deel 18: Hier wordt aan herstel gewerkt

Het is een week na het bezoek aan de verzekeringsarts van het UWV. Zoals je kunt lezen ging het finaal mis tijdens het gesprek met de verzekeringsarts bij het UWV en ben ik met fikse uitval klachten daar weggegaan en thuisgekomen. Drie dagen lang heb ik niet kunnen koken en was de afwas teveel voor me. Daarna voelde ik me heeeel langzaam terug komen in mijn oude balans van voor het gesprek. 

Vanmorgen heb ik een afspraak met de huisarts voor wat vragen van mijn kant betreffende de enzym mutaties en de relatie met mijn neurologische schade na vaccinatie. De praktijk is hier 1 km vandaan en ik heb tijd genoeg om het te gaan lopen. Het is de tweede korte wandeling die ik ga maken na vorige week woensdag. Ik ben op tijd en doe rustig aan. Ik merk dat ik nog niet de oude ben, dan bedoel ik van voor het gesprek met de verzekeringsarts . Als ik aankom bij de praktijk kom ik amper de trap nog op. Hoe dan!? Amper 1km is niet ver. Maar blijkbaar voor mijn hersenen wel. Tijdens het gesprek merk ik dat mijn spraak ook nog niet goed terug is.

Voordat ik na het bezoek terug loop naar huis is de sterke boodschap vanuit mijn lichaam dat ik even wil zitten en uitrusten voordat ik naar huis wandel. Het regent, maar ik pak toch het eerst volgende bankje wat ik tegenkom. Ik blijf het een bizarre ervaring vinden dat dit kleine stukje wandelen blijkbaar zo’n grote opgave is. Na een pauze loop ik verder.

Onderweg bedenk ik me dat ik even de bakker moet bellen om brood apart te leggen. Dan kan mijn dochter dat in de middag ophalen. Ik zoek een volgend bankje en bel de bakker. Met dat ik bel merk ik dat ik totaal buiten adem ben, de nodige woorden slecht uit mijn mond komen en ik echt pas op de plaats moet maken. Langzaam doe ik de bestelling. Oké, geregeld. 

Ik ben blij als ik thuiskom en kan gaan liggen. 

Het is een rare ervaring te merken dat mijn hersenen niet goed hun werk doen. Ik weet hoe het is om moe te zijn van sporten, moe te zijn van werk, enz. Maar nu… ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Ik ga het proberen…

Als ik zo lig na mijn wandeling en bezoekje aan de huisarts voel ik me normaal. Ik zou zo opspringen en bv als een bezige bij die ik altijd was door m’n huis vliegen. De ideeën die ik altijd heb ten uitvoer te brengen. Maar als ik ook echt opsta om bv wat te eten te pakken dan voelt mijn lichaam loodzwaar. Ik voel gewoon dat mijn hersenen moeite hebben met de taken die ze uit moeten voeren. Mijn geest is bij wijze van spreken al in de keuken iets aan het pakken terwijl mijn lichaam nog aan het opstaan is van de bank. Ik pak wat te eten en ga terug liggen. Ik voel me niet moe zoals na een dag werken of kitesurfen maar ik val toch in slaap. Het is 12 uur in de middag. 

Na 1,5 week ben ik nog steeds niet de oude. Mijn spraak is aardig bijgetrokken mits er niet teveel prikkels zijn. Mijn hersenen schieten nog erg snel in de ‘zoemstand’ zoals ik het noem. Ik voel dan de signalen door mijn hoofd heen schieten wat mijn hoofd wazig maakt en daarna alle klachten aangaan. Nog steeds moet ik veel rusten en goed bedenken wat ik doe op een dag.

De uitslag en het verslag van de verzekeringsarts helpen ook niet echt mee in het herstel. Maar ik weet wat te doen/niet te doen en ga vol goede moed verder. Op naar het niveau van voor het gesprek met de verzekeringsarts.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”