Deel 15: De rauwheid van sinterklaasavond

Een paar weken geleden kwam er de uitnodiging vanuit mijn familie om met elkaar sinterklaasavond te vieren met surprises en gedichten.

De realiteit kwam hard aan. Het gaat te druk zijn voor me en dan ga ik uitval krijgen. De realiteit dat ik niet mee kan en mijn kinderen daar alleen naar toe gaan is niet wat ik wil. Het doet pijn. 

Er zijn mogelijkheden om aanpassingen te doen.

Zo is een van mijn zussen overdag met haar pietenkind bij mij op bezoek geweest. Met twee juten zakken waar verrassingen in zaten. Superlief en confronterend. Superlief om zo toch een beetje mee te kunnen delen in het Sint gebeuren en zo confronterend tegelijk.

Mijn moeder had een cadeautje meegegeven. Via videobellen was ik er even kort bij in de avond zodra de surprises uitgepakt werden. Zelfs met videobellen moet het geluid dan uit want ik trek al die geluiden niet. Ook het videobellen trek ik niet lang. Het raakt me. Dat zelfs dat teveel multitasken is en mijn hersenen daarop blokkeren. Ik wordt er verdrietig van. Een half uurtje doe ik mee via een stille video verbinding. Als er een gedicht wordt voorgelezen gaat het geluid even aan. 

Mijn gedicht leest mijn moeder voor. Ik kan niet en beeldbellen en voorlezen tegelijk. Ik wil niet dat iedereen via videocall mijn klachten erger en erger ziet worden. 

Het is superlief dat er aan me gedacht is. Ik was er bij en toch ook weer niet. Tranen waren er toen ik opgehangen had. Tranen van verdriet en spijt. Waarom heb ik me over laten halen om die vaccinatie te nemen waar ik al zo over twijfelde! Tranen door de confrontatie met de realiteit. De realiteit van mijn nieuwe leven.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”