Deel 48: Sociaal

Al drie jaar lang lukt het mij niet meer om deel te nemen aan sociale activiteiten. Aan het begin heb ik het nog geprobeerd, toen ik nog niet goed wist wat er aan de hand was. Daarna lukte het me niet omdat ik amper kon lopen en praten. Het lopen en praten is verbeterd, (niet op oude niveau), maar groepen is nog steeds een nogo helaas. Al helemaal als er muziek aan staat. 

Vorig jaar heb ik aangepast deelgenomen aan bv een BBQ bij de kite-club op het strand. Dan zit ik een eindje van de club af terwijl bijna iedereen boven op het terras gezellig was. Dat vond ik erg confronterend. Ik zat dan vaak met een vriendin beneden. Superlief, maar ik voelde me ook heel bezwaard als ze dan heel de tijd bij me bleef zitten en zo haar sociale contacten misliep. 

De kite-club staat er weer vanaf maart. Vandaag is er weer een BBQ op het strand. Ik heb besloten niet meer aangepast te gaan. Het is te confronterend voor me om daar beneden te zitten met een vriendin en de rest is boven. Een enkeling kwam me gedag zeggen, maar dat waren er niet veel. Ook dit was weer een vergrootglas voor me over hoe betrokken mensen zijn. 

Niet dat ik alle aandacht hoef, maar even inchecken bij elkaar is wel tof vind ik altijd. Beetje belangstelling over en weer…

Confronterend was het voor me.

Mijn vriendin ging echt wel af en toe even naar boven om te kletsen. Ik stuurde haar soms gewoon echt even naar de groep. 

Maar er is niets confronterender dan alleen beneden op het strand te zitten en de rest is gezellig boven.

Vanavond ben ik thuis. Lekker op mijn eigen plekje. Met m’n dochter. Het is oké zo. Af en toe kom ik nog wel eens op de kite-club en maak ik een algemeen kletspraatje als het rustig is, maar soms ook niet. Zo’n BBQ-feestje is het niet meer voor me. 

En ik merk dat het prima is zo. Ik merk dat ik er steeds meer berusting in krijg. Doen wat ik kan….ik merk dat ik er aan begin te wennen. Mijn persoonlijkheid veranderd mee, daar moet ik wel aan wennen. Het is een raar gevoel. Want zoals de kletskous, open persoon en niets is te gek….dat ben ik niet meer. Dat gaat gewoon niet meer. Hoewel mijn impulsen nog steeds wel zo kunnen zijn. Dit is een deel van het ‘levend verlies’ waar ik mee te maken heb. 

Ook merk ik dat veel mensen het niet begrijpen, soms wordt het ook tegen mij gezegd. Steeds meer leer ik dat ik niet alles hoef uit te leggen aan mensen die ik weinig zie. Het antwoord "ik doe wat ik kan en daar ben ik blij mee, ik ben blij dát ik dat kan” is voldoende op vele momenten.

Jaloers? Nee dat ben ik niet. Ik gun de anderen zeker hun plezier.  Pijnlijk kan het af en toe nog wel zijn, maar het wordt minder. 

Ook na drie jaar zijn er nog steeds processen gaande op dit vlak. Mijn leven is veranderd en het daalt steeds meer in. Afscheid nemen van mijn oude leven en het nieuwe leven omarmen. 

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”