Deel 52: Schaamte

Dit blog komt voort uit de situatie die ik omschrijf in blog 51: Aardbeien, overwinning en schaamte

Schaamte…

Het is aanwezig in mijn leven. 

Schaamte dat ik niet naar mijn eigen intuïtie heb geluisterd mbt het nemen van de vaccinatie.

Schaamte om de uitval die ik kan hebben 

Schaamte om de spraakuitval die nadrukkelijk aanwezig is.

Schaamte.

Als ik dit wel eens deel dan krijg ik vaak reacties als ‘maar je hoeft je niet te schamen!’ met aanvullend allerlei redenen over het waarom.

We leren onze kinderen (en ook volwassenen) om onze emoties te benoemen. Ze te leren herkennen, een naam te geven. 

Tegelijkertijd als ik de emotie ‘schaamte’ benoem merk ik dat men over het algemeen reacties geeft die het woord ‘schaamte’ weg willen hebben, het moet gelijk opgelost worden, want schamen wordt gezien als een negatieve emotie.

‘Het is niet nodig je te schamen’ / ‘je mag zijn wie je bent’ / ‘je bent dapper, schamen hoeft niet’/ ‘je kon het niet weten’ enz enz enz

Met deze reacties krijg ik de boodschap dat de emotie (schaamte) die ik ervaar niet nodig is. Maar het is er. Ervaar ik het dan verkeerd? Moet mijn schaamte emotie  direct aangepakt worden zodat het opgelost wordt en ik geen schaamte meer voel?

Nee, ik weet zelf dat mijn emoties niet verkeerd zijn en direct oplossen hoeft ook niet.

Met dit soort reacties vraag ik me altijd af (soms hardop) welke emoties de ander zou ervaren als mensen je zien als ‘die is niet goed bij haar hoofd’ of dat je weet en beseft dat als je goed naar jezelf had geluisterd je deze ernstige problemen niet gehad zou hebben. Dit laatste ben ik de laatste tijd meer als een gegeven gaan zien, ik heb het er mee te doen. Ik kan het niet meer terug draaien, heb een keiharde levensles geleerd. Ik moet leven met de gevolgen en daar mijn weg in zien te vinden.

Het is heel erg rot dat met name mijn spraakstoornis en uitval de indruk kan wekken dat ik niet goed bij mijn hoofd ben.

Dat zijn situaties die ik aan moet gaan en moet overwinnen. En dat gaat zij aan zij met de emoties die ik daar bij ervaar. En ‘schaamte’ is er daar 1 van.

De schaamte hobbelt met me mee. Soms staat de schaamte overduidelijk naast me, soms zit de schaamte in m’n tas. Het ligt aan de situatie die ik tegenkom. Soms vind ik het vervelend. Maar steeds vaker kan ik kijken naar de emotie schaamte naast me en geef ik die emotie de hand. Welkom in m’n leven. 

Ik gun mijzelf de vrijheid de emoties te benoemen die aanwezig zijn, maar die er ook gewoon te laten zijn. 

Ze komen en gaan. Ze zijn een deel van mijn zijn. 

Schaamte….het hoeft niet perse negatief te zijn, het kan ook een logische reactie zijn. 

Ik schaam me niet voor mijn schaamte-gevoel. De emotie die logischerwijs opkomt bij reacties die mensen kunnen geven en die ik voel nav een beslissing die ik genomen heb.

Hoe langer ik wen aan die situatie, hoe minder de reacties van anderen binnenkomen, hoe minder ik mijn besluit mijzelf kwalijk neem, hoe minder het schaamte gevoel zal worden totdat het op een gegeven moment thuis blijft. Maar dat is nog niet nu. Dat moment komt vanzelf wel. 

Het enige wat ik er mee doe is er naar kijken, herkennen, de hand schudden en weer loslaten.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”