Deel.64: Terugblik

Een foto van 2 jaar geleden.

2 jaar geleden strompelde ik met een kruk rondom mijn huis en was ik blij als ik een mini rondje in Weesp kon doen.

Ik was blij dat ik niet meer in een rolstoel hoefde. Want ook die tijd is geweest….dat ik een rolstoel nodig had. Ik kon nog geen 50m lopen. Als ik de weg overstak op een oversteekplaats met verkeerslichten dan stond het verkeerslicht al weer op rood wanneer ik pas halverwege was. Bij zebrapaden toeterde mensen ongeduldig omdat ze zo lang moesten wachten voordat ik aan de overkant was. Ik werd wel eens nageroepen. Die mensen wisten niet wat ze me aandeden daarmee. Ze mochten wel even ruilen met mij dacht ik altijd maar. Kijken of zij überhaupt de moeite zouden doen om buiten wat frisse lucht op te snuiven. Want dat het een grote moeite was om dat kleine rondje van 100M buiten te lopen was een feit. Maar ik beet mij er in vast en deed het. Al was het maar een rondje om mijn huis. Of in de rolstoel. 

Ook avonduren heb ik daarmee beleefd. Met een vriendin met de rolstoel op pad bij de Spiegelplas. Altijd wilde ik het avontuur opzoeken dus gingen we offroad. Met een rolstoel 🫣. Nou, dat kan je beter niet doen daar want offroad bij de Spiegelplas betekend moerasgrond. Lachen gieren brullen en er uit kieperen…we zijn maar gauw terug gegaan naar het verharde pad. 

Constant zakte ik door mijn benen heen. Zelfs in huis liep ik met krukken.

Ook als ik even in De Vecht ging zwemmen was de kruk mee. Helaas was de kruk een keer meegenomen door iemand terwijl ik in het water lag. Dat was wel een probleem toen ik terug kwam. Ik heb er destijds maar een briefje aan gedaan met de vraag: “wil je mij laten liggen? Angelique is aan het zwemmen en heeft mij nodig om naar huis te kunnen lopen. Dankjewel. Groetjes ‘de kruk’””

En nu….

Ben ik 2 jaar verder.

Soms vind ik alles maar lastig en vraag ik mij af of ik nog wel vooruit ga.

Als ik dan deze foto terug zie kan ik dankbaar concluderen dat ik zeker vooruit ga❤️

Dankzij de behandeling die ik dankzij jullie kan en mag volgen.

Mijn dank is groot en op dit moment mag ik dankbaar stilstaan dat de rolstoel en de krukken zeker verleden tijd zijn.

De afstanden die ik af kan leggen zijn zeker niet de afstanden die ik voor dit hele gebeuren aflegde. Maar ik mag dankbaar zijn met de vooruitgang die ik geboekt heb. Laatst fietste ik bij de Spiegelplas  en moest met een glimlach  terug denken aan het rolstoel avontuur…blij dat ik de rolstoel en de krukken niet meer nodig heb. Blij dat ik verder kan komen met mijn fiets en normaal kan lopen. Geen krukken of rolstoel meer nodig heb . Zelfs zo ver ben dat ik niet meer door mijn benen zak. 

❤️🙏🏽

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij.