Deel 40: SPIJT

Op dit moment zijn ze mijn huis en het blok waar mijn huis in staat aan het schoonmaken en schilderen. Daarbij werd het speeltuintje beneden ook nog eens leeggehaald en opnieuw ingericht. Een herrie van een jewelste. 

Het is confronterend dat ik mijn huis uit moet vluchten vanwege de herrie. Op een gegeven moment zat ik met iemand aan tafel thee te drinken en ik kon geen gesprek meer voeren omdat mijn spraak wegviel. Ik ben met haar meegegaan naar haar huis. Ik dacht met de trein terug te kunnen gaan, maar einde van de middag werd mijn uitval nog erger en werd lopen moeilijk. Ook moest ik gaan liggen, rechtop blijven ging niet meer. Spraak viel weer uit. Samen met haar gezin aan 1 tafel eten ging niet. Iedereen praat door elkaar en van jonge pubers is het niet te doen om te verwachten om om de beurt te praten.  Ik moest naar huis gebracht worden. 

Vandaag ben ik naar het zwembad gegaan. Daar volg ik zwemtherapie voor mensen met nah. (Niet aangeboren hersenletsel). Heel fijn wordt daar rekening gehouden met prikkels. De muziek gaat uit, de lampen uit en het bad is alleen open voor ons groepje. Ik kan alleen de oefeningen doen die ik kan en dat houd vooral in dat het oefeningen met mijn benen zijn. Oefeningen met mijn armen gaan fout. Details daarover kan je hier teruglezen.

Na afloop als ik het zwembad uitstap moet ik even uitrusten op een stoel voordat ik onder de douche ga. Alles moet in stappen. Mijn lichaam moet weer wennen aan het ‘niet in water zijn’. Na even op die stoel gezeten te hebben ga ik douchen. Met dat ik onder de douche sta gaat de muziek weer aan. Ik voel het weer misgaan! Ik kan nog net aan een begeleider vragen of hij wil vragen of de muziek nog even uit mag voordat mijn spraak het weer begeeft.

Ik wordt overmand door verdriet, hulpeloosheid, frustratie, boosheid, SPIJT, machteloosheid. 

 (Deze overweldigende emoties horen bij de rouwverwerking. Ik heb ook uitval zonder deze emoties. Het is niet zo dat die emoties de uitval veroorzaken. Ook zijn ze niet elke keer zo aanwezig bij uitval…gelukkig.)

Mijn grenzen aangeven…ik moet het blijven doen…maar het is zo verdomde lastig. Mijn grenzen zijn zo niet vanzelfsprekend en moeilijk indenkbaar voor anderen. 

En SPIJT….het voert de boventoon. SPIJT dat ik de prik heb gehaald, dat ik me over heb laten halen. Want als ik goed naar mijn onderbuikgevoel had geluisterd en daar staande in was gebleven had ik hem niet gehaald en was ik vandaag gewoon op mijn werk geweest. Had ik zoveel muziek geluisterd als ik wilde!

Ik breek.

Huilend zit ik in mijn kleedhokje. Tranen stromen over mijn wangen. Over het algemeen lukt het mij mijn schouders eronder te zetten, maar nu even niet.

Ik kleed mij aan en bedenk dat ik naar huis wil. Mijn huis, waar zoveel herrie is. Gelukkig was het rustig vanmiddag en anders mocht ik bij een vriendin uitrusten. Maar het idee dat ik weer elders zou moeten zijn vanwege de herrie…het overvalt mij. Het voelt heel rot.

Er wordt op mij gelet. Diegene die de muziek te vroeg had aangedaan komt even naar mij toe en bied haar excuses aan. Een begeleider praat even met mij en ik barst weer in tranen uit. 

En dan huil ik daar…in de hal van het zwembad…op de schouder van iemand die ik niet goed ken.

Verdriet om het niet erkent en geholpen worden door de overheid. Alles zelf maar uit moet vogelen en betalen. Er gaat heel wat doorheen aan mijn gezondheid. Om mij te kunnen voelen en te kunnen blijven zijn op het punt van gezondheid waar ik nu ben. 

SPIJT…dat is wat ik heb.

De dame troostte mij en zei dat ik het mijzelf niet kwalijk mag nemen dat ik de prik heb gehaald. De push was enorm en ik deed toen waarvan ik dacht dat het het beste was. 

Als iemand van de overheid toch eens de moeite zou doen eens 24 uur met mij mee te kijken in het leven wat ik nu leef….dan ben ik benieuwd of ze het nog ontkennen dat de prikken geen hersen- en zenuwschade kunnen veroorzaken.

Want lieve mensen…dat kunnen ze ZEKER WEL. 

En dat de overheid eens verantwoordelijkheid gaat nemen voor wat er allemaal gezegd is. Dat niet alles klopte wat ze zeiden. 

Het zal er niet zomaar van komen. 

Vandaag overheerst mijn SPIJT.

Ps: met grote dank aan de mensen van wie ik de steun kreeg vandaag en de rekening die er gehouden wordt met wat ik niet aankan.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”