Deel 53: Drie jaar geleden

Het waren roerige tijden in de coronajaren. De overheid nam maatregelen na maatregelen. Ik werkte in de kinderopvang op de BSO en de babygroep. Ook daar stelde de overheid regels voor op. Kinderen wel troosten/niet troosten/hoe troosten bij vallen, pijn en verdriet. Handen wassen handen wassen en handen wassen enz. De 1,5m gelde ook op de BSO groep van ons naar de kinderen toe. (Hoe dan🧐😳 met kleine kinderen die in ontwikkeling zijn). Hele protocollen werden ons toegestuurd vanuit de GGD. Kinderopvangcentra werden gesloten, maar bleven open voor de ouders die werkten in de zogenoemde risicogroepen. Wij werkten met de kinderen van ouders die bv op de Corona IC-‘s werkten. Net als in de zorg was de COVID-19 geen ver van ons bed show maar van dichtbij aanwezig. Volgens het OMT konden kinderen het virus dan weer wel en dan weer niet doorgeven enz enz enz.

Ik was kritisch m.b.t. de vaccins. Bijzonder snel op de markt en ik hoorde zo hier en daar wat m.b.t. risico’s. Maar wat was waar en wat niet, ik wist het niet. Ik kon ook geen documentatie vinden m.b.t. de geluiden die ik hoorde. (Vandaar dat ik nu met grote regelmaat documentatie deel) Op de werkvloer werd de druk ook behoorlijk opgehoogd. Geluiden als ‘je bent een gevaar voor het bedrijf wanneer je je niet laat vaccineren’ hoorde ik elke dag. Commentaar op de niet gevaccineerde collega’s ook. Ook kwamen er nieuwsberichten in de media met geluiden als ‘we willen ongevaccineerd personeel kunnen ontslaan in de zorg en kinderopvang’. Mijn baas begon ook hardop over deze discussie haar mening te geven, nml dat dat zou moeten kunnen. In het buitenland (bv België en Duitsland) waren deze maatregelen al in uitvoering. Ook in Nederland vielen de eerste ontslagen m.b.t. niet vaccineren, hoewel dat nog niet in de zorg was. 

Dat ik niet uit eten kon of niet naar de bios kon gaan maakte mij echt niets uit. Maar dat er hardop werd gesproken over de mogelijkheid m.b.t. het mogen ontslaan van ongevaccineerd personeel greep me naar de keel. Ik was ongevaccineerd plus ik ben een alleenstaande moeder, kostwinner dus. Stel dat dit er allemaal doorheen zou komen dan heb ik een probleem…want met mijn diploma kan ik alleen maar werken in de zorg. Hoe zou ik dat dan moeten gaan doen?

Ik ben overstag gegaan. Overstag door de reden ‘wat als dat er ook in Nederland door komt en ze me mogen ontslaan….’

Had ik maar naar mijzelf geluisterd, naar de andere ‘wat als….’. Nml de ‘wat als het misgaat’.

Had….had…had….had ik maar…..

Het is te laat, echt TE LAAT.

Totaal mis is het gegaan in de nacht na de avond van de tweede vaccinatie. In die nacht is alle ellende begonnen. Dit is te lezen in dit blog waarin ik de start van mijn klachten beschrijf.

Bij de prik locatie van de GGD had ik nog om een gesprek gevraagd met een arts i.v.m. mijn astma en mijn twijfels over de vaccinatie. Daar werd me mede gedeeld dat ik gerust het vaccin kon nemen, het was veilig en de bijwerkingen minimaal. Denk aan een stijve arm bv. zoals ze ook (nog steeds) vermelden op de RIVM Website. En er zou een kwartier/half uurtje extra op me gelet worden in de welbekende oranje stoelen. Niets aan het handje en mocht ik onwel worden dan waren er genoeg artsen in het pand aanwezig. 

Later ben ik nog om andere redenen in eenzelfde situatie gekomen. Maar mensen…wat ik jullie mee wil geven is:

Mocht iets misgaan…..al zijn er 100 artsen….niet alle schade is herstelbaar. Al ben je in het beste ziekenhuis. Onthoud dat goed alsjeblieft.

Ondertussen ben ik 3 jaar verder. Het eerste jaar was een jaar van onbegrip, het niet begrijpen wat er gaande was met mijn lichaam en moeten erkennen dat ik totaal niet meer goed functioneerde. Discussies met collega’s, werkgever, artsen en de Arbo volgden. Ik raakte mijzelf totaal kwijt. Het leven wat ik altijd leefde ….het ging echt niet meer. Ik had (en heb) een enorme klachtenlijst. Alles raakte ik kwijt. En met alles bedoel ik ook echt alles, inclusief mijzelf. Hoe functioneerde mijn lichaam? Ik wist het niet meer. Alleen maar liggen, amper tot niet kunnen lopen en praten. Het was beangstigend en onherkenbaar.

