Deel 56: Achterom kijken

Vaak wordt er vooruit gekeken. Vooruit naar wensen, dromen, verwachtingen en doelen. Niet / zo min mogelijk omkijkend naar het verleden wat je niet meer kunt veranderen.

Als ik vooruit kijk zie ik vooral vele mogelijkheden, maar ook een onbekende toekomst. Doelen om naar te streven is niet heel handig in mijn situatie. Ik weet nml niet of ik ze kan halen wat alleen maar voor frustratie zou zorgen. Als ik al doelen heb dan zijn ze klein en realistisch. Bv. doorgaan op het pad wat ik ga. En wat ook een doel van mij is, is om alle mogelijkheden open te houden. Ik weet niet wat de toekomst mij gaat brengen. Een ander doel is per dag en bij de dag te leven.

Wat mij meer brengt is achterom kijken. Kijkend naar waar ik vandaan kom, de weg die ik af heb gelegd en waar ik nu sta. In 1 week tijd is me dat door mijn behandelaar en psycholoog aangereikt. Kijk eens achterom…naar waar je vandaan komt. Kijk eens hoe en welke weg je hebt afgelegd. 

Van het amper mijn hoofd rechtop kunnen houden en alleen maar liggen ben ik tot een 2km lopende, elektrisch fietsende naar mogelijkheden kijkende persoon gekomen. (Denken in mogelijkheden heb ik altijd al gedaan en komt voort uit mijn 1.0 persoontje)

In Hilversum ben ik op een soort vakantie, passend op andermans dieren. Ik ben (aangepast) op vakantie geweest naar Oostenrijk met m’n meiden. Mag me onderdompelen in teken- en aquarellessen op maat. Schrijf mijn blog en mag af en toe een maaltijd rondbrengen. Soms waai ik nog langs op het strand of op de Pluktuin, maar vanwege de behandeling is dat nog maar heel soms. Dan is het ook letterlijk aanwaaien want ik waai dan al gauw weer met de wind mee terug naar huis. Dankzij de huidige behandeling gaat bv mijn spraak vooruit.

Als ik dan inderdaad toch eens achterom kijk ben ik wel trots op mijzelf. Op wat ik toch maar weer kan doen en hoe het met me gaat. Het is bij lange na niet wat ik als oude Angelique kon doen, maar ik bak er maar wel wat van, van de mogelijkheden die ik nu tot mijn beschikking heb.

Trots op het proces wat ik toch maar door- en aanga. Het proces van berusten in verlies van gezondheid en daarmee vele mogelijkheden. Dat is niet zomaar gepiept, ik ben er nog lang niet. Dat berusten….dat is een ding. Met wat hulp en handvaten ga ik er wel komen. Het zal tijd nodig hebben. 

Berusten is wel een goed woord. 

Aanvaarden, oké zijn met, accepteren, omarmen….het zijn allemaal woorden die voor mij te definitief zijn of impliceren dat ik helemaal oké moet zijn met de situatie. Accepteren bv betekend voor mij dat het niet meer anders wordt en het zo zal blijven. Dat ik 100% oké ben met de situatie en hoe deze ontstaan is.

Dat ben ik nml niet. 

Berusten. 

Het lijkt me een goede eerste stap in dit hele proces. Berusten dat het is wat het is. Berusten dat mijn leven zo totaal anders is geworden. Berusten dat mijn lijf blijkbaar werkt zoals het werkt. Het proces van berusten is niet hetzelfde als beter worden. Dat zijn twee verschillende dingen. Daarnaast is het toch ook wel berusten in het feit dat de overheid werkt zoals de overheid werkt. In voorgaande blogs heb ik daar genoeg over geschreven. Betekend berusten daarin dat ik het oké vind/ accepteer dat de overheid zo te werk gaat? Nee zeker niet. Maar het betekend wel dat ik berust in het feit dat ik geen ijzer met handen kan breken. Ik kan niet afdwingen dat ze nu opeens per heden alles hardop erkennen, onderzoek en behandeling gaan toestaan. Het betekend ook dat ik berust in het feit dat ik niet zelf die strijd hoef te voeren maar dat over kan laten aan de stichting Coronaschade en de patiëntenorganisatie. Helaas heb ik ervaren hoe de praktijk werkt en ben ik bewuster geworden van mijn eigen verantwoordelijkheid ongeacht wat men zegt van mij te verwachten.

Waar ik vanuit het berusten weer terecht kom? Ik weet het niet. Ik ga het zien. 

Van mijn psycholoog heb ik nog weer goede handvaten meegekregen en wat tips om te lezen/luisteren. Ik ga me daar maar eens in verdiepen. Soms is het wel fijn als iemand even een stukje met mij meeloopt op de weg die ik ga. Soms zijn stukjes van die weg toch wel even lastig. Depressief ben ik gelukkig niet, maar iets moeilijk vinden is vrij logisch in deze en hulp daarbij hebben is alleen maar fijn.

Vandaag schijnt de zon, het is heerlijk weer. Ik heb wat vrienden gesproken via bellen en ben bezig geweest met m’n aquarel. Dankbaar dat ik het kleine kan waarderen waardoor het groot wordt. De olifant in de kamer (blog) blijft daardoor klein. Aanwezig, niet weggestopt in een kast, hij mag er zijn, maar niet kamer vullend. 

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij