Deel 4: Donderwolk en zonneschijn

De vraag “hoe is het met je” kan op 2 manieren gesteld worden. Als beleefdheidsvraag of als daadwerkelijke belangstelling. Over het laatste gaat dit blog.

Vandaag een metafoor:

Als het goed gaat met je dan schijnt de zon in je leven. Gaat het minder goed in je leven dan hangt er een donderwolk boven je.

Op het moment dat iemand aan me vraagt “hoe gaat het met je” neem ik diegene eigenlijk even mee onder de donderwolk die zomaar boven mijn hoofd is komen hangen.

Ik nodig je uit even mee te gaan onder de donderwolk. Je kan het voelen bliksemen en misschien wordt je ook wel even nat van de regen, of waai je bijna uit je jas door de storm die rondraast.

Er hoeft niet geblazen te worden naar die donderwolk.

Er hoeven geen honderd paraplu’s boven mijn hoofd vastgehouden te worden zodat we zo min mogelijk nat worden/ ik zo min mogelijk nat wordt.

Samen hard weghollen voor die wolk kan niet, hij reist gewoon met ons mee.

Die donderwolk is er en kan gewoon even niet opgelost worden.Dat wordt opgelost op zijn eigen tijd, of niet….dat kan ook. 

Even samen onder die donderwolk is meer dan genoeg. Even echt luisteren naar wat ik deel als ik antwoord geef op de vraag “hoe gaat het met je” is genoeg. Je hoeft er niks mee te doen. Oplossingen hoeven niet bedacht te worden, tips zijn ook niet altijd nodig. Wensen dat de donderwolk weg gaat mag, maar de realiteit erkennen dat die donderwolk er toch echt even blijft hangen, misschien wel voor langere tijd of wie weet voor altijd, is op dat moment misschien wel net even wat realistischer. Of de wolk gaat krimpen of minder heftig tekeer gaat laat de tijd vanzelf zien. Je kan er vol verbazing naar kijken en constateren dat het een fikse donderwolk is. Dat het rot is dat je zo natregent of uit je jas waait. Die wolk is er.

Tegelijkertijd is het heel fijn om even meegenomen te worden naar de zon. De zon die bij de ander schijnt, bv leuke vakantie verhalen, verhalen over jezelf, je kinderen of je huisdier, belevenissen op het werk of dat iemand een rakje voor me vaart of een sprong voor me maakt tijdens een kitesurfsessie, enz. Vaak krijg ik de reactie “maar ik vind het zo naar dat ik leuke verhalen zit te vertellen terwijl jij met ellende zit.” 

Maar het is juist prettig even mee te gaan naar de zonneschijn van andermans leven. Het laat mijn eigen donderwolk even verbleken.

Enne….mocht je geen zin hebben in mee te gaan onder de donderwolk dan kun je ook zeggen “Hey wat leuk om je te zien”. De vraag “hoe is het (met je)” is vaak een standaard openingszin. 

Anyway…de zon schijnt elke dag, ook achter of naast donderwolken. Soms is de zon even niet te zien en is het fijn de zon bij de ander te zien schijnen, totdat je eigen zon weer tevoorschijn komt. Want zonnestralen zijn altijd sterker dan donderwolken 🌤️ en ook bij mij zullen de zonnestralen echt wel weer terrein gaan winnen en tenslotte gaan overheersen.

Dit blog heb ik kunnen schrijven met dank aan Pascal. Hij vertelde me deze metafoor in een gesprekje waarin we het mochten hebben over je nieuwe plek in je sociale omgeving.

Soms leek het alsof mijn leven stil stond, maar ik mag elke keer weer nieuwe mensen ontmoeten die weer hun eigen plekje in mijn levenstrein mogen hebben. Later hierover een apart blog. In de komende blogs ga ik meer details delen over de neurologische aandoening die zomaar in mijn leven gekomen is en wat dat betekend voor mijn dagelijkse leven.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”