Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking, het is een deel van mij.

Het is al even stil op dit blog. Er staan wat blogs klaar maar ik voel niet de behoefte om te delen. De processen waar ik midden in zit sluiten niet aan bij de klaarstaande blogs.  Vooral ben ik bezig met de behandeling die ik aan het volgen ben. Dat vraagt veel energie. Mijn spraakstoornis en beenuitval verbeteren door de behandeling, wat superfijn is. Tegelijkertijd ben ik mijn graadmeter kwijt. Vooral aan mijn spraak kon ik merken of ik dichtbij mijn grens kwam. Daardoor is het weer zoeken naar andere seintjes die vanuit mijn lichaam komen om mijn grenzen in de gaten te houden. Dat is vermoeiend merk ik. Ook probeer ik mij te richten op een zo normaal mogelijk leven. Voor mij betekend dat ook dat ik het prikschade verhaal voor een groot deel achter mij laat. In de zin van dat het een gegeven aan het worden is. Er is niets meer aan te veranderen, ik kan de tijd niet meer terug draaien EN ik wil ook weer gewoon genieten van wat het leven mij brengt. Ook al is dat anders dan voorheen.

In 1 van de laatste gesprekken met de Arboarts werd mij gevraagd wat mijn grootste wens was.  Mijn eerste ingeving was: beter worden en weer van betekenis kunnen zijn als moeder en in de maatschappij.  De arts keek me aan en zei niets ….en bleef me aankijken. Ik dacht na over wat ik gezegd had. ‘Beter willen worden’..die wens begrijpt iedereen. Maar de stilte viel over het laatste: ‘van betekenis willen zijn’.  Lange tijd heb ik mij nutteloos gevoeld doordat ik mijn werk niet uit kon / kan voeren en niet de actieve moeder kan zijn die ik was.  Ik was in de valkuil ‘ik ben wat ik doe’ getrapt. Het gaat er namelijk om ‘wie ik ben’. Met het in die valkuil trappen legde ik mijzelf enorm hoge (tot op heden) onbereikbare eisen op met gevoel als falen met resultaat. Mijn oude leven viel weg en ik moest mijzelf hervinden in mijn nieuwe leven. Het gaat om wie ik ben. Ik moest de gedachte dat wat ik doe als doel loslaten.  Het is niet het belangrijkste wat ik doe. Mijn waarde in de maatschappij

Vaak wordt er vooruit gekeken. Vooruit naar wensen, dromen, verwachtingen en doelen. Niet / zo min mogelijk omkijkend naar het verleden wat je niet meer kunt veranderen. Als ik vooruit kijk zie ik vooral vele mogelijkheden, maar ook een onbekende toekomst. Doelen om naar te streven is niet heel handig in mijn situatie. Ik weet nml niet of ik ze kan halen wat alleen maar voor frustratie zou zorgen. Als ik al doelen heb dan zijn ze klein en realistisch. Bv. doorgaan op het pad wat ik ga. En wat ook een doel van mij is, is om alle mogelijkheden open te houden. Ik weet niet wat de toekomst mij gaat brengen. Een ander doel is per dag en bij de dag te leven. Wat mij meer brengt is achterom kijken. Kijkend naar waar ik vandaan kom, de weg die ik af heb gelegd en waar ik nu sta. In 1 week tijd is me dat door mijn behandelaar en psycholoog aangereikt. Kijk eens achterom…naar waar je vandaan komt. Kijk eens hoe en welke weg je hebt afgelegd.  Van het amper mijn hoofd rechtop kunnen houden en all

