Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking, het is een deel van mij.

De  uitslag van het UWV maakt dat het contract wat ik heb lopen met mijn werkgever beëindigd gaat worden.  Ik heb contact met mijn werk. In januari gaan we mijn contract afhandelen. Er gaat een afscheid komen, maar hoe? Op locatie is het veel te druk. De kinderen en ouders kennen mij niet goed meer. Van de BSO misschien nog wel maar de band met hen heb ik niet kunnen onderhouden. Afgelopen jaren is het contact met mijn collega’s verwaterd. Met een enkeling is er intensiever contact gebleven. Dit alles doet mij wel wat. Het is een heel proces van loslaten en afscheid nemen. In welke vorm kan ik afscheid nemen van dat hoofdstuk? Ik weet het op het moment van schrijven nog niet. Het raakt me dat ik om deze reden afscheid moet gaan nemen. Ik ga een hoofdstuk afsluiten buiten mijn wil om. Mensen reageren vaak met “er komt vast wat moois voor in de plaats” of een ander opbeurende boodschap. Maar ik merk dat ik dan voorbij ga aan mijn gevoel. Mijn gevoel is dat ik het gewoon kut vin...

In het najaar van 2023 ben ik met een lieve vriendin naar de Marker Wadden geweest. Prachtig is het daar. Ook de functie van de markerwadden wordt uitgelegd en het is indrukwekkend. Wat ook indrukwekkend is, is de natuur, de vogels en de planten waaronder de rietstengel. Een rietstengel is buigzaam en draait met alle winden mee. Komt de wind uit het noorden dan draait de stengel mee zodat het niet breekt. Komt de wind uit het zuiden dan draait de stengel zich om zijn eigen as de andere kant op. Met stormen buigt hij diep maar breekt niet. Met een briesje dan zwaait het wat heen en weer.  Mijn vriendin en ik keken elkaar aan….ja wij zijn ook rietstengels. Het was een heel mooi bemoedigend voorbeeld en we praatten er wat over en keken eens naar onze levens. In mijn leven zijn er al best wat stormen overgetrokken. De rietstengel die ik ben is niet gebroken. Er zijn tijden van briesjes geweest. Dat was een fijne verademing. Want ondanks dat de rietstengel niet breekt kan het wel heel z...

Brainwave Enige tijd geleden tipte mijn huisarts mij over zwemtherapie voor mensen met niet aangeboren hersenletsel (nah). Het doel van deze therapie is het stoppen van achteruitgang (dit was niet wat ik als eerste doel voor me zag). Door mijn klachten wordt ik enorm beperkt in de mogelijkheid tot sporten/ bewegen. Achteruitgang van spieren is algehele achteruitgang van je gezondheid.  Nadat ik de informatie had doorgenomen passeerden een aantal gedachten de revue. ‘Zijn de randvoorwaarden oké voor mij betreft drukte en muziek?’ ‘Ik heb geen NAH….toch? Er is niets te zien op de scans’ ‘O, die oefeningen in het zwembad kan ik wel’ ‘Je moet kunnen staan in het water, dat kan ik best’ ‘Wie weet als ik dit ga doen dat ik over een half jaar stukken beter ben’ ‘Die oefeningen zijn niet zo intensief, appeltje eitje. Kitesurfen is vele malen zwaarder’ ‘Ik zal vast een van de mensen zijn met de minste klachten’ Zomaar een greep uit de gedachten die toen opkwamen en toch ook wel zijn gebleve...

Al tijden loop ik met vragen rond. In mei en juni 2021 heb ik mijn twee vaccinaties gehaald. Iedereen weet wat er allemaal allemaal gezegd is als stimulans om het vaccin te halen. De overheid zou je moeten kunnen vertrouwen op wat ze zeggen. Je zou er vanuit moeten kunnen gaan dat ze goed voor de bevolking zorgen en hen helpen wanneer het misgaat. Je gaat er vanuit dat een Lareb grondig onderzoek doet naar meldingen en dit grondig communiceert met de overheid en lobbyt voor wetenschappelijk onderzoek voor ernstige meldingen van blijvende klachten (dat is schade).  In 2022 is Lareb al met een onderzoek naar buiten gekomen. In 2024 weer. Het NRC heeft er een  artikel  over geschreven. Het onderzoek houd in dat ze stapeltjes maken van de gemelde bijwerkingen en deze in grafieken zetten. Lareb heeft zelf aan mij gemeld dat ze geen klinisch en immunologisch onderzoek doen want ze hebben daar de faciliteiten niet voor. Ze geven het advies aan de overheid om zo een wetenschappel...

Na de  uitslag van het gesprek met de uwv arts kan ik in de nacht van maandag op dinsdag niet in slaap komen. Ik realiseer me dat mijn inkomen nog verder naar beneden gaat. Het komt oneerlijk op me over. Ik heb niet gevraagd om ziek te worden, ik ga niet voor de lol niet meer werken, ik ga geen vakantie houden de komende 1,5 jaar en misschien wel langer. Alles raak ik kwijt, mijn leven, mijn sociale omgeving veranderd behoorlijk, inkomen daalt met bijna de helft, mijn positie als moeder wordt anders. En dat alles doordat ik dacht goed te doen door het vaccin te halen waar maatschappelijk gezien zoveel druk en discussie over was. Het voelt oneerlijk dat de overheid mij en mijn gezin zo in de kou laat staan en niet eens erkenning wil geven of onderzoek wil doen. Behandelingen moet ik zelf uitzoeken en grotendeels zelf betalen.  Vanaf 22.30 lig ik in bed maar het is 1.00 uur wanneer ik klaarwakker uit mijn bed kruip en de rekensommen die in mijn hoofd voorbijkomen op ga schrijve...

Vandaag neem ik jullie even mee in mijn proces toen ik het verslag van de verzekeringsarts kreeg. Op een maandag heb ik on-officieel de halve uitslag van het onderzoek van de verzekeringsarts arts te horen gekregen zonder uitleg. De dag erna heb ik het UWV gebeld om wat details op te vragen. Ook daar kreeg ik geen details, maar alleen de mededeling dat ik voorlopig 80-100% ben afgekeurd en welk inkomen ik kan verwachten. Het officiële bericht inclusief rapport is per brief onderweg en heb ik de vrijdag erna ontvangen. Voor de komende 1,5 jaar 80-100% afgekeurd.  Op de maandag dat ik dit bericht vernam voelde ik me opgelucht. Opgelucht omdat ik niet in verweer hoef, opgelucht dat ik niet op zoek hoef te gaan naar vervangend werk. Ik zou werkelijk niet weten hoe ik dat voor elkaar zou moeten krijgen. Opgelucht dat ik de komende 1,5 jaar rust heb. Ik kan me gaan bezig houden met wat ik wel kan en de tools die ik geleerd heb. In de nacht van maandag op dinsdag kan ik niet in slaap kome...