Deel 69: loslaten en kansen pakken

Afgelopen weekend was ik een weekendje weg. Naar een oud en vertrouwd weekendje op de creatieve camping DeReCreatie georganiseerd door LaKaravana. Altijd weer leuk en gezellig. Het fijne daar is dat ik de drukte op kan zoeken op de momenten dat het mij goed uitkomt. Andere momenten trek ik mij terug op mijn stille plekje in het bos. 

Het was geweldig weer de mensen te zien die ik alleen daar ontmoet. En dat is gewoon helemaal oké en leuk. Je kletst weer bij aan de tafel op het dorpsplein of bij het kampvuur. Later wordt er in de dubbeldekker bus van Lakaravana gezellig een after party gegeven. Daar ben ik dit jaar en de afgelopen jaren niet bij geweest. Veel te druk. Een stip op de horizon is dat ik daar lekker weer eens bij aan kan sluiten.

Het was een weekend van ontmoeten, verbinden, chillen en genieten. 

Maar ook een weekend van testen. Wat kan ik nu wel en voorgaande jaren niet. Daarin waren duidelijke verschillen te merken en dat is heel tof om te ervaren. Ook stonden mijn gedachten niet stil natuurlijk. En ik betrapte mijzelf op een paar dingen.

Ik raakte in gesprek met Tom. Check zijn insta maar eens. Na een heftig leven loopt hij nu de wereld over. Dit is zijn account: https://www.instagram.com/iwalkaroundtheworld?igsh=eXQ3eTgyenJxOXlk

Hij stelde mij de vraag of het mij lukt mijn leven weer op te pakken.

Die vraag zette mij aan het denken en maakte mij ook verdrietig. Met alle plezier zou ik dolgraag meegaan op zijn wandel reizen in de Himalaya. Ik betrapte mijzelf erop dat ik informatie stond te vragen aan Tom. Hoe ver is het wandelen, heb je ervaring nodig, hoe hoog is het enz enz. Maar in alle eerlijkheid ….deze vragen hebben geen zin. Ik kan dat doodgewoon nog niet. Na 2 km moet ik al rusten. Hoe verzin ik het om deze info te vragen….maar het is mijn oude ik die zo graag het avontuur opzoekt.

Want….mijn oude leven…het lukt me maar niet om die draad weer op te pakken. Het kitesurfen is te intensief en het auto rijden er naartoe een ding. Ik raak mega overprikkeld, PEM wordt geactiveerd met alle gevolgen van dien.

Dat kan frustrerend zijn merk ik. 

Maar de vraag die ik mijzelf dit weekend stelde is: moet ik dat nog wel willen? Moet ik mijzelf pushen (en daarmee keihard tegen harde muren oplopen) om als doel te hebben mijn kitesurf leven weer op te kunnen pakken? 

Of is het beter om te kijken wat er op mijn pad komt en de wegen in te slaan die op mijn pad komen? Mee beweeg met het leven.

Want los van het werkende leven en de weg die ik daarin ga is er ook nog een vrije tijd waar ik graag iets mee wil doen. Ik zou graag iets willen vinden waar ik blij van wordt en energie van krijg. Ik ben graag onderweg en buiten. Hoe kan ik dat doen binnen mijn grenzen. 

En zo zat ik te mijmeren. Aan een tafel in de zon. Ik deed even mijn telefoon open om wat te scrollen. En zie daar, ik kwam spontaan wat tegen op het moment dat ik mijn telefoon open deed. Geweldig. Ik was op slag verliefd. Spontaan kwamen er allerlei ideeën en mogelijkheden op mijn pad. Zal ik de afslag nemen? Of niet? Welke hobbels moet ik nemen als ik deze afslag neem? Hoe ga ik het vervoer doen? Voor veel is er een oplossing. Waar kan ik er allemaal mee naartoe? Welke mogelijkheden geeft het mij en mijn gezin? Zal dit een kans zijn die ik kan pakken? Of zal het vlak voor mijn neus weg zijn?

Van binnen voelde ik een vuurtje ontstaan. Ik wil niet stil staan op mijn weg naar verbetering. Al zijn het maar kleine stapjes, vooruit is waar ik naartoe wil. Op onbekende wegen. En ik denk dat deze stap in mijn vrije tijd mij gaat helpen nog weer meer stapjes vooruit te kunnen gaan zetten. 

Wat mij dit weekend bijgebleven is, is dat ik stiekem toch vast hield aan het doel om mijn kitesurf leven op te willen pakken. Maar dat is een stap die ver in de toekomst ligt. Het frustreerde mij en maakt mij elke x verdrietig dat het niet lukt. Als het een paar dagen waait en ik zie Kite foto’s langskomen dan is dat verdrietig. Ik heb mijn lidmaatschap van de kiteclub op gezegd omdat ik er niet meer kom. Eerst zijn er andere stappen te nemen. Andere afslagen die het leven mij laat zien. Ik wil niet alleen verdrietig zijn om wat niet gaat, ik wil naast dat verdriet iets vinden wat mij blij maakt en energie geeft. Dat ik onderweg kan zijn binnen mijn mogelijkheden.

Wat mis ik zo in het kitesurfen en kan ik dat met dit nieuwe idee misschien op een andere manier evenaren?

Wat ik mis is buiten zijn, in de natuur, samen met mijn gezin dat ondernemen. Op pad gaan met elkaar. En deze kans bied perspectieven op dat vlak. 

Doelen, ze zijn goed om te hebben. Maar persoonlijk leer ik dat de weg die ik ga langs andere (verrassende) wegen gaat dan dat ik van te voren mss wel bedenk. Loslaten, loslaten en nog eens loslaten. Het leven op je af laten komen en de wegen/ afslagen zien die op je pad komen. Op deze manier heb ik al meer doelen bereikt dan een vooruit gestippeld plan welke alleen maar enorme frustraties geeft.

En zo maak ik een reis. Een reis die onbekend is, avontuurlijk vanwege de verrassingen die ik tegenkom. En dit weekend was er 1 van.

De verrassing die op mijn pad kwam heeft 4 wielen, een onderstel en nog veel meer. Het is oud en leuk! En de prijs….die was helemaal leuk. 

Soms zijn dingen zoals ze zijn en hoef je alleen maar ‘ja’ te zeggen.

Een nieuwe afslag, een nieuw pad. Op weg naar een onbekende toekomst.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

Angelique