Het tweede jaar was het jaar van een medische zoektocht, ontdekkingen van wat er met me aan de hand is. Een zoektocht naar (h)erkenning en behandelingen volgde. Vele ziekenhuizen, artsen, discussies en dichte deuren volgden. Drie revalidaties gedaan. Ontdekkingen van hoe de overheid en de zorg in elkaar steekt. De boodschap dat vaccinatie schade niet onderzocht mag worden ….opdracht vanuit hogerhand…werd me ook via mijn huisarts medegedeeld. Mijn huisarts is 2x op haar vingers getikt door mijn zorgverzekering omdat ze onderzoeken aanvroeg die ze eigenlijk niet aan mocht vragen. Maar ze wilde mij helpen in mijn zoektocht. Ze is aan handen en voeten gebonden door alle regels en afspraken tussen zorg en overheid. Hoop op herstel naar mijn oude leven en persoon stond met stip bovenaan. Dit zorgde voor teleurstelling op teleurstelling. Het was zwaar! Heel zwaar. Want terugkomen naar mijn oude ik en oude leven lukte totaal niet. Mijn aandoening, die ik gratis en voor niets bij het vaccin kreeg, kreeg verschillende namen. Die namen gaven wat meer inzicht in wat er mis is gegaan door de vaccinatie. Alles maar echt alles in mijn lichaam ligt overhoop wat voor ernstige problemen zorgt. Er is schade in mijn lichaam. 

Het derde jaar gaf me inzichten en terugkeer naar mijzelf. Inzichten in wat wel en niet kan. De deur naar mijn oude leven werd elke dag een stukje meer gesloten. De deur naar mijn nieuwe leven elke keer een stukje verder open. Mijn werk en surfleven ben ik kwijt geraakt wat me veel verdriet heeft gegeven en nog wel geeft. Het mam zijn zoals ik heel graag zou willen lukt niet meer, maar we vinden er onze nieuwe weg mee. Super trots en dankbaar ben ik op en met mijn kinderen. 

Ik kan weer een stukje lopen (Max 2 km), maar ik loop! Als ik nu oversteek bij het stoplicht ben ik aan de overkant als het stoplicht weer op rood springt i.p.v. halverwege. En ik loop zonder krukken, de rolstoel is weer verkocht. Mijn benauwdheid aanvallen zijn gereduceerd van 14 ->1 per jaar. Ik heb inzicht gekregen in het functioneren van mijn lichaam wat zorgt voor rust en minder uitval. Helaas houd dat wel in dat ik vele situaties moet vermijden. Onder de harde lijn die er gekomen is in mijn leven voel ik me beter dan in de eerste twee jaar. Dat komt omdat ik geleerd heb hoe hier mee om te gaan. Maar het betekend niet dat ik meer kan. Winkels en terrassen zijn nog steeds een nogo. Drukke groepen ook. Gesprekken voeren in een groep van drie of meer lukt nog steeds niet. Tv kijken met herrie op de achtergrond….ik hoor niet meer wat er gezegd wordt. Enz.

Terugkijkend op de afgelopen drie jaar….er is zo ontzettend veel gepasseerd. Veel doorstaan en doorgegaan. Dankbaar voor de artsen die mij serieus hebben genomen, die daadwerkelijk iets op papier hebben gezet. Dankbaar dat ik het lef had om met bepaalde artsen niet verder te gaan omdat ik serieus genomen wilde worden. Dankbaar dat ik de juiste artsen ben tegengekomen. De ziekenhuis bezoeken zijn gestopt. Ik heb kennis gemaakt met de alternatieve zorg, waar ik nog steeds gebruik van maak.

Van niet meer kunnen lopen en praten en echt niets meer kunnen dan alleen maar liggen en alle klachten die ik heb/had, heb ik een Angelique 2.0 mogen leren kennen. En die Angelique rockt het wel weer ondanks alle moeilijkheden. De Angelique 1.0 zit er doorheen geweven. Een Angelique 2.0 die bij lange na de 1.0 niet kan evenaren, maar die wel een weg vindt met de nieuwe mogelijkheden (mijn beperkingen) waar ik mee te maken heb.

Heel heftig is het…nog steeds. Mijn leven kwijtraken…mijn surf leven….mijn wensen…mijn dromen…de plannen die ik had. Loslaten moet ik ze…loslaten…..Ze dwarrelen om me heen, maar zijn geen doel meer.

Ik ben een kei geworden in loslaten en bij de dag leven. Dankbaar te zijn voor wat ik nog wel kan en nieuwe dingen op kan pikken zoals schrijven en tekenen. Tenslotte geldt ook nu: je leeft maar 1x. Ik kan mijn leven niet meer overdoen. Eigenlijk is het: dat geldt JUIST nu. Daarom dat ik het leven ga vieren tijdens de jaardag van mijn nieuwe leven. 

Ik ben trots op mijzelf en dankbaar voor mijn gezin❤️

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”