Deel 33: Energie en grenzen stellen

Energie, grenzen aangeven en loslaten.

Sinds bijna drie jaar is mijn energie enorm beperkt geworden. Er komen dingen op mijn pad waar ik goed over na moet denken of ik dat wel kan. Waar besteed ik mijn energie aan? 

Er is een psychologisch spel van woorden gaande tussen de producenten / overheden en de groep mensen die te maken hebben gekregen met ernstige (blijvende) gevolgen van de vaccinatie. Het psychologische woordenspel welke gericht is op wie er verantwoordelijk zijn voor de ernstige (blijvende) gevolgen. Waar men af kan schuiven schuift men af. Dat gebeurd ook op het gebied van bekend maken dát er ernstige gevolgen kunnen zijn door de vaccinatie. Ook dat wil men onder de radar houden en dat gebeurd op de meest rare manieren. 

Wat kan en wil ik? Het liefste zou ik bij alle gesprekken aanwezig zijn die plaats vinden. Gesprekken met Lareb, C-Support, media, regeringspartijen die de moeite nemen om met ons in gesprek te gaan, de BvNL die een stichting op gaat zetten, enz enz. Maar dat gaat helaas niet. Ik heb het geprobeerd en gedaan, maar achteraf moet ik zeggen dat het veel te veel is. Mijn lotgenoten doen dat met hun laatste energie. Echt respect daarvoor.

Ik deel vooral veel op social media, mijn blog is een manier om mijn ervaringen de wereld in te brengen.

Als ik afspreek moet ik mijn grenzen aangeven in wat ik (aan)kan, hoe lang ik iets kan en waar het kan.

Lotgenoten ontmoeten? Kan alleen onder voorwaarden. Ik kan niet met groepjes afspreken om elkaar te ontmoeten. Een lotgenotendag? Kan ik niet aan deelnemen. Zodra het met twee of meer gaat zijn gaan gesprekken door elkaar lopen en gaat het mis. Dan kan ik het gesprek niet meer volgen en wordt mijn gehoor heel slecht en begrijp ik ook niet meer wat er gezegd wordt. Als ik dan toch in die situatie blijf krijg ik steeds meer uitval. Mijn hersenen zeggen dan: toedelejokie..dit zijn teveel prikkels, we weten niet meer welk seintje in welk vakje moet en dan doen ze maar wat…die hersenen van mij. En dat doen ze dan niet goed. . Afspreken buitenshuis kan alleen in de natuur of op een rustig buitenterras zonder muziek in de winter. De winter is mijn terrassentijd heb ik ontdekt. De meeste mensen willen lekker warm binnen zitten, dus zijn de terrassen leeg. Dan pak ik mijn kans en zit ik dik ingepakt met een warme jas, sjaal, muts en soms een dubbele broek aan op een terrasje te genieten.

Ondanks alles blijf ik de enthousiaste Angelique. Als er een idee geopperd wordt “zullen we afspreken daar en daar met die en die, en die er nog bij en die” dan is mijn eerste reactie nog altijd “o ja, leuk! Gaan we doen”. Of wanneer ik benaderd wordt om krachten te bundelen in het opzetten van een stichting zeg ik ‘top zeg, gaan we doen!’. Maar al heel snel kom ik er achter dat het mij niet lukt en moet ik het stokje doorgeven aan anderen.

Ik moet echt tegen mijzelf zeggen van “Hey Angelique, even pas op de plaats naar de realiteit. Hoe is je energie, waar krijg je uitval van, wat heb je nog meer in die week te doen, kan je er komen, hoeveel mensen kan je aan, wat rustig is voor anderen is te druk voor jou, lukt gesprekken voeren wel met de actiepunten en de muren (waar je wat mee moet gaan doen) die daar ook nog eens uit voort komen, ga ik mij vastbijten in die strijd of kan ik mij beter vastbijten in het in balans blijven en daardoor zo min mogelijk klachten hebben…..

En dan moet ik tot de conclusie komen dat mijn enthousiasme en vechtlust toch getemperd moeten worden. Terug naar de realiteit. Veel dingen kan ik gewoon niet. Bij kleine afspraakjes kan ik wel afspreken maar met randvoorwaarden. Ik moet grenzen stellen. En dat vind ik lastig omdat ik zo snel mijn grenzen tegenkom. Ik wil eigenlijk niet zo’n grote ruimte innemen in een contact. Maar het is de realiteit waar ik mee te dealen heb. 

