Deel 54: Slachtoffer?

Het is al even  stil rondom mijn blog. Ik heb geen nieuwe blogs meer gepost.

Ik merk dat er processen gaande zijn en daar wil ik de tijd voor nemen. Ik schrijf nog wel, zeker, maar die schrijfsels deel ik (op dit moment) even niet in dit blog.   Het is even te persoonlijk wat ik liever niet allemaal in de openbare internet wereld wil delen. 

Toch nog een klein schrijfsel over wat me toch ook bezig houd.

Al heel lang (maanden) staat er een blog klaar welke gaat over wat mij is overkomen, de schade die het vaccin heeft veroorzaakt en wat dat met mij doet. Ik heb geprobeerd de verantwoordelijken te wijzen op hun verantwoordelijkheid . Ze doen er weinig tot niets mee en tot op heden wordt het alleen geregistreerd met de nodige vraagtekens. Geld voor onderzoek wordt er tot op heden niet vrijgemaakt. Komende oktober gaat de regering besluiten waar het potje geld voor de longcovid patiënten naar toe gaat. Of het ook wordt besteed aan onderzoek naar vaccinatie schade betwijfel ik ten zeerste. Er is al veel te weinig geld vrijgemaakt ten opzichte van de grote groep longcovid patiënten….onze groep vaccinatie schade patiënten is kleiner waardoor er dus minder geld aan verdiend gaat worden. Bij onderzoeken wordt er altijd afgewogen of er genoeg geld mee verdiend kan worden, zo niet …geen onderzoek. Dat is niet alleen bij vaccinatie schade zo, maar bij vele andere ziektes is dit ook het geval. Daarbij spelen vele belangen mee. Pfizer heeft ook belangen en initiatieven in de verdeling van de longcovid gelden. Bij die onderzoeken gaan weer medicamenten uitgeprobeerd worden. Ik heb er een hard hoofd in.

Sowieso wil ik geen proefkonijn meer zijn voor nieuwe medicatie. Al helemaal niet gezien al mijn enzym mutaties en daardoor mijn slechte reacties op medicatie. 

De stichting Corona schade is online. Ik laat de strijd voor erkenning over aan anderen. Sowieso gaat het een jarenplan zijn. Ik heb mijn eigen weg te gaan in dit alles. Mijn energie is zeer beperkt. Ten opzichte van een 100% batterij laad mijn batterij maar voor 17% op naast de neurologische klachten. Ik kan me niet permitteren die kleine energie te geven aan een jarenlange strijd terwijl ik hier andere belangrijke prioriteiten heb zoals mijn gezin. Wie weet komt er een tijd dat ik meer energie heb en ik wel iets kan betekenen binnen de stichting. We gaan het zien.

Even terug naar het gevoel wat ontstaan is door de halve informatie die gedeeld is aan ons door het RIVM. Ben ik daardoor slachtoffer? Zo kan je het stellen. Volgens de Van Dale wel. Maar ik noem mijzelf niet zo. Ik wil mijzelf niet gedragen als slachtoffer en dat elke keer blijven benadrukken. Want als ik dat wel blijf doen dan ga ik voorbij aan mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik ben zelf verantwoordelijk voor hoe ik omga met de gevolgen van de vaccinatie schade en ook hoe om te gaan met komende vaccinatie rondes. Welk vaccin dat dan ook betreft. Ook heb ik de verantwoordelijkheid naar mijn kinderen toe om de energie die ik heb o.a. aan hen te besteden.

De gevoelens van onmacht en hulpeloosheid over wat mij overkomen is wil ik niet de hoofdtoon laten voeren in mijn leven. Het gaf me een gevoel van niet de grip hebben op mijn eigen leven, dat anderen voor me besloten met alle gevolgen van dien. Het gaf me geen goed gevoel over mijzelf en mijn leven. 

Ik heb de regie en verantwoordelijkheid terug genomen.  Medisch gezien mijn intoleranties en allergieën aangetoond zodat ik (in de toekomst) genoeg grond heb om bepaalde zaken te weigeren op medische gronden. Afgelopen maanden zijn er nog weer twee behandelingen opgestart. Daarin heb ik de verantwoordelijkheid dat ik genoeg rust neem om met de weinige energie zoveel mogelijk energie te hebben de behandelingen zo optimaal mogelijk te volgen. De energie die ik win moet ik niet stoppen in meer dingen gaan doen (zoals ik wel de fout inging door het wel te doen) maar moet ik stoppen in rusten om mijn lichaam de kans te geven verder te gaan herstellen waar mogelijk. Mochten er nieuwe vaccins komen (wat al gaande is met bv het vogelgriepvaccin) daarin heb ik ook mijn eigen verantwoordelijkheid. Niemand kan voor mij besluiten dat die verplicht is. Die les heb ik keihard geleerd.

Het voelt goed om mijn eigen verantwoordelijkheid op te nemen. Ik heb eerlijk gezegd altijd wel moeite met het woord ‘slachtoffer’ in deze. Maar gezien de kennis die aanwezig was bij de producent en overheid welke niet gedeeld werd….ja, kan je het wel zo stellen en ben ik het zwart-wit gezien wel, maar noem ik het niet zo.

Hoe ik het wel noem? Ik geef het geen naam. Mocht het eens ter sprake komen dan vertel ik wel hoe het ontstaan is. Dan weten de mensen ook al wel genoeg. Want dat doe ik wel. Antwoorden op de vraag ‘hoe kom je daaraan’ zeg ik wel ‘door het vaccin is dit ontstaan’. Niet ter verdediging maar wel omdat ik het belangrijk vind dat het nog steeds verteld wordt in een wereld waarin Corona in een ver verleden ligt. 

Toch een blog eruit vandaag. Waar vele mensen de ‘zomer’ vieren op het water en festivals ben ik blij hier thuis. Klinken er belevenissen van de meiden en schaterlachen door het huis en blijf ik mijn leven aangepast leven en ga ik mijn eigen gang. 

Dankbaar dat het me lukt het nut van mijn leven te blijven zien en te beleven.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”