Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking, het is een deel van mij.

Vandaag kwam ik een bekende tegen. Voor een week of 2 terug raakte ik voor het eerst in gesprek met haar. Ook kwam kort de schade ter sprake die ik heb als gevolg van de vaccinatie. In dat gesprek gaf ze aan geen prik meer te gaan nemen. Vandaag kwam ik haar weer tegen en sprak ik haar. Ze vertelde dat ze weer corona had gehad. En dat ze toch weer de prik heeft gehaald. Ze zei het op een verontschuldigende toon, bijna wachtend op mijn afkeurende reactie. Maar die geef ik niet. Mijn reactie was wel: Iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid. U bent nu bekend met de risico’s. Ik neem mijn eigen verantwoordelijkheid en u de uwe. Met alle respect en liefde voor elkaar ga ik haar niet veroordelen om haar keuze. Net zo dat ik blij ben dat ze mijn keuze respecteert. En dat we er met elkaar over in gesprek kunnen gaan. Ik hoop van harte dat het gesprek meer gevoerd kan worden. Over de risico’s en wat er gebeurd als het misgaat. Dat je er dan alleen voor staat. Over keuzevrijheid en geen d

Vandaag Vandaag is een nieuwe dag Vandaag is het behandeldag Ik merk zeker verbeteringen! Mijn kwaliteit van leven is al behoorlijk verbeterd. Het geeft mij een nieuw perspectief. Waar er ruim 3,5 jaar het perspectief was van ‘je moet er mee leren leven’ is er nu het perspectief ‘mss kan ik heel langzaamaan weer een stukje de oude worden en wie weet is er in de toekomst een manier om terug te komen naar iets van werk. Hoe dat eruit gaat zien weet ik niet. Of ik dat haal ook niet. Maar het is een stip op de horizon. En dat is vele malen anders en hoopvoller dan geen stip. Dolgraag wil ik rennen naar de nieuwe stip op de horizon. Dolgraag wil ik weer van hot naar her en doen waar ik zin in heb. Werken, leuke dingen doen, weer in gezelschap zijn, niet alleen maar uitgeput zijn en zo vaak ‘nee’ moeten zeggen.. Want elke keer gaan die kastdeurtjes open waar ik al mijn wensen in heb gestopt.  Elke dag moet ik nog steeds op die rem trappen. De rem van mijn grenzen. Mijn grenzen die nog steeds

Op dit moment ben ik ongeveer 4 maanden bezig met de IHHT-therapie. Vandaag kreeg ik de uitslag van de tweede HRV-meting. Ik was erg nieuwsgierig naar de uitslag. Er zijn resultaten van de behandeling merkbaar. Mijn neurologische klachten verminderen. Mijn spraak verbeterd aanzienlijk evenals mijn lopen. Ook de brainmist is beduidend minder aanwezig. En zo nog meer klachten waar effect op is. Bv mijn hersteltijd kort behoorlijk in en heel langzaam (heeeeeel langzaam) kan ik mijn conditie weer opbouwen. Het is raar om meer energie te voelen. Ik ben toch gewend geraakt aan mijn bijna lege batterij en uitval. De uitslag van de HRV-meting laat een goede vooruitgang zien. Na alle slechte uitslagen in de afgelopen jaren is het zo fijn om eens een goede uitslag te krijgen!  Ook de mensen om mij heen valt het op. Het is fijn reacties te krijgen dat ik er veel beter uitzie en dat mensen verschil merken in mijn uitvalsklachten. Het is een boost.  Het is helaas nog wel zo dat er ongenadige uitval

