deel 32: Afsluiting contract met werkgever

De uitslag van het UWV maakt dat het contract wat ik heb lopen met mijn werkgever beëindigd gaat worden. 

Ik heb contact met mijn werk. In januari gaan we mijn contract afhandelen. Er gaat een afscheid komen, maar hoe? Op locatie is het veel te druk. De kinderen en ouders kennen mij niet goed meer. Van de BSO misschien nog wel maar de band met hen heb ik niet kunnen onderhouden. Afgelopen jaren is het contact met mijn collega’s verwaterd. Met een enkeling is er intensiever contact gebleven. Dit alles doet mij wel wat. Het is een heel proces van loslaten en afscheid nemen. In welke vorm kan ik afscheid nemen van dat hoofdstuk? Ik weet het op het moment van schrijven nog niet.

Het raakt me dat ik om deze reden afscheid moet gaan nemen. Ik ga een hoofdstuk afsluiten buiten mijn wil om. Mensen reageren vaak met “er komt vast wat moois voor in de plaats” of een ander opbeurende boodschap. Maar ik merk dat ik dan voorbij ga aan mijn gevoel. Mijn gevoel is dat ik het gewoon kut vind. En dat is gewoon even zo. Over een paar dagen voel ik het vast weer anders en bekijk ik het weer vanuit een andere hoek. Maar nu is het wat het is…en het is gewoon verdrietig en zwaar. Ik voel me nutteloos.

Afgekeurd, geen mogelijkheden voor werk, hersenletsel, neurologische schade.

Na enige weken pak ik op verschillende momenten het schrijven van dit blog weer op. Ik ben de ellendige gevoelens doorgegaan. Heb veel nagedacht en in mijn helikopter gezeten. Gevoelens erkent en doorstaan en gekeken wat ik er mee kan doen. 

Gesproken met M mbt de afspraken die we maken over het beëindigen van het contract. Het is heftig. Confronterend. Zakelijk (uiteraard), zwaar omdat mijn gezondheid het niet meer toelaat om de taken op te pakken die ik altijd met plezier en liefde deed. Zoals ik tegen M zei: “ik zou er heel wat voor over hebben om eens flink te mogen klagen over werkdruk of zaken die beter geregeld kunnen worden op de werkvloer”.

Met twee collega’s waar ik nog contact mee heb gehouden (en zij met mij) gaan we een afsluitende wandeling maken. Ik heb nog een uitnodiging op mijn werk neergelegd maar ik weet niet of daar nog mensen op ingaan. 

Het is goed om een afsluitend moment aan te gaan. Een afsluiting van een periode van mijn leven. Kom ik weer aan het werk? Ik weet het niet. Op dit moment ziet het er uit van niet. Duidelijk is dat ik niet meer terugkom bij mijn oude werk. En omdat de toekomst onzichtbaar is en het heden het heden, is het goed om daar wel bij stil te staan. Op dit moment sta ik met 1 been in mijn oude leven (qua werk) en met 1 been in mijn nieuwe leven. Deze wandeling zie ik als de laatste stap om daarna met twee benen in mijn nieuwe realiteit te kunnen staan. Maar ik weet wie ik meeneem en ze zullen vast een steun zijn in dit stukje van mijn proces. Ik ben ze daar zeer dankbaar voor.

Toen het duidelijk werd dat ik mijn baan zou kwijtraken was ik boos en verdrietig. Ik had zo hard gewerkt om te komen waar ik was. Financiële stabiliteit en een dak boven ons hoofd. Leuke dingen doen met de meiden en ik had de plannen en de financiële middelen om meer met de meiden op reis te gaan en mijn auto af te betalen. Met alle liefde en plezier deed ik mijn werk. De baby’s met veel geduld en liefde een warm plekje gegeven, de peuters en de Bso kinderen meegenomen in de avonturen van het leven. De boefjes die uit de band sprongen had ik het liefste. Want de algemene standaarden die gelden zijn niet voor iedereen standaard. Meegegaan in de groepsprocessen van hoe je met elkaar omgaat, wat is daarin belangrijk en wat is pesten. Het is gestopt. Door dat alles is een streep getrokken. Het voelt als verlies. Verlies van wat ik op heb gebouwd en de dromen die ik had voor mijzelf en mijn gezin.

Toch is dat harde werken niet voor niets geweest. Want dat harde werken is de basis geworden voor mijn situatie nu. Alle ervaringen mag ik meenemen. Ik hoop dat ik ergens een kruimeltje mee heb mogen geven aan de kinderen dat ze mogen zijn wie ze zijn en hoe je daar mee omgaat.  

Een heel proces ben ik doorgegaan de afgelopen ruim 2 jaren en de laatste weken. Eerst hadden we het over weken voor herstel, toen maanden en nu….we weten het niet. Langzaam maar zeker werd duidelijk dat ik niet meer de oude ga worden en werken het niet meer wordt. 

Eind februari heb ik de vaststellingsovereenkomst getekend. Het is een sluitstuk geworden van een bepaalde periode in mijn leven. De laatste weken voordat er nog geen datum van tekenen bekend was merkte ik dat ik er ook wel klaar mee was. Tot het moment van tekenen sta ik met 1 been in mijn oude leven en met 1 been in het nieuwe. Het is een overgangsproces welke nodig is, maar ik merk ook dat ik verder wil in mijn verwerkingsproces.

M. van mijn huidige werkgever heeft me heel goed begeleid. De uitleg was heel fijn en ik hoefde veel niet zelf uit te zoeken. De kennis was aanwezig, wat heel geruststellend was. Er waren persoonlijke momenten en zakelijke momenten. Ook dat is zoals het proces verloopt en dat is goed. 

Het moment is daar..de vaststellingsovereenkomst is getekend. Einde periode Hobbithoeve en mijn werkleven. Of ik ooit weer aan het werk kom? Ik weet het niet. We gaan het zien. Mocht ik het weer aankunnen dan sta ik op de eerste rij om weer aan de slag te gaan.

De deur gaat dicht achter M van de Hobbithoeve en J van stichting MEE. Ik ben weer alleen. Het moment is gekomen, het moment wat ik niet voor ogen had, maar wel de realiteit is. Tranen gaan er wel even overheen. Tranen van onmacht, machteloosheid, verdriet, het graag anders willen. Het enige waar ik invloed op heb is hoe ik er mee omga. En dat is waar ik mijn energie in steek. Ik droog mijn tranen, schrijf een laatste stukje aan dit blog en ga dan even naar buiten. Sinds lange tijd schijnt de zon weer en daar ga ik even van genieten. De zon..daar wordt ik altijd blij van. De vogels tjilpen en de knoppen komen weer in de takken. Het wordt lente.

Zoals je ook in dit blog kunt lezen passeren vele verschillende emoties de revue. Gaat alles qua emoties dan in de opgaande lijn? Nee, alles loopt door elkaar. Het is net een achtbaan. Gelukkig heb ik een stevige basis en zit ik goed vast in mijn stoeltje. Op een dag zal de achtbaan aan zijn einde komen.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”