Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking, het is een deel van mij.

Op dit moment ben ik ongeveer 4 maanden bezig met de IHHT-therapie. Vandaag kreeg ik de uitslag van de tweede HRV-meting. Ik was erg nieuwsgierig naar de uitslag. Er zijn resultaten van de behandeling merkbaar. Mijn neurologische klachten verminderen. Mijn spraak verbeterd aanzienlijk evenals mijn lopen. Ook de brainmist is beduidend minder aanwezig. En zo nog meer klachten waar effect op is. Bv mijn hersteltijd kort behoorlijk in en heel langzaam (heeeeeel langzaam) kan ik mijn conditie weer opbouwen. Het is raar om meer energie te voelen. Ik ben toch gewend geraakt aan mijn bijna lege batterij en uitval. De uitslag van de HRV-meting laat een goede vooruitgang zien. Na alle slechte uitslagen in de afgelopen jaren is het zo fijn om eens een goede uitslag te krijgen!  Ook de mensen om mij heen valt het op. Het is fijn reacties te krijgen dat ik er veel beter uitzie en dat mensen verschil merken in mijn uitvalsklachten. Het is een boost.  Het is helaas nog wel zo dat er ongenadige uitval

                                      Lieve mensen… Dit keer een blog over polarisatie en oordelen. Zoals de meesten van jullie weten is mijn zus Jolanda een crowdfunding begonnen zodat ik mijn behandeling langer kan volgen voor een beter resultaat. De reacties zijn wisselend. Vooropgesteld…als er om hulp gevraagd wordt is het geen must om daar op in te gaan, iemand zal daar redenen voor hebben welke ik respecteer. Het wordt wel zeer gewaardeerd als er bijgedragen wordt of het bericht gedeeld. Ook Wybren van Haga heeft de crowdfunding gedeeld en de reacties zijn verschrikkelijk. Aan het begin las ik mee, maar daarna niet meer. Er spreekt haat uit de reacties. Ik ga de reacties niet eens herhalen hier in mijn blog. Er zijn ook reacties als ‘waarom zou ik helpen, ze doet nog zoveel te zien op social media’. Vergeet niet dat social media social media is. Daar deel ik maar een fractie van mijn leven. En ja, ik ben weggeweest met mijn kinderen. Maar niet op mijn kosten. En de reis…die was v

Op een dag in mei 2024 werd ik gebeld door een oude bekende. Ik was verrast. Had diegene al in tijden niet meer gesproken en opeens belt hij mij. Hij was in gesprek gekomen met een behandelaar die een behandelapparaat/behandeling  uit Duitsland heeft gehaald. In Duitsland is die behandeling een succes.  Het betreft een pilot voor mensen met post-covid en mensen met vaccinatie schade. Deze groepen hebben overlappende klachten.  Wat een geschenk uit de hemel was, was het feit dat ik in gesprek mocht met die behandelaar en nog als laatste met de pilot mee mocht doen. De pilot liep al even, maar ik mocht er toch tussen. Wanneer er nieuwe mogelijkheden tot behandeling op mijn pad komen ben ik voorzichtig. Mijn lichaam heeft me aardig voor verrassingen gezet en ik ken mijn lichaam van nu nog niet 100%. Ook ben ik zuinig met waar ik ben gekomen in wat ik weer aankan. Dat de benauwdheid aanvallen verdwenen zijn en mijn darmen weer in balans. Ik ga niet zomaar in zee met alle mogelijkheden die

Het is al even stil op dit blog. Er staan wat blogs klaar maar ik voel niet de behoefte om te delen. De processen waar ik midden in zit sluiten niet aan bij de klaarstaande blogs.  Vooral ben ik bezig met de behandeling die ik aan het volgen ben. Dat vraagt veel energie. Mijn spraakstoornis en beenuitval verbeteren door de behandeling, wat superfijn is. Tegelijkertijd ben ik mijn graadmeter kwijt. Vooral aan mijn spraak kon ik merken of ik dichtbij mijn grens kwam. Daardoor is het weer zoeken naar andere seintjes die vanuit mijn lichaam komen om mijn grenzen in de gaten te houden. Dat is vermoeiend merk ik. Ook probeer ik mij te richten op een zo normaal mogelijk leven. Voor mij betekend dat ook dat ik het prikschade verhaal voor een groot deel achter mij laat. In de zin van dat het een gegeven aan het worden is. Er is niets meer aan te veranderen, ik kan de tijd niet meer terug draaien EN ik wil ook weer gewoon genieten van wat het leven mij brengt. Ook al is dat anders dan voorheen.

