Proberen lukt altijd

Vandaag heb ik een afspraak bij het Amsterdam UMC. Niet voor een consult, maar wel voor mijn stip op de horizon! 

Vrijwilligers werk op de kinderafdeling van het Emma kinderziekenhuis.

Het heeft best wat voeten in de aarde gehad omdat ik geen standaard vrijwilligers takenpakket uit kan voeren. Het zal aangepast moeten zijn. Te beginnen met de tijd die ik qua energie kan besteden en het overzicht van veel taken nog niet kan houden.

Op de vacature site van de vrijwilligerscentrale Amsterdam UMC staan vrijwilligerstaken omschreven en ook wel de verwachtingen die er zijn vanuit het ziekenhuis. Zoals bijvoorbeeld elke week 4 uur beschikbaar zijn. En als ik de taakomschrijving lees dan krijg ik het al benauwd. Hoe in vredesnaam moet ik het overzicht houden bij die taak. Allerlei ja-maren steken hun kop op. 

Toch heb ik mij aangemeld als vrijwilliger in de hoop dat men mee wil denken in de mogelijkheden die ik heb en dat al die ja-maren weer de kop ingedrukt kunnen worden. Enige tijd geleden werd ik gebeld nav mijn aanmelding. Ooo wat begon het te kriebelen, want ik zou dat zooo graag willen doen. Euforie stak de kop op. Die moest ik alleen wel even parkeren want er was een grote kans dat het niet zou gaan lukken. Het zou afhangen van een aantal mensen en of ze bereid zijn buiten de protocollen te denken. 

Kort heb ik mijn situatie uitgelegd (inclusief de oorzaak -> vaccin) en gevraagd of ze mee willen denken in mogelijkheden. Bv elke twee weken 2 uurtjes ipv elke week 4 uur en dat ik bv ter ondersteuning van de vrijwilligers ben.

Men zou gaan overleggen. 

En vandaag was het zo ver!

Gaat het mij lukken? Geen idee. Ik ga er vandaag eens kijken. 

Maar zoals iemand laatst tegen mij zei: proberen lukt altijd.

De kinderafdeling is een rustige plek…✅

Geen werkdruk….✅

Geen hoge verwachtingen die er zijn…..✅

Aangepaste tijden…..✅

Ik kan mij afmelden als ik een slechte dag heb….✅

Uitbouw van uren is mogelijk …..✅

Is het bereikbaar voor mij qua afstand….✅

Check UWV of ik dit mag doen…..✅

De euforie is vandaag losgegaan. Ik liep door de gangen waar ik voor een poos terug een rolstoel voor nodig had omdat de afstanden te groot waren. Ik sta aan het begin van een nieuwe fase! 

Ik mag aan de slag als hulp van de vrijwilligers op de kinderafdeling🥰. Wij gaan met de creatieve kunstkar langs de kindjes.

Mijn dank is groot dat de mensen die er over zouden besluiten mee willen denken in mogelijkheden. Die zijn overal te vinden, alleen soms moet je ze even zoeken. Maar deze mensen kwamen gewoon op mijn pad. Ze hebben geen idee wat voor groots ze daarmee doen voor mij en welke kans ze mij hiermee geven.

Binnenkort begin ik❤️

Na het gesprek en de kennismaking ging ik buiten op het voor mij bekende bankje zitten.  Het bankje waarop ik gehuild heb van frustratie omdat ik (net) buiten de zorgprotocollen viel en daarmee geen recht had op behandeling. Van pijn omdat ik de boodschap had gekregen 'leer er maar mee leven'. Het bankje waar ik op uit ging rusten voordat ik naar huis kon gaan omdat de prikkels en de afstanden die ik afgelegd had mij zo uitputte. En nu is het bankje het bankje van ontroering, verbazing, dankbaarheid en blijdschap.. Want lieve mensen, wie had dat nou gedacht …..dat ik de stip op de horizon zou bereiken? Niemand. Gehoopt wel, maar het is altijd afwachten. Mijn klachten waren zo ernstig en uitzichtloos….de boodschap ‘leer er mee leven’ was keihard. Toen kwam onverwachts de IHHT behandeling op mijn pad. En kijk waar ik nu sta……op een totaal ander pad. 

Proberen lukt altijd, wat de uitkomst ook is. Lukt het wel? Lukt het niet? Dat ga ik ervaren. Maar wat gelukt is….is dat ik het heb geprobeerd.

Een nieuwe afslag, een nieuw pad. Op weg naar een onbekende toekomst.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

Angelique