Op het moment dat jij moe zou worden van iets, of je denkt 'ik wil rust' dan kan je vermoeidheid voelen of bv hoofdpijn krijgen. Ik krijg dan uitval. Uitval in functie lopen, staan, gehoor, zicht, functie handen/armen, enz. En door al die shizzel in mijn neurologische systeem is mijn belastbaarheid heel laag en zit ik al supersnel aan mijn grenzen van belastbaarheid. Er is een harde rode lijn in mijn leven gekomen. Onder die lijn voel ik mij steeds beter en functioneer ik redelijk normaal. Zodra ik bij die lijn in de buurt kom of erover ga gaat het faliekant mis. Ik leer die lijn steeds beter kennen, de details worden helderder. Maar het is niet zo dat ik meer aankan qua prikkels. Wel ga ik er anders en creatief mee om. 

En hoe komt het dat het dan zo misgaat? Wat is het proces dat dat zo gaat? Daar hebben zelfs de neurologen nog geen antwoord op. Ik kan het zelf ook niet uitleggen. Het enige wat ik uit kan leggen is wat ik wel en niet (aan)kan en aangeven van hoe ik mij voel en wat er gebeurt. Er zijn momenten dat ik blij dat ik iets kan en doe ik het gewoon…omdat ik het kan. Kan iets anders dan ook? Vaak niet. Soms wel. Logica is er niet altijd. Alleen de praktijk…en daar vaar ik dan ook op.

Veel antwoorden roepen weer nieuwe vragen op. Altijd alles uit moeten leggen, verklaren of verantwoorden is niet fijn. Ik kies er dan ook regelmatig voor om niet altijd mee te gaan in de vragen,  alle antwoorden te geven en antwoord regelmatig met een gesloten antwoord. Vaak verwijs ik naar dit blog.  Er zijn mensen die dat niet fijn vinden. De afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat ik niet altijd mee hoef te gaan in vragen van anderen. Soms zijn dingen ook zoals ze zijn en is er niet altijd een verklaring, logica of een oplossing. De mensen die dicht bij mij staan zijn meegegaan in het proces en hebben die vragen niet meer. Zij hebben de vragen gesteld op het moment dat die vragen ook daadwerkelijk speelden in mijn leven. Na bijna drie jaar gaat het leven door. En als ik verder wil dan moet ik niet heel de tijd bezig blijven met de vragen die er aan het begin van dit proces waren. Wanneer je een proces doorgaat sluit je ook weer processen af. En dat is goed, het leven gaat door. Zolang je in de processen blijft hangen en ze niet afsluit kan het leven ook niet doorgaan. Dat maakt alles vele malen moeilijker. Die weg kies ik niet om te gaan. Begrijp me goed, bepaalde vragen zal ik echt wel beantwoorden, maar vraag op vraag op vraag wat bijna het gevoel van ‘moeten verantwoorden’ geeft…dat gaat niet. Dan zou je echt mee moeten willen liften in mijn levenstrein. Meer betrokken zijn bij mij, dan krijg je die antwoorden wel op het moment dat ze spelen. Zo werkt het leven voor mij. Misschien vind je het onaardig klinken. Maar als iemand in de afgelopen drie jaar amper heeft meegeleefd en alle vragen gaat stellen als ik je een keertje zie dan kan ik niet heel het proces van drie jaar in het kort klip en klaar uitleggen zonder dat er vragen overblijven. 

Ik kan niet stil blijven staan bij wat er gebeurd is. Ik moet verder. Mijn oude leven staat stil, maar het nieuwe leven draait door, het nieuwe leven met de processen die ik tegenkom. Waaronder het proces van grenzen aangeven, maar ook grenzen houden. Ook al vind ik het niet altijd prettig. 

Mensen en ikzelf beginnen er ook aan te wennen. Bij de bakker is het te druk. Maar vooraf bestellen en betalen kan wel. Buiten wachten zodat ze het daar aangeven kan ook. Het is wel eens gebeurd dat ik in een winkel stond te wachten omdat het druk was. Het was echt niet prettig en mijn klachten kwamen op.  Ik werd aan m’n oor buiten gezet met de vraag: wat wil je hebben..betaal maar vast en we geven het buiten aan. Idem met de bloemenwinkel, de slager of de kaasboer. Creatief wordt ik er wel van en in Weesp weten ze het ondertussen wel en dat is fijn, want dan kan ik weer iets zelf halen ipv dat ik afhankelijk ben van anderen.

Laatst kreeg ik de vraag: met wie zou je willen ruilen als persoon als dat kon?

Daar heb ik over nagedacht. En er kwam geen ander antwoord dan: ik blijf graag mijzelf, de persoon die ik ben. 

Ik wil niet ruilen. Ik merk dat ik kan zeggen dat ik blij ben met de eigenschappen die mij maken tot wie ik ben, wie ik mag zijn voor de mensen om mij heen. 

Hoe zwaar de situatie soms ook is. 

Ben ik toch trots op mijzelf.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”