heeft de HR van mijn werk mij goed op weg geholpen om de scans die we hadden gemaakt bij het UWV te krijgen, zodat de aanvraag in behandeling wordt genomen. Gelukkig kennen mijn werk en de cliëntenondersteuner de klappen van de zweep zodat ze mij door deze stressvolle periode heen kunnen slepen. Soms is het echt prettig op de ervaring van anderen te mogen leunen. 

Het volgende blog gaat over het bericht wat ik van Pfizer heb gekregen n.a.v. het melden van de ernstige schade die de vaccinatie heeft aangericht in de aansturing van mijn hersenen.

Het leven gaat verder, ook de mijne. Vandaag stap ik maar weer eens op de fiets. Fietsend door de regen alle zorgen achter me latend, zoekend naar de zonnestraal die achter de regenwolken verstopt zit. Vandaag zal ik er vast minimaal 1 vinden. Welke zonnestraal vind jij vandaag?

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar.

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”