deel 24: de storm

 Het waait…storm Jocelyn trekt over ons land. 

Gisteren en vandaag staan ook in teken van de storm die door mijn leven waait. Hoe zal ik hem noemen? Vaccinatie schade storm? De waarheid storm? Bewijsstorm? Journalisten graven niet / mogen niet graven storm? Ik weet het even niet. 

Gisteren is het artikel in de NRC gepubliceerd. Hele gesprekken heb ik gehad met Freek de journalist. Bewijs aangeleverd. Wetenschappelijke artikelen aangeleverd. Ergens had ik een sprankje hoop dat er heeeeel misschien een artikel zou komen met de boodschap ‘vaccinatie schade bestaat, er moet meer onderzoek komen’. In het buitenland zijn ze al vele malen verder in het erkennen van vaccinatie schade. 

Misschien schrijf ik er nog een blog over, ik weet het nog niet. Ik denk het wel maar moet de woorden nog vinden.

Vannacht heb ik slecht geslapen. Vanmorgen werd ik wakker en de realiteit overviel me weer. De realiteit van het proberen weg te moffelen. De realiteit dat er bepaalde suggestieve benamingen wel benoemd mogen worden, zonder wetenschappelijke grond. De realiteit dat het woord vaccinatie schade met wetenschappelijke onderzoeken/ studies niet genoemd worden. 

Als lotgenoten ventileren we nog onder elkaar. We gaan weer in gesprek met de journalist. Ik heb hem ook nog weer gesproken. Uitgelegd wat er gaande is…spiegel voorgehouden. Ik voel woede en teleurstelling. De journalist begrijpt het wel. Met dat hij met ons in contact is gekomen is er een wereld voor hem open gegaan. Een wereld waar wij al bijna 3 jaar inzitten. 

Heb ik teveel hoop gehad over dit artikel? Misschien wel. De journalist noemt het een ienimienie stapje richting de waarheid. Maar wanneer komt de waarheid boven dan? Wanneer komt die tijd?

Na het gesprek bedenk ik dat ik echt even naar buiten moet. Weg uit de vaccinatie schade wereld, even uit de discussie met de journalist, even weg uit die strijd die we met elkaar voeren om de waarheid boven te krijgen. 

Ik loop met een stapel oud papier naar de stort. Ben ik gek geworden dat ik lopend naar de stort ga met een stapel oud papier onder mijn arm? Dat ik het niet eens even in een tas heb gedaan?

Ik loop de trap af en het voelt alsof ik met elke trede van de trap die ik neem een stapje terug kom in de gewone wereld. Ik zie mensen die onderweg zijn naar het station, naar hun werk of mss naar een lunch. 

Onderweg zie ik dat ik de verkeerde jas aan heb gedaan en de combi die ik aan heb belachelijk staat. 

Het onder de mensen zijn is eigenlijk even wat ik niet wil. Op de een of andere manier voelt het niet oké vandaag. Ik ben flink van slag. Van slag door hoe de media te werk gaat. Van slag dat de overheid niet zijn verantwoordelijkheid neemt en mij en mijn lotgenoten gewoon laat verzuipen. Van slag dat iedereen die we spreken om onderbouwd bewijs vragen welke we niet kunnen geven omdat we niet onderzocht mogen worden. Het Lareb doet onderzoek? Ik ben benieuwd welk onderzoek, want ze volgen ons niet op. Er worden geen vragen gesteld aan ons. Er worden ook geen nadere vragen gesteld om welk onderzoek dat dan gaat.

Ik besluit dat ik even op een heel oude begraafplaats ga zitten en mijn gedachten op papier wil zetten. Een begraafplaats met allemaal mensen met hun eigen verhaal. Zit ik hier nou echt? Op een begraafplaats om tot rust te komen? Even buiten te zijn? Ja ik zit er echt. 

Mijn schoonzoon belt, hij staat zo voor de deur. Ik moet terug.

Met dat ik de begraafplaats afloop kom ik met elke stap weer dichter bij de wereld. De wereld die door raast, doordraait, verder gaat. Er gaan allerlei gevoelens door mij heen. Teleurstelling, in de steek gelaten voelen, samen voor elkaar? Ik merk er niks van vanuit de overheid. Verdriet. Eenzaamheid in de strijd die we voeren. Ik voel me aan mijn lot overgelaten.

Zit ik in een slachtofferrol? Lig ik me om te wentelen in mijn ellende?

Nee, de realiteit is keihard aanwezig en daar wordt ik even fijntjes met mijn neus op gedrukt.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”