Deel 38: Mijn eigen olifant

Elke dag staat hij er…de grote roze olifant. 

Wanneer je aan de Angelique 1.0 zou vragen hoe een chille dag eruit ziet dan zou ik antwoorden: beetje uitslapen, maar niet te lang. Gauw even met de stofzuiger en de stoflap door het huis. Tussendoor even de was ophangen en voor de rest van de dag lekker naar buiten. Het liefste naar het strand. Vaak stond ik in de ochtend eten te maken (naast het vliegen met de stofzuiger) zodat ik lekker kon picknicken op het strand of op de Kite-club. 

Dit veranderde totaal in de nacht na de avond van de vaccinatie van 29-06-2021 op 30-06-2021. In die nacht is er een olifant in mijn kamer komen staan. Aan het begin herkende ik hem niet goed, maar na enige tijd kwam hij steeds duidelijker tevoorschijn tot hij de kamer vulde met zijn aanwezigheid.

Ik wilde die olifant niet, de klachten met al hun gevolgen. Ik probeerde meerdere revalidaties om weer terug te komen bij de Angelique 1.0. Alles werd erger en erger en de olifant groeide. Ik kende mijn eigen lichaam niet meer, wist niet meer waar mijn grenzen lagen en hoe mijn lichaam reageert. Ik kende mijn lichaam niet meer. 

In mei 2022 was ik verdrukt door de olifant. Hij nam zoveel ruimte in dat ik niet meer kon lopen en praten. Alleen maar liggen. De olifant kreeg een naam. Een naam die op dat moment het meest passend was. Geen definitieve naam. De artsen zeiden…zodra er meer onderzoek komt naar vaccinatie schade zal je hoogst Wss een andere diagnose krijgen. Maargoed, voor nu heeft het een naam.

Later, in 2024, zijn er nog andere diagnoses bijgekomen als postvaccinatiesyndroom en PEM. 

Toen de olifant een naam kreeg leerde ik hem kennen. Daarmee leerde ik mijn eigen lichaam en grenzen opnieuw kennen. De olifant blijft maar is kleiner geworden. Hij is aanwezig, 24/7, hij is een deel van mijn leven geworden. 

Verstoppen doe ik hem niet, dat kan ook niet. Want op het moment dat ik hem wil verstoppen wordt hij enorm en neemt hij meer plek in dan ik wil. Verstoppen lukt dan niet eens. 

Elke ochtend wanneer ik mijn ogen opendoe is de olifant daar. Elke ochtend is daar het kiesmoment vanuit welk oogpunt ik de olifant bekijk. Wanneer ik de olifant vanuit mijn 1.0 bekijk is het zeer aanwezig, niet prettig, negatief, beperkend en eenzaam. Een lege dag staart mij dan aan. Ik kan hem ook bekijken vanuit mijn 2.0. Dan is hij zachtaardiger, ik zie de mogelijkheden, de positieve kanten van wat ik wel weer kan, minder eenzaam gezien de nieuwe mensen in mijn leven en de contacten met de mensen die gebleven zijn. Ook is mijn dag minder leeg dan mijn 1.0 mij laat zien. 

Elke dag heb ik de keuze..ben ik streng voor mijzelf of mag ik van mijn nieuwe 2.0 houden en een nieuw leven inslaan. Mag ik lief zijn voor mijn 2.0 of ga ik voor de 1.0 met alle negatieve kanten en de oude realiteit. 

Het is lastig elke dag voor die keuze te staan. Het maakt me wel eens verdrietig…ik zou er veel voor over hebben die keuze niet elke keer te hoeven maken.

De olifant…elke dag is hij er. Gelukkig lukt het me steeds vaker om de olifant klein te houden.  Elke dag ben ik in conclaaf met mijzelf. Het is een proces…wat voorlopig niet eindigt. 

Van mensen met dezelfde ervaring heb ik geleerd dat dit gegeven misschien wel altijd zal blijven. Dit omdat ik als persoon veel meer zou willen kunnen dan dat mijn lichaam aankan. Ik raakte in gesprek met een dame van 80 jaar die al 30 jaar te maken heeft met dit proces en vroeg wanneer dat keuzemoment eens weggaat. Ze vertelde mij dat het niet weggaat, maar onderdeel is van het proces wat er elke dag is. Dit werd ook door anderen met dezelfde ervaring bevestigd. Het is fijn om af en toe ervaringen te kunnen delen en te leren wat reëele verwachtingen naar mijzelf toe zijn. Daardoor leer ik ook dat die olifant onderdeel is geworden van mijn leven. Hem elke ochtend kan gaan begroeten en kiezen vanuit welk oogpunt ik hem ga bekijken.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”