In 1 van de laatste gesprekken met de Arboarts werd mij gevraagd wat mijn grootste wens was.  Mijn eerste ingeving was: beter worden en weer van betekenis kunnen zijn als moeder en in de maatschappij.  De arts keek me aan en zei niets ….en bleef me aankijken. Ik dacht na over wat ik gezegd had. ‘Beter willen worden’..die wens begrijpt iedereen. Maar de stilte viel over het laatste: ‘van betekenis willen zijn’.  Lange tijd heb ik mij nutteloos gevoeld doordat ik mijn werk niet uit kon / kan voeren en niet de actieve moeder kan zijn die ik was.  Ik was in de valkuil ‘ik ben wat ik doe’ getrapt. Het gaat er namelijk om ‘wie ik ben’. Met het in die valkuil trappen legde ik mijzelf enorm hoge (tot op heden) onbereikbare eisen op met gevoel als falen met resultaat. Mijn oude leven viel weg en ik moest mijzelf hervinden in mijn nieuwe leven. Het gaat om wie ik ben. Ik moest de gedachte dat wat ik doe als doel loslaten.  Het is niet het belangrijkste wat ik doe. Mijn waarde in de maatschappij

Vaak wordt er vooruit gekeken. Vooruit naar wensen, dromen, verwachtingen en doelen. Niet / zo min mogelijk omkijkend naar het verleden wat je niet meer kunt veranderen. Als ik vooruit kijk zie ik vooral vele mogelijkheden, maar ook een onbekende toekomst. Doelen om naar te streven is niet heel handig in mijn situatie. Ik weet nml niet of ik ze kan halen wat alleen maar voor frustratie zou zorgen. Als ik al doelen heb dan zijn ze klein en realistisch. Bv. doorgaan op het pad wat ik ga. En wat ook een doel van mij is, is om alle mogelijkheden open te houden. Ik weet niet wat de toekomst mij gaat brengen. Een ander doel is per dag en bij de dag te leven. Wat mij meer brengt is achterom kijken. Kijkend naar waar ik vandaan kom, de weg die ik af heb gelegd en waar ik nu sta. In 1 week tijd is me dat door mijn behandelaar en psycholoog aangereikt. Kijk eens achterom…naar waar je vandaan komt. Kijk eens hoe en welke weg je hebt afgelegd.  Van het amper mijn hoofd rechtop kunnen houden en all

Een paar weken geleden had ik bloed af laten nemen om het te laten testen mbt de staat van mijn mitochondrien. Mitochondrien zijn de batterijtjes/ energiefabriekjes van de cel. Ze komen in elke cel van ons lichaam voor behalve in de rode bloedcellen. Mitochondrien produceren bijna alle energie die we in ons lichaam nodig hebben om te leven en te groeien. Voordat energie gemaakt kan worden, vinden heel veel chemische processen plaats waarvoor enzymen of enzymcomplexen voor nodig zijn.  Helaas had ik al bevestigd gekregen dat ik behoorlijk wat enzym mutaties heb. Wat zal het verband zijn met deze mitochondriele aandoening? Die vraag ga ik maar eens voorleggen aan mijn huisarts. Uit het onderzoek blijkt dat mijn mitochondrien zwaar in het rood functioneren. Wat echt slecht is. Natuurlijk ervaar ik dit al ruim drie jaar en richt alle behandeling die ik al doe zich daarop. Maar omdat ik al drie jaar daarmee bezig ben had ik stiekem de hoop dat ik iig niet zwaar in het rood zou staan. Ook om