Deel 16: gesprek met het UWV

Dit blog neemt je even mee naar de dag van mijn bezoek aan de keuringsarts van het UWV. Dit blog heb ik ook geschreven omdat mensen met mij meeleven en ik ze niet goed kan vertellen hoe het gegaan is aangezien mijn spraak dagen lang slecht is.

Vandaag is de dag dat ik een afspraak bij het UWV heb. De twee jaar ziektewet zijn bijna om. De Arboarts is al afgesloten. Nooit had ik gedacht hier bij het UWV terecht te komen. Ik was strijdbaar, wilde conditie opbouwen. Conditie die ik verloren was door alle vreselijke benauwdheidsaanvallen. Ik wilde mijn hersenen trainen om de prikkels weer aan te kunnen en te kunnen verwerken. Ik wilde terug naar mijn oude leven, mijn werk weer oppakken, als is het voor minder uren. Het is niet gelukt en nu zit ik hier bij het UWV samen met mijn dochter die mij gebracht heeft en met J die als ondersteuner mee is.

In blog klap met de hamer kun je lezen dat de aangetekende post met mijn dossier ergens verdwenen was bij het UWV (via de code kan ik zien dat het bezorgd is) en dat mij ze daar direct een brief op stuurden waarin ze consequenties meldden als ik de informatie niet correct en volledig aan zou leveren. Ze gingen er vanuit dat ik de regels niet correct had nageleefd terwijl ze zelf fout zaten. 

Ik maakte me best druk over het gesprek bij het UWV. Want wie zegt dat die arts me gaat geloven? Wie zegt dat hij niet opeens gaat vinden dat mijn Arboarts het niet goed genoeg heeft aangepakt? Mijn Arboarts heeft me voorbereid op het gesprek met het UWV zoals te lezen is in blog  het laatste gesprek met de Arboarts

Vanmorgen was het zover. Om binnen te komen moet ik door dichte deuren die ik niet zelf kan openen. Ik moet mij melden met de brief van het UWV en mijn ID. Het komt over als een gecontroleerde overheidsinstelling. Als ik zo aan protocollen wordt gehouden dan zullen ze zelf ook wel goed hun werk doen toch? 

Mijn naam werd afgeroepen. Het moment is daar en ik neem plaats. De arts kijkt mij amper aan en vraagt: “ je paspoort”. O lieve help dat begint nors. De arts controleert mijn paspoort en steekt van wal. Ik luister en ik hoor  “geen dossier gelezen omdat het moeilijk leesbaar en niet compleet is”. “Ik heb bij het actueel oordeel geconstateerd dat je de re-integratie op moest gaan pakken, waarom heb je niet gere-integreerd “ (hij heeft me destijds niet gezien), “uitleg”, “keuring”, “verslag”. 

Wacht even, dit gaat te snel, teveel vragen in 1x, mijn hersenen moeten dit even verwerken. Waar is mijn dossier? Het was aangekomen en ook nog eens extra gemaild. Waarom gaat deze man mij de les lezen over mijn niet re-integreren op de werkvloer terwijl hij mij persoonlijk nog nooit heeft gesproken of gezien? Wat doe ik hier als hij zijn deel van zijn taak niet heeft gedaan? Moet ik nu even alles in 1 uurtje uit gaan leggen? Dat gaat niet. Het is teveel info wat ik zomaar even uit moet leggen. Het gaat nml om details. Details die ik in zo’n kort gesprek even boven water zou moeten halen. Hoe moet ik dat in hemelsnaam gaan doen. Ik voel dat mijn hersenen meer en meer vertragen. Ondertussen praat de arts verder. Ik volg het niet meer, kan niet meer begrijpen wat hij zegt en wat hij van me verwacht, ben nog bezig met de eerste informatie te verwerken en hoe ik daarop kan antwoorden.  

Dit bezoek kost me enorm veel moeite. Mijn klachten zijn weer vreselijk aanwezig en ik voel mijzelf uitvallen. Hoezo mag ik de consequenties dragen voor andermans fout? Waarom krijg ik een brief met allerlei consequenties terwijl zij hun werk niet goed doen en hoor ik nu alleen maar een “sorry, maar ik moet als verzekeringsarts wel verslag gaan doen”? Dit vraag ik ook aan de verzekeringsarts. Met mijn langzame spraak stel ik hem de vraag waarom ik hier ben als hij het dossier niet heeft gelezen en ik een brief met dreigementen van het UWV krijg terwijl zij een grote fout maken. Bij het woord “dreigementen” heb ik opeens zijn aandacht. Hij kijkt me aan en wil wat zeggen. Maar ik praat door voor zover ik kan. Moet ik weer terug komen? Moet ik weer dagen bij gaan komen van weer maar 1 uurtje bij deze arts? Ik houd me aan alle protocollen en zit elke keer met de gebakken peren door hun fouten? Mijn spraak vertraagd enorm. Ik voel alle seintjes weer door mijn hoofd schieten. J. Ziet het gebeuren en grijpt in. Zij neemt het gesprek over. Wat een opluchting. Zo blij met haar. J wijst hem ook op het feit dat het UWV nu weer een grote fout maakt waarvan de consequenties mij raken. De arts ziet het fout gaan bij mij. Zijn non-verbale houding die op kwam bij het woord “dreigementen” zakt een beetje in. Op het moment dat J mij steunt en hem wijst op zijn eigen verantwoordelijkheid en welke gevolgen deze situatie voor mij hebben zie ik zijn houding veranderen. Hij bied aan met de Arboarts te bellen en gaat daar mijn medisch dossier opvragen. Hij heeft mij gezien en wil het dan verder beoordelen op basis van het dossier wat hij nog moet gaan lezen. Ik hoef dan niet meer terug te komen. Daar ga ik mee akkoord. Ik weet dat de Arboarts mijn probleem goed helder heeft en achter me staat. Prima dat ze contact hebben. J. wordt de contactpersoon met de verzekeringsarts voor de terugkoppeling of voor als er nog vragen zijn. Ook gaat zij nog (!) een keer mijn dossier mailen aan de verzekeringsarts en ook nog de Arboarts bellen.  Ook heb ik hem via J. gevraagd om ook contact op te nemen met mijn huisarts. Alle hens aan dek.

