Deel 28: Emotioneel en Financieel

Na de uitslag van het gesprek met de uwv arts kan ik in de nacht van maandag op dinsdag niet in slaap komen. Ik realiseer me dat mijn inkomen nog verder naar beneden gaat. Het komt oneerlijk op me over. Ik heb niet gevraagd om ziek te worden, ik ga niet voor de lol niet meer werken, ik ga geen vakantie houden de komende 1,5 jaar en misschien wel langer. Alles raak ik kwijt, mijn leven, mijn sociale omgeving veranderd behoorlijk, inkomen daalt met bijna de helft, mijn positie als moeder wordt anders. En dat alles doordat ik dacht goed te doen door het vaccin te halen waar maatschappelijk gezien zoveel druk en discussie over was. Het voelt oneerlijk dat de overheid mij en mijn gezin zo in de kou laat staan en niet eens erkenning wil geven of onderzoek wil doen. Behandelingen moet ik zelf uitzoeken en grotendeels zelf betalen. 

Vanaf 22.30 lig ik in bed maar het is 1.00 uur wanneer ik klaarwakker uit mijn bed kruip en de rekensommen die in mijn hoofd voorbijkomen op ga schrijven. Ik krijg geen overzicht als ik het niet opschrijf en dan blijft mijn hoofd rondjes maken in een poging overzicht te krijgen en het te onthouden voor de volgende dag. Want ik weet dat ik dingen kan bedenken maar een korte tijd later en zeker de volgende dag ben ik het weer kwijt. Slapen lukt totaal niet. 

Met het opschrijven en rekenen kom ik tot de conclusie dat de broekriem nog strakker aan moet en hij zit al strak. Het is zuur. Maar ik moet wel. Ik dacht dat ik 75-70% van mijn laatst verdiende loon 2023 zou krijgen, maar het is 75-70% van het loon in het jaar dat ik ziek ben geworden. Het uwv gooit er wel een indexatie overheen maar dat is niet te vergelijk met de loonsverhogingen die in tussentijd via de vakbond hebben plaatsgevonden. 

Met de gedachte dat ik het wel ga fixen met de meiden kruip ik mijn bed weer in. De grote lijnen staan op papier en die kan ik op een ander moment nader bekijken en uitrekenen. 

De dagen erna gaat mijn gevoel op en neer. Alles komt voorbij. Verdriet, opluchting, verbazing, pijn, schouders eronder, frustratie, hoop, teleurstelling, eenzaamheid, hulpeloos, overweldigd, kwaad, lamgeslagen. 

Ik onderga het proces. Besef me dat ik er echt doorheen moet. Het leven is keihard op het moment.

“Accepting pain is a way to survive the pain. not all things burn, but some should.“

Na enige weken kom ik weer enigszins bovenop. De realiteit is een heldere spiegel. Ik kan van alles wensen en anders willen (zoals bijvoorbeeld weer beter worden en weer zelf mijn centen verdienen), maar de spiegel laat zien hoe het er echt voor staat. Houd ik me vast aan mijn wensen of zie ik de realiteit onder ogen. De realiteit wint. 

Na het doorgaan van alle emoties klim ik weer in mijn helikopter voor de view en constateer dat ik mijn financiële situatie ook van een andere kant kan bekijken. 

Ik ben veel bezig met zo min mogelijk E-nummers tot me te nemen dus maak veel zelf. Zoals humus, pindakaas, jam, appelmoes enz. 

Ook ga ik nu zelf mijn brood bakken met meel van de molen. Stukken goedkoper dan de bakker. Brood van de supermarkt eet ik niet.

Ik ben een ster geworden in koopjes jagen qua boodschappen en probeer daar de locale ondernemer ook mee te steunen. 

Zelf een granaatappel van de Turkse winkel pellen (pel je een granaatappel?) is goedkoper dan kant en klaar pitjes kopen in de supermarkt.

Een leuke broek tik ik op de kop in de weggeef winkel in Weesp en breng daar ook kleding heen welke ligt te verstoffen in mijn kast. 

Eigenlijk ben ik hartstikke duurzaam bezig en dat geeft me een goed gevoel. Lief voor mijn portomonee, lief voor de locale ondernemers en initiatieven en lief voor het milieu. 

Meedoen aan steenrijk-straatarm? 

Nee

Ik voel me niet straatarm.😉

Zou ik het anders willen. Ja zeker, maar de realiteit is niet zo. Ik moet het doen met wat het is en daar probeer ik het beste van te maken.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”