deel 30: Brainwave zwemmen

Brainwave

Enige tijd geleden tipte mijn huisarts mij over zwemtherapie voor mensen met niet aangeboren hersenletsel (nah). Het doel van deze therapie is het stoppen van achteruitgang (dit was niet wat ik als eerste doel voor me zag). Door mijn klachten wordt ik enorm beperkt in de mogelijkheid tot sporten/ bewegen. Achteruitgang van spieren is algehele achteruitgang van je gezondheid. 

Nadat ik de informatie had doorgenomen passeerden een aantal gedachten de revue.

‘Zijn de randvoorwaarden oké voor mij betreft drukte en muziek?’

‘Ik heb geen NAH….toch? Er is niets te zien op de scans’

‘O, die oefeningen in het zwembad kan ik wel’

‘Je moet kunnen staan in het water, dat kan ik best’

‘Wie weet als ik dit ga doen dat ik over een half jaar stukken beter ben’

‘Die oefeningen zijn niet zo intensief, appeltje eitje. Kitesurfen is vele malen zwaarder’

‘Ik zal vast een van de mensen zijn met de minste klachten’

Zomaar een greep uit de gedachten die toen opkwamen en toch ook wel zijn gebleven….tot het moment dat ik het ook echt ben gaan doen. Ik ben met mijn neus op de harde realiteit gedrukt.

Wat blijkt..ik pas perfect in de groep van mensen met NAH. Er zijn mensen die een hersenbloeding/ herseninfarcten hebben gehad, of MS of hersentumoren hebben, de groep mensen met nah waar wel wat op de scans te zien is …en het confronterende is dat ik overeenkomende klachten heb. En wat nog confronterender is, is het feit dat ik veel (!) oefeningen niet eens uit kan voeren. De beweging die gevraagd wordt voeren mijn hersenen niet eens uit. Klachten worden enorm zelfs in het water. Staan in het water? Ja dat kan ik, hoewel het echt maar kort kan door het bewegende en klotsende water. Maar lopen lukt niet. Dubbeltaken als lopen en armen draaien lukken niet. Ik val om, mijn spraak valt uit, functies armen/benen/gehoor en zicht vallen uit en ik wordt kotsmisselijk. Ik draag een zwemgordel en een zwembuis omdat het anders veel en veels te intensief is. De realiteit is confronterend. Confronterend dat mijn klachten overeenkomen met de groep mensen waartussen ik me bevind. Het is confronterend om een zwemgordel aan te doen en een buis mee te nemen in het water om met die hulpmiddelen te gaan zoeken naar oefeningen die ik wel kan. Niemand wil zich in een situatie bevinden waarin je hulpmiddelen nodig hebt om iets uit te kunnen voeren. 

Gelukkig is het een open warme groep waar niemand je aankijkt als iets niet lukt of als ik een vreemde spraak heb. Ik wordt afgeremd en gewezen op het feit dat als iets niet lukt ik mijn hersenen niet moet forceren (dankjewel A!). De groep is ook sociaal. Ik ben de jongste daar tussen mensen die willen kletsen en willen weten wie ik ben en wat ik heb, hoe ik dit allemaal gekregen heb.

Maar het lukt me niet om sociaal te zijn. Ik kan niet en praten en tegelijk oefeningen doen. Ik voel me belemmerd, ben een kletskous die graag kletst, maar het lukt niet. Ik kan niet mijn oude zelf zijn en dat is heel confronterend. Hoe confronterend ook, ik probeer het wel uit te leggen dat het niet lukt. En daar is begrip voor. Ze weten als geen ander hoe het is om onzichtbare grenzen aan te moeten geven. Dat is weer superfijn. 

Waar ik gestart ben met een positieve houding en volop met hoop wordt ik met mijn neus keihard op de feiten gedrukt. Ik ging met de gedachte ‘lekker oefenen en vooruit gaan, hopelijk een grote stap’ er naar toe. De realiteit is dat het eerder gaat zijn ‘zeer rustig oefenen om achteruitgang te voorkomen en wie weet kan ik over een jaar wel door het zwembad lopen of drijvend met mijn armen molenwieken’. Wie weet slaap ik over een jaar niet de hele middag na een drie kwartier zwembad. 

Breed lachend ga ik het zwembad in, ik heb er zin in. Helemaal moe, hakkelend qua spraak en strompelend kom ik het zwembad weer uit, ik zak door mijn benen en moet even op de kant uitrusten voordat ik ga omkleden. De groep mensen die klaar staat om lekker lange baantjes te gaan trekken kijkt me meewarig aan. Dat voelt rot. Over een poosje lach ik ze vriendelijk toe en zal ze dan hortend en stotend veel zwemplezier toewensen. Eerst maar eens even wennen. 

Dat ik met al deze klachten aan het einde het zwembad uit strompel geeft aan dat ik keihard over mijn grenzen ben gegaan. Mijn nieuwe grenzen zijn zo snel bereikt en onbekend voor mij….

Positief blijf ik. Alleen moet ik leren om positiviteit te halen uit zeer kleine dingen als bijvoorbeeld herkenning bij anderen of over een jaar kan ik wel molenwieken enz. Ik ben altijd een persoon geweest van doorgaan en schouders eronder, bikkelen, opbouwen. En dat gaat echt niet meer. Nog steeds zet ik mijn schouders eronder, nog steeds ben ik een vechter. Maar op een ander vlak. Zeer gedoseerd en aangepast. Zoekend naar oefeningen die ik wel kan doen zonder dat al mijn klachten tegelijk aangaan. 

Het aangaan van de confrontatie met de realiteit, dat is zwaar, maar ook goed. Het is fijn om in contact te zijn met mensen die in een soort van hetzelfde schuitje zitten. Het is fijn om het er eventjes over te kunnen hebben maar ook om heerlijk te kunnen lachen met elkaar als oefeningen niet helemaal gaan zoals ze zouden moeten gaan. 

Mocht iemand nog steeds ontkennen dat hersenschade door de vaccinatie onzin/ desinformatie of weet ik al niet wat is….die nodig ik van harte uit om eens een keer mee te gaan en met eigen ogen te zien wat het vaccin met mijn hersenen heeft gedaan.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”