deel 34: Omgaan met (onbedoeld) onbegrip

Onbegrip, het is wat ik vaak en veel tegenkom. In de periode vlak na de vaccinatie dat het allemaal misging was het onbegrip het grootst. Onbegrip vanuit werk, Arboarts, mensen om mij heen. Ik moet mijn huisarts nageven dat zij echt haar best heeft gedaan om ondanks dat de klachten allemaal vaag aanwezig waren zij mij altijd uiterst serieus heeft genomen en heeft gedaan wat ze kon. 

Wat is onbegrip en wat doet onbegrip met mij. Onbegrip kunnen opmerkingen zijn als:

‘ het komt wel goed’ 

‘ik ben ook wel eens heel erg moe, ik ken dat’

‘het zal vast niet blijvend zijn’ 

‘Als je goed uitrust ben je beter belastbaar…’

‘Je bent nu toch hier, dan ben je stappen vooruit…’

Dit soort opmerkingen kan mij (ongewild) het gevoel geven dat ik niet goed omga met wat ik heb of dat ik overdrijf. 

Hoe ga ik om met dat gevoel, wat doe ik er mee? Wat is goed voor mij? Daarin heb ik de afgelopen jaren een heel proces in gehad welke nog steeds niet klaar is. Toen mijn leven knarsend tot stilstand kwam en ik alles verloor wat ik had en het gevoel had mijzelf te verliezen, raakte ik alle grip kwijt, zelfs op het functioneren van mijn lichaam had ik geen invloed. Mijn lichaam deed wat het wilde en was een volslagen vreemde voor mij geworden. Ik schaamde me (en soms nog wel) voor de uitval die mijn lichaam laat zien. Het voelde als falen, minderwaardig, het voelde echt als ‘ziek’ zijn. Ik kon en kan niet meer meedraaien in de maatschappij en het leven wat ik had. Dit soort gevoelens trekken je naar beneden een draaikolk in die als maar negatiever wordt. 

De vraag is : zwem ik tegen de draaikolk in naar boven? Om maar weg te zijn van alle nare toestanden en gevoelens? Met het tegen de stroom inzwemmen loop ik het risico om gevoelens weg te drukken, te verstoppen, te negeren. Met het tegen de stroom inzwemmen gaat het niet lukken om weer boven te komen. Of probeer ik een uitgang te zoeken uit de draaikolk, bv aan de zijkant? Zodat ik alle gevoelens erken, doorga en doorvoel. 

Ik heb een uitgang gevonden aan de zijkant van de draaikolk en liet me langzaam weer naar boven drijven. Ik ben weer met mijn hoofd boven water. Alle gevoelens zijn gepasseerd en passeren nog steeds met regelmaat. Maar ik heb de grip weer terug op mijn leven. Op mijn lichaam en op wie ik ben. Ik heb mijn nieuwe lichaam leren kennen en ben bezig met de puntjes op de i. Zoals het niet hoeven schamen om de uitval die er kan zijn. De aanpassingen die ik moet doen daaromheen. Het woord 'ziek' of 'beperkt' te gaan vervangen door iets positiefs als  'ik heb te dealen met mijn mogelijkheden'. Het rouwproces zal wel enige tijd in beslag gaan nemen denk ik. 

Ook met het onbegrip van mensen leer ik omgaan. Dat gaat een beetje met vallen en opstaan. Daar horen grenzen stellen bij wat niet altijd fijn is maar wel nodig. Ik heb eerder een blog geschreven over de gunnende vraag.

Ik heb ervaren dat als er mankementen in je gezondheid komen die flink ter discussie staan in de maatschappij, de overheid en de zorg en dat dat nog eens extra zwaar is. Mentaal krijg je er een flink pakket bij. Sowieso is dat zo bij langdurig / chronische ziekte, maar in het geval van dat het door de vaccinatie is ontstaan met alle ontkenning die daar bij komt kijken enz nog eens extra. 

De kunst is dat ik dan mijzelf hervindt en daardoor weer dicht bij mijzelf kan blijven. Mentaal weer sterk te worden om dit alles aan te kunnen zonder nog meer klachten te krijgen dan dat ik al heb. Ik ben blij en dankbaar dat mij dat ook lukt. 

Ook wat betreft het onbegrip ben ik weggetjes aan het zoeken hoe ik daar mee om kan gaan. Het is belangrijk dat de gevoelens van falen, het ‘ziek’ en minderwaardig voelen niet de boventoon laat voeren. Af en toe komen ze boven drijven, maar dan ga ik altijd met mijzelf in gesprek of die gevoelens wel terecht zijn, waar komen ze vandaan. Hoe kan ik het anders noemen. Ik probeer daarin om te denken. Onbegrip kan deze gevoelens naar boven halen. Ik moet dan goed onthouden dat het ook mogelijk is dat mensen het echt niet begrijpen, of te weinig meeleven waardoor ze te weinig van mijn proces meekrijgen waardoor het onbegrip (onbewust of onbedoeld) kan ontstaan. Dat is erg lastig, want waar stopt het uitleggen. 

Het stoppen met uitleggen kan voor vervelende situaties zorgen. Mensen kunnen vinden dat ik teveel ruimte inneem, 'het draait niet allemaal om jou', of ‘alles uit de weg blijven gaan is ook niet opbouwend’. Het is voor mij de realiteit die ik ook niet graag zie maar wat wel de praktijk is. Ik had ook liever gezien dat ik minder ruimte in hoefde te nemen in een relatie/ situatie.

Sommige situaties zijn mentaal zwaar. Zwaar omdat het aangepast moet en je niet deel kan nemen aan bepaalde situaties zoals ik altijd heb gedaan. Zwaar wanneer ik soms situaties aangepast aanga, ze niet uit de weg ga en toch aangepast doe. Dat is ingrijpend. Zwaar omdat niet iedereen het (kan) begrijpen. Ik kan het dan zien als: ik ben trots op mijzelf dát ik een situatie aangepast aanga, hoe zwaar ook. De ander kan een andere wens hebben. Men beseft dan niet dat het al een mega stap is dát ik überhaupt iets aangepast aanga. 

Soms kan ik daar begrip voor hebben. Maar soms ook niet. Omdat ik het al drie jaar aan het uitleggen ben, maar de wens van de ander groter blijft dan de grenzen van wat ik (aan)kan. En dan ben ik de persoon die de wens van de ander moet begrenzen. Het voelt als onbegrip, dat ik mijn grenzen zowat moet gaan verdedigen.. Terwijl de ander allerlei mogelijkheden wil bedenken om toch die wens te volbrengen. De ander ziet het als meedenken. Maar in het meedenken worden mijn grenzen blijkbaar niet goed gehoord. Dat is geen leuke positie. Het is een nare positie. Een positie waarin onbedoeld onbegrip kan ontstaan. Die energie heb ik ook eigenlijk niet. Ik merk dat ik dan kort wordt. Strakker mijn grenzen aangeef en mijzelf terug trek. Wat de ander dan ook weer niet leuk vind. Omdat ik een keuze moet maken of ik mijn energie ga steken in een discussie die ik al vele malen gevoerd heb en klachten krijg, of in een dag die ik ga proberen door te komen zonder klachten. 

Heb ik begrip voor andermans rouw? Heb ik begrip voor andermans proces? Zeker wel. Alleen kan ik er niet meer mee dan alleen mijn grenzen aangeven, begrip tonen en uitleggen dat de realiteit anders is dan we allemaal zouden wensen. Ook aan het blijven uitleggen zitten grenzen. Ik heb mijn eigen proces en die is al pittig genoeg.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”