Deel 10: Eenzaamheid, waar je geen vaste grond meer hebt moet je wel vliegen

Wanneer je alles kwijt raakt waar je leven op gebaseerd is, dan kan je je eenzaam voelen. Heel mijn leven staat op zijn kop. Mijn werk ligt stil en daarmee ook het sociale contact met de collega’s, de kinderen en ouders. Mijn plek in mijn sociale omgeving veranderd, want de input die ik daarin heb, is anders geworden. Mijn gezondheid ben ik kwijt en daarmee de mogelijkheden die ik voorheen met gemak aankon. Mijn moederschap wordt anders, ik kan niet meer de moeder zijn zoals ik die wil zijn. De dromen die ik had om meer te gaan reizen met de meiden gaan in rook op. Ook krijg ik te maken met ontkenning. Ontkenning dat vaccinatie schade bestaat. En tegelijkertijd krijg ik de boodschap van Pfizer en emeritus hoogleraren dat het wel degelijk bestaat. Ontkenning van de waarheid, het verlies van je oude leven, de impact van het nieuwe brengt een vorm van eenzaamheid. Je wordt keihard teruggeworpen op jezelf.

Als ik voor me uit kijk zie ik een pad met een onbekende bestemming. Het is leeg, het doel is onbekend. Op het eerste gezicht staan er zelfs geen richtingaanwijzers langs het pad. Het pad is glibberig en blubberig, moeilijk begaanbaar. Soms is het mistig en kan ik maar een paar meter vooruitkijken. Waar er op het vorige pad veel medereizigers waren, kom ik nu maar een enkeling tegen. En ook die enkeling is bezig met het moeilijk begaanbare blubberige pad. 

Ik klim in mijn vleugels zoals ik wel vaker doe. Met dat ik de lucht invlieg hoef ik niet meer te struggelen over dat glibberige blubberige moeilijk begaanbare pad. Ik kom boven de mist uit. Met dat ik in de lucht zweef zie ik dat dat pad wat zo eenzaam voelde helemaal niet eenzaam is. Er lopen minder mensen op, dat wel, maar het zijn er nog steeds veel. Ik krijg mijn medereizigers te zien en sommigen vliegen met me mee op. Ook zie ik dat het irritante moeilijke pad verweven is in het netwerk van alle paden die er op de wereld zijn. Het is gewoon 1 van de vele paden. Ik zie dat het pad van de werkenden helemaal niet het grootste pad is. 

Kijk, er staan toch borden langs dat glibberige pad. Lees maar mee:

“luister goed naar je gevoel”

“bewaak je grenzen” 

“je bent niet alleen”

 “ bekijk de eenzaamheid nieuwsgierig ”

 “eenzaamheid is waardevol” 

 “niets doen verstilt de onderliggende onrust”  (lees deze maar eens een paar keer over)

“zijn met wat is”

“ zitten met je eenzaamheid is een overwinning”

“ga zitten met de leegte, omarm het” 

“de leegte is geen zwart gat wat je opslokt, het geeft juist verlichting”.  

“Je valt niet, maar beweegt mee in een eindeloze stroom in een leven zonder grenzen”

Het bord aan het begin van het pad zie ik nu pas staan. Op dat bord staat:

“Waar je niet langer vaste grond onder de voet hebt,

waar je niet meer kunt lopen, daar moet je wel

vliegen.” 

Ik besef dat mijn beeld van het pad waar ik op terecht ben gekomen niet klopt. Het is duidelijk een ander pad. Maar ook op dit pad staan wegwijzers en ook op dit pad kom ik mensen tegen. Sommigen vliegen mee op en anderen niet. Gaande de tijd ga ik ervaren dat ‘eenzaamheid’ niet het juiste woord is. Ik leer anders te kijken naar dat gevoel wat je krijgt van het onbekende. Ik leer dat er nieuwe mensen in mijn leven komen waar anderen een andere weg begaan. Ik leer dat het onbekende een groot avontuur is en dat ik verrassingen ga passeren op dit onbekende pad. Ik leer nogmaals dat het pad niet mijn anker is, maar ikzelf. 

“Eenzaamheid 

De enge leegte die geen leegte is

Het bekende valt weg en door samen met het nieuwe lege te gaan zitten is het geen leegte meer

Je verenigt met jezelf

het gevoel van eenzaamheid wordt anders.

Angelique “

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar.

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”