Een paar weken geleden had ik bloed af laten nemen om het te laten testen mbt de staat van mijn mitochondrien. Mitochondrien zijn de batterijtjes/ energiefabriekjes van de cel. Ze komen in elke cel van ons lichaam voor behalve in de rode bloedcellen. Mitochondrien produceren bijna alle energie die we in ons lichaam nodig hebben om te leven en te groeien. Voordat energie gemaakt kan worden, vinden heel veel chemische processen plaats waarvoor enzymen of enzymcomplexen voor nodig zijn.  Helaas had ik al bevestigd gekregen dat ik behoorlijk wat enzym mutaties heb. Wat zal het verband zijn met deze mitochondriele aandoening? Die vraag ga ik maar eens voorleggen aan mijn huisarts. Uit het onderzoek blijkt dat mijn mitochondrien zwaar in het rood functioneren. Wat echt slecht is. Natuurlijk ervaar ik dit al ruim drie jaar en richt alle behandeling die ik al doe zich daarop. Maar omdat ik al drie jaar daarmee bezig ben had ik stiekem de hoop dat ik iig niet zwaar in het rood zou staan. Ook om

Het is al even  stil rondom mijn blog. Ik heb geen nieuwe blogs meer gepost. Ik merk dat er processen gaande zijn en daar wil ik de tijd voor nemen. Ik schrijf nog wel, zeker, maar die schrijfsels deel ik (op dit moment) even niet in dit blog.   Het is even te persoonlijk wat ik liever niet allemaal in de openbare internet wereld wil delen.  Toch nog een klein schrijfsel over wat me toch ook bezig houd. Al heel lang (maanden) staat er een blog klaar welke gaat over wat mij is overkomen, de schade die het vaccin heeft veroorzaakt en wat dat met mij doet. Ik heb geprobeerd de verantwoordelijken te wijzen op hun verantwoordelijkheid . Ze doen er weinig tot niets mee en tot op heden wordt het alleen geregistreerd met de nodige vraagtekens. Geld voor onderzoek wordt er tot op heden niet vrijgemaakt. Komende oktober gaat de regering besluiten waar het potje geld voor de longcovid patiënten naar toe gaat. Of het ook wordt besteed aan onderzoek naar vaccinatie schade betwijfel ik ten zeerste.

Het waren roerige tijden in de coronajaren. De overheid nam maatregelen na maatregelen. Ik werkte in de kinderopvang op de BSO en de babygroep. Ook daar stelde de overheid regels voor op. Kinderen wel troosten/niet troosten/hoe troosten bij vallen, pijn en verdriet. Handen wassen handen wassen en handen wassen enz. De 1,5m gelde ook op de BSO groep van ons naar de kinderen toe. (Hoe dan🧐😳 met kleine kinderen die in ontwikkeling zijn). Hele protocollen werden ons toegestuurd vanuit de GGD. Kinderopvangcentra werden gesloten, maar bleven open voor de ouders die werkten in de zogenoemde risicogroepen. Wij werkten met de kinderen van ouders die bv op de Corona IC-‘s werkten. Net als in de zorg was de COVID-19 geen ver van ons bed show maar van dichtbij aanwezig. Volgens het OMT konden kinderen het virus dan weer wel en dan weer niet doorgeven enz enz enz. Ik was kritisch m.b.t. de vaccins. Bijzonder snel op de markt en ik hoorde zo hier en daar wat m.b.t. risico’s. Maar wat was waar en w

Dit blog komt voort uit de situatie die ik omschrijf in blog 51:  Aardbeien, overwinning en schaamte Schaamte… Het is aanwezig in mijn leven.  Schaamte dat ik niet naar mijn eigen intuïtie heb geluisterd mbt het nemen van de vaccinatie. Schaamte om de uitval die ik kan hebben  Schaamte om de spraakuitval die nadrukkelijk aanwezig is. Schaamte. Als ik dit wel eens deel dan krijg ik vaak reacties als ‘maar je hoeft je niet te schamen!’ met aanvullend allerlei redenen over het waarom. We leren onze kinderen (en ook volwassenen) om onze emoties te benoemen. Ze te leren herkennen, een naam te geven.  Tegelijkertijd als ik de emotie ‘schaamte’ benoem merk ik dat men over het algemeen reacties geeft die het woord ‘schaamte’ weg willen hebben, het moet gelijk opgelost worden, want schamen wordt gezien als een negatieve emotie. ‘Het is niet nodig je te schamen’ / ‘je mag zijn wie je bent’ / ‘je bent dapper, schamen hoeft niet’/ ‘je kon het niet weten’ enz enz enz Met deze reacties krijg ik de b