                                      Lieve mensen… Dit keer een blog over polarisatie en oordelen. Zoals de meesten van jullie weten is mijn zus Jolanda een crowdfunding begonnen zodat ik mijn behandeling langer kan volgen voor een beter resultaat. De reacties zijn wisselend. Vooropgesteld…als er om hulp gevraagd wordt is het geen must om daar op in te gaan, iemand zal daar redenen voor hebben welke ik respecteer. Het wordt wel zeer gewaardeerd als er bijgedragen wordt of het bericht gedeeld. Ook Wybren van Haga heeft de crowdfunding gedeeld en de reacties zijn verschrikkelijk. Aan het begin las ik mee, maar daarna niet meer. Er spreekt haat uit de reacties. Ik ga de reacties niet eens herhalen hier in mijn blog. Er zijn ook reacties als ‘waarom zou ik helpen, ze doet nog zoveel te zien op social media’. Vergeet niet dat social media social media is. Daar deel ik maar een fractie van mijn leven. En ja, ik ben weggeweest met mijn kinderen. Maar niet op mijn kosten. En de reis…die was v

Op een dag in mei 2024 werd ik gebeld door een oude bekende. Ik was verrast. Had diegene al in tijden niet meer gesproken en opeens belt hij mij. Hij was in gesprek gekomen met een behandelaar die een behandelapparaat/behandeling  uit Duitsland heeft gehaald. In Duitsland is die behandeling een succes.  Het betreft een pilot voor mensen met post-covid en mensen met vaccinatie schade. Deze groepen hebben overlappende klachten.  Wat een geschenk uit de hemel was, was het feit dat ik in gesprek mocht met die behandelaar en nog als laatste met de pilot mee mocht doen. De pilot liep al even, maar ik mocht er toch tussen. Wanneer er nieuwe mogelijkheden tot behandeling op mijn pad komen ben ik voorzichtig. Mijn lichaam heeft me aardig voor verrassingen gezet en ik ken mijn lichaam van nu nog niet 100%. Ook ben ik zuinig met waar ik ben gekomen in wat ik weer aankan. Dat de benauwdheid aanvallen verdwenen zijn en mijn darmen weer in balans. Ik ga niet zomaar in zee met alle mogelijkheden die

Het is al even stil op dit blog. Er staan wat blogs klaar maar ik voel niet de behoefte om te delen. De processen waar ik midden in zit sluiten niet aan bij de klaarstaande blogs.  Vooral ben ik bezig met de behandeling die ik aan het volgen ben. Dat vraagt veel energie. Mijn spraakstoornis en beenuitval verbeteren door de behandeling, wat superfijn is. Tegelijkertijd ben ik mijn graadmeter kwijt. Vooral aan mijn spraak kon ik merken of ik dichtbij mijn grens kwam. Daardoor is het weer zoeken naar andere seintjes die vanuit mijn lichaam komen om mijn grenzen in de gaten te houden. Dat is vermoeiend merk ik. Ook probeer ik mij te richten op een zo normaal mogelijk leven. Voor mij betekend dat ook dat ik het prikschade verhaal voor een groot deel achter mij laat. In de zin van dat het een gegeven aan het worden is. Er is niets meer aan te veranderen, ik kan de tijd niet meer terug draaien EN ik wil ook weer gewoon genieten van wat het leven mij brengt. Ook al is dat anders dan voorheen.

In 1 van de laatste gesprekken met de Arboarts werd mij gevraagd wat mijn grootste wens was.  Mijn eerste ingeving was: beter worden en weer van betekenis kunnen zijn als moeder en in de maatschappij.  De arts keek me aan en zei niets ….en bleef me aankijken. Ik dacht na over wat ik gezegd had. ‘Beter willen worden’..die wens begrijpt iedereen. Maar de stilte viel over het laatste: ‘van betekenis willen zijn’.  Lange tijd heb ik mij nutteloos gevoeld doordat ik mijn werk niet uit kon / kan voeren en niet de actieve moeder kan zijn die ik was.  Ik was in de valkuil ‘ik ben wat ik doe’ getrapt. Het gaat er namelijk om ‘wie ik ben’. Met het in die valkuil trappen legde ik mijzelf enorm hoge (tot op heden) onbereikbare eisen op met gevoel als falen met resultaat. Mijn oude leven viel weg en ik moest mijzelf hervinden in mijn nieuwe leven. Het gaat om wie ik ben. Ik moest de gedachte dat wat ik doe als doel loslaten.  Het is niet het belangrijkste wat ik doe. Mijn waarde in de maatschappij