Deel 21: de OLIFANT in de kamer: Emoties

Andermans emoties.

Ze kunnen overweldigend zijn.

Ze kunnen niet helpend zijn.

Ze kunnen begrijpelijk zijn.

Andermans emoties die er zijn omtrent hoe ik ben op dit moment, de klachten met de gevolgen die ik vertoon, zijn een extra ding waar ik mee moet dealen.

Er zijn mensen waar ik ondanks de ernst van alles mee kan lachen. We lachen als ik dronken praat , we lachen als ik door mijn benen zak en we lachen als ik amper meer kan praten of dingen vergeet. We lachen als ik strompelend en zwalkend ergens heen loop. We grappen en grollen. Dit kunnen we omdat we het ook over moeilijke emoties hebben. Moeilijke emoties van mijn kant maar ook over de moeilijke emoties van de ander..

Betekend het dat ik er alleen om lach en voorbij ga aan de ernst? Zeker niet. We lachen, grappen en grollen met een traan. 

De traan van de ernst van alles.

Ondanks alles zien deze mensen nog steeds de oude Angelique en dat is fijn.

Er zijn ook mensen die bovenal de voortgang en beterschap willen zien. Hierover schrijf ik een apart blog welke later online komt.

Er zijn ook mensen die het heel erg moeilijk vinden om te zien hoe ik er aan toe kan zijn. Met hen kan ik er niet met een traan om lachen. Allerlei moeilijke emoties passeren ongeuit de revue. Men durft er niet met me over te praten. Deze groep mensen trekt zich terug. Misschien willen ze mij niet belasten? Of als ze me niet zien met die klachten dan hoeven ze die nare emoties ook niet te ervaren? Ze weten er in ieder geval geen weg mee.

Deze mensen zien de oude Angelique nog moeilijk. De klachten en de ernst van alles staan als een olifant vooraan. Daardoor verdwijnt mijn persoon. 

Ik begrijp heel goed dat mensen het moeilijk vinden om mij te zien zoals ik nu ben. Ik vind dat zelf ook en tegelijkertijd is het wat het is. Het is niet helpend om ongeuite lastige emoties zonder gesprek de revue te laten passeren. Het blijft dan als een olifant in de kamer staan. Zoals je op het plaatje ziet, de mensen zijn vooral in conclaaf met de olifant. Mijn persoon staat er klein achter.

Voor mij persoonlijk wordt het alleen maar zwaarder als ik zie en merk dat mijn persoon die ik nu ben anderen verdrietig maakt en zelfs onbespreekbaar is. 

Zelf zie ik mijn klachten als een deel van mij zoals dit blog ook heet. Ik ben nog steeds de oude Angelique met een extra deel waar ik rekening mee moet houden. En liever lach ik met een traan om die rare ‘shizzel’ zoals ik het noem. Er alleen maar verdrietig om zijn en het daar niet over hebben maakt alles onnodig vele malen moeilijker. 

Ik nodig mensen uit om de moeilijke emoties met mij/ elkaar te bespreken en het gesprek af te sluiten met een lach en een traan. Blijf niet weg van mij/mensen met moeilijke (onzichtbare) ziektes als je toch van mij/diegene houd en in mijn/zijn of haar omgeving wilt blijven. Ga de confrontatie met je eigen emoties aan, spreek ze uit en laat ze wegvloeien. Laat ze niet de boventoon voeren. Laat de olifant klein worden en de persoon groter.

Degene wie deze (onzichtbare) ziekte treft heeft niet altijd, eigenlijk niet, de kracht en energie om hierin het voortouw te nemen. Ik heb dat ook niet. Het kost de energie die diegene, en ik ook, heel hard nodig heeft om of beter te worden, of nodig heeft om in de juiste balans te blijven. Tegelijkertijd is het ook niet aan mij: degene die ziek is. Het is aan degene die het moeilijk heeft met zijn/ haar eigen emoties. Een ander kan dat niet oplossen/ ik kan het niet voor je oplossen, dat is het ding van diegene die het er moeilijk mee heeft. Voor een gesprek is er openheid van beiden kanten nodig, niet van maar 1 kant. Zolang je met elkaar daadwerkelijk in gesprek blijft over de moeilijkheden en de emoties die daar bij komen kijken blijft de relatie in stand. Dan kun je een gesprek afsluiten met een lach en een traan en elkaar echt tot steun zijn. De olifant kan mss nog aanwezig zijn, maar hij is klein en overheerst niet meer.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”