Deel 45: wat gebeurt er toch?
Wat gebeurd er toch als ik (nieuwe) mensen ontmoet/ bekenden ontmoet die ik nog niet als de 2.0 heb ontmoet. Ik voel me geremd, afwachtend, gesloten, onzeker en gereserveerd, niet meer de open ondernemende enthousiaste spring in ‘t veld Angelique. Afwachtend op hoe de ander gaat reageren op mijn (uitval)klachten. Het is vreemd om bij mijzelf te merken dat ik me zo afwachtend en op mijn hoede opstel. Zodra ik weet en ervaar hoe mensen er op reageren weet ik hoe de vlag erbij hangt. Of opluchting en ik ben wie ik ben als 2.0 of bezwaard en zwaar als het de andere kant op gaat en mijn persoon verdwijnt achter de grote olifant zoals je kunt lezen in blog 21. Omdat ik dat niet heel prettig vind ga ik die mensen vaak uit de weg wanneer hun houding niet echt anders wordt. Het kost mij veel te veel energie. Het feit dat ik klachten heb is al zwaar genoeg en ik merk dat als bij mensen het glas half leeg is, ik dat ingewikkeld vind. Mijn glas is altijd half vol. Ook als het soms moeilijk en ing