Het blijkt dat de scankamer niet goed hun werk heeft gedaan. Het blijkt dat de arts o.a lege en niet goed leesbare scans heeft gekregen. Maar waar is de mail gebleven die ik nog na had gestuurd met mijn dossier? er was bevestigd dat mijn dossier in goede orde ontvangen is, waarom heeft deze arts niet even bij collega's aan de bel getrokken mbt de lege en  niet leesbare scans? Ik kan het niet eens vragen. De vraag komt op in mijn hoofd maar mijn spraak weigert en daardoor kan ik de vragen niet eens stellen. En voordat dat besef er is is het gesprek al weer verder en anders. 

Ik voel de kortsluiting in mijn hersenen. Ik voel dat ik uitzoom zoals ik het noem. Mijn hersenen registreren niet meer wat er gezegd wordt en het wordt mistig in mijn hoofd. Ik hoor ze praten maar versta niet meer wat er gezegd wordt. Mijn spraak valt uit en mijn rechterbeen weigert. Mijn benen doen pijn. Ik weet dat ik moet stoppen nu. Want als ik nu door blijf gaan dan komt er een “plop” in mijn hoofd en val ik helemaal uit. Met veel moeite krijg ik mijn been in de loopbeweging. Ik voel dat zelfs dat seintje bijna uit gaat vallen. Even rusten op een bankje op de gang met J. Wat is er eigenlijk allemaal gebeurd en gezegd? J heeft het er nog even kort met me over. Ik huil omdat ik niet eens een fatsoenlijk gesprek kan voeren en niet voor mijzelf op kan komen. Ik moet even de tijd nemen dit helder te krijgen. 

Raak ik in paniek? Nee

Wat er wel gebeurd is wat ik beschrijf. De gebeurtenissen en de informatie komen te snel en mijn trage hoofd kan het niet op de juiste snelheid verwerken. Omdat er teveel in korte tijd aan me gevraagd en van me verwacht wordt komt er kortsluiting en daardoor uitval. Ik herken het en weet wat ik er mee kan doen. Maar weet ook dat het niet zomaar over is.

We gaan naar mijn dochter die me vandaag gereden heeft. Ze vraagt hoe het ging maar ik kan het niet eens vertellen. Mijn spraak weigert dienst en het is 1 grote warboel aan informatie in mijn hoofd. J legt het kort even uit aan mijn dochter. Met dat ik mijn jas aandoe loopt de verzekeringsarts langs ons heen. Hij kijkt niet op of om en zegt geen gedag. 

We gaan naar beneden de auto halen. Mijn been…shit mijn been stopt er mee. Ik wordt boos, waarom heb ik deze shit. Waarom moeten deze gevolgen van de vaccinatie mij juist treffen? Waarom kunnen mensen niet gewoon even checken of ze de scans die ze doorsturen wel correct en leesbaar zijn of gewoon zorgen dat de mail die ik nagestuurd heb in het dossier zit zodat ik de laatste hobbel kan nemen en ik dit traject af kan sluiten. Ik trek alle trucjes uit de kast die ik geleerd heb in de revalidatie om te blijven lopen. Ik lijk wel een zwalkende robot. Ik baal als een stekker dat het zo misgaat. Ik baal van alles en ben boos. Uit de lift is er een draaideur. De wereld draait mee met die draaideur en ik wordt kotsmisselijk. Ik kan niet door die draaideur. Hij draait te snel, sneller dan mijn hersenen kunnen verwerken en waarop ik kan handelen. Mijn dochter gaat bij de bali vragen of ik door de gewone klapdeur kan. En dat kan gelukkig. 

Op naar huis, op naar rust. Bijkomen, de info van vandaag verwerken. De komende dagen zal ik veel last hebben van alle klachten en zal ik zeer oververmoeid zijn. Gelukkig heb ik de belangrijke mensen achter me staan. Ik heb een “legertje” klaar staan voor mochten anderen besluiten nemen die niet goed voor mij zijn. Ik heb me voorbereid. Het gaat goed komen. Alleen weet ik nog niet wanneer. 

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”