Deel 13: Mijn kinderen

   

Midden 2022 ging het erg slecht met mij. Ik kon bijna niet meer praten. Als ik al sprak dan was het zeer moeizaam en zeer langzaam. Ik kon niet meer lopen. Een paar stappen en dat was het. Rechtop zitten was een drama, mijn hoofd was te zwaar en het voelde alsof de zwaartekracht van de aarde mijn hoofd naar beneden trok. Ik kon alleen maar liggen. Het licht en de geluiden waren een grote ramp. Het geluid van de vliegtuigen die overvlogen ervaarde ik alsof ik naast de motor stond. Iedereen maakte zich zorgen. Het werd zo ernstig dat men vreesde voor een hersenbloeding, ook omdat de klachten vooral aan de rechterkant zitten. Ik kwam met spoed op de eerste hulp terecht en werd ter observatie opgenomen. Ook de ernstige benauwdheidsaanvallen waren angstaanjagend voor mijn meiden omdat ik dan altijd bijna stik van de benauwdheid. Gelukkig zijn de benauwdheidsaanvallen weg en de neurologische klachten enigszins bijgetrokken dat het leefbaar is in een aangepast leven. 

Vaccinatie schade heb je niet alleen. Het heeft invloed op je directe omgeving. In mijn geval zijn dat vooral mijn kinderen. 

Voorheen stond er altijd wel ergens muziek aan. Klonk er gekakel van een stel meiden en hun vriendjes. Belevenissen werden enthousiast gedeeld. Gegil, geduw, gekibbel, gestamp op de trap, kletsverhalen en films, ik eet wel/ niet thuis, o vriend(in) komt mee eten. Verzin het maar en het was aanwezig in ons huis. Voorheen bedacht ik altijd allerlei dingen om te ondernemen en gingen we op pad. Voorheen waren we vaak op het strand en de zee te vinden met elkaar. Voorheen gingen we samen shoppen. 

Alles is veranderd. Het is stil geworden, want ik trek de ‘herrie’ niet. Muziek moet zachtjes op hun eigen kamer/ in de douche of met een koptelefoon op. In de ruimte waar ik ben kan geen muziek aan staan. Ze moeten zich enorm aanpassen. Naar de winkels gaat niet meer. Een middagje uit moet aangepast naar wat ik aankan en dat is al snel teveel. Snel even langs schieten om samen ergens te eten en bij te kletsen zit er niet meer in. Lees ook meer in blog 6 waarin ik de impact die mijn klachten hebben op mijn dagelijkse leven deel:

blog 6 impact op dagelijkse leven

Daarbij zijn ze zo enorm geschrokken van mijn toestand in 2022 en daarna het besef welke schade er is aangericht dat er kinderen bang waren mij te verliezen. Gelukkig is dat niet gebeurd. De moeder op wie ze altijd konden leunen en die er altijd voor ze was wankelde. Mijn gezondheid maakt dat alles op zijn grondvesten schudde en nog steeds schud. Het komt er op neer dat de meiden meer op zichzelf en elkaar aangewezen zijn. En dat is zo wat je niet wilt als moeder 🥲 en al helemaal niet voor de mijne. Je wilt er zijn voor je kinderen.  

We zijn zoekende in wat wel kan, hoe kan ik alsnog de moeder zijn die de meiden nodig hebben en ze in alles steunt. We zijn zoekende in hoe ga je om met een moeder die snel overprikkeld is en weinig kan hebben. Hoe ga je om met familie aangelegenheden waarbij je moeder niet aanwezig kan zijn maar je als kind toch de verbinding met de familie wilt ervaren. Het voelt incompleet om daarheen te gaan zonder je moeder. Want er ontbreekt altijd iemand. Ik heb hulp nodig bij dingen. Mijn kinderen helpen mij met vervoer, boodschappen, huishouden, koken wanneer ik het niet kan. En ze zien hoe mijn dagelijkse beslommeringen eruit zien, hoe weinig ik kan doen op een dag. Ik ben altijd thuis, weinig op pad. Ik vergeet zeer veel. Lig veel te rusten op de bank en zie weinig mensen. Het is heftig voor de meiden om hun moeder met ernstige klachten te zien. Altijd moeten ze rekening houden en dat is wel eens vervelend. Het is heel irritant als je al vaak hebt doorgegeven dat je niet thuis eet en je moeder je opeens kwijt is omdat je er niet bent. (We schrijven nu alles op een kalender). Het is heel vervelend als je moeder niet kan koken en jezelf eigenlijk heel druk bent met school en deadlines en er gekookt moet worden. Het is scheef….mijn ernstige klachten nemen veel ruimte in binnen ons gezin. Gelukkig zijn we allemaal zo volwassen dat we het niet persoonlijk nemen. Het is nou eenmaal zo, maar dat is ook gewoon ellendig.

Eigenlijk hebben we met elkaar te maken met levend verlies. Het verlies van het oude. Het verlies van kracht en steun. Het verlies van een stukje moeder die ik niet meer kan zijn voor ze. 

De tijd zal ons laten zien wat nodig is. Ik praat erover met de kinderen als ze dat willen. Sommigen willen het niet en anderen weer wel. Tijd en ruimte. Gesprekken en situaties. Het leven geeft mijn kinderen harde levenslessen. Ik had ze zo anders gegund. 

Hugo de Jonge riep altijd “samen voor elkaar” om een zo hoog mogelijke vaccinatie graad te behalen. Dat “samen voor elkaar” is er totaal niet nu het mis is gegaan. Ik en velen met mij staan in de kou. Niemand in de overheid is thuis om ook maar een beetje naar ons om te kijken. 

Mijn meiden en ik…we gaan het rooien samen. Hier thuis in Weesp is het zeker “samen voor elkaar”. Waar mensen het laten afweten in het leven hebben wij elkaar. Altijd, door dik en dun. Ook aangepast gaan we het fixen.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar.

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”