Deel 12: einde hoofdstuk Arbo-arts

Einde hoofdstuk Arboarts.

Na een slechte ervaring met de eerste arts van ArboNed had ik verzocht om een arts die me wel serieus wilde gaan nemen.

Die is er gekomen. Een arts die de moeite nam zich in te lezen in de problematiek en goed de risico’s kent van deze problematiek. Ook het verschil kent tussen “het gaat beter “ of “ik leer er mee omgaan “. Helaas moeten we constateren dat het niet beter gaat. Wel dat ik er mee om leer gaan en  mijn klachten niet ernstiger worden dan dat ze al zijn. 

Zoals hij zei “het kost je alle moeite om de ernstige klachten te houden zoals ze nu zijn en het niet nog ernstiger te laten worden” . 

Ik heb hem vandaag bedankt voor de goede begeleiding en steun. Vaststellingen die gedaan zijn door hem en van daaruit besluitvorming en verslaglegging. Het is nog steeds bizar om te constateren dat ik te maken heb gekregen met een ernstige vorm van een ernstige aandoening.

Afgelopen jaren werd het duidelijk dat mijn klachten niet beter werden, alleen stabiliseerden. En ik ben blij dat ze stabiliseren, want ook dit kan nog erger. Afgelopen jaren heb ik me in het warrige bos van de zorg bevonden waarin het erg lastig was om überhaupt een diagnose te krijgen. Ik mag nog blij zijn dat er een diagnose kwam na ruim 1 jaar. Omdat ik niet kon re-integreren op de werkvloer moest ik me op een andere manier bezig houden met mijn re-integratie. N.m.l. De verslaglegging en onderbouwing waarom ik niet kon re-integreren op de werkvloer. Het UWV neemt die onderbouwing onder de loep.

In het afsluitende gesprek van vandaag met de Arboarts zijn we wel tot de conclusie gekomen dat ik een sterk en duidelijk dossier heb opgebouwd. Dat heb ik niet alleen gedaan. Naast de Arboarts hebben de artsen waar ik op consult ben geweest daaraan meegewerkt. Evenals mijn ondersteuner J. van stichting MEE die elke keer meeging en me tips heeft gegeven. Ook P. die me elke keer heeft gebracht en ervaringsdeskundige is op verschillende gebieden en waar ik altijd mee kan en mag sparren. Die me ook gerust aan mijn mouw trekken en me gerust kunnen stellen in het onbekende wat voor me ligt. 

Het voelt gek om als laatste keer hier geweest te zijn. Het voelt gek om een bepaalde episode af te sluiten. Eigenlijk buiten mijn wil om. Mijn wens ligt ergens anders. Maar ik kijk ook uit naar rust. Rust in het niet meer hoeven te bewijzen van wat niet gaat. Want dat is wat je doet in dossier opbouw. Aantonen waarom ik niet deel kon nemen aan re-integratie op de werkvloer en daarmee ligt er veel nadruk op wat je niet kan. Dat is confronterend. Daar is een einde aan gekomen. 

Nog 1 grote hobbel…Binnenkort gesprekken bij het UWV. Maar ook hiervoor heb ik weer goede adviezen gekregen en ga ik zoals ik ben. 

Ik ga als Angelique 😉

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar.

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”