Deel 43: Ode aan mijn lieve dochters

Dit blog is een ode aan mijn kinderen. Zonder hen had ik de reis naar Oostenrijk niet kunnen maken. Voor de reis heb ik echt niets meer hoeven doen dan te boeken, papieren regelen en mijn eigen tas in te pakken. 

De auto inpakken/uitpakken deden zij, boodschappen fiksen deden zij. Rijden….ook zij. Overleggen wat we gingen eten….regelden mijn kids. Het appartement opruimen en netjes achterlaten...deden zij.

Het enige wat ik hoefde te doen was instappen, meerijden en genieten. En niet vergeten mijn oordoppen en slaapmasker mee te nemen.

Natuurlijk heb ik last gehad van klachten. Lang zitten is niet zo prettig. Ik krijg dan pijn aan mijn benen en uitval. Maar met geregeld pauzes te nemen was het aanvaardbaar. Kreeg ik uitval door de reis? Ja zeker, maar binnen een acceptabele marge. Moest ik veel rusten net als thuis? Absoluut. Kon ik ook daar niet lang wandelen en in restaurants/winkels/drukke plekken zijn? Zeker weten. Voel ik mij na de reis alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden? Jazeker…misschien wel twee😉.

Alles was goed bereikbaar met de auto en binnen een mooie tijd. En de natuur..die is prachtig daar. Daarbij waren we er buiten het ski-/zomerseizoen waardoor het heerlijk rustig was overal. Ook op de locatie waren tal van plekjes waar ik mij kon terugtrekken. Gerdien heeft een heerlijke grote tuin!

Na jaren van vooral zeer confronterende tijden en situaties was deze vakantie een positieve opsteker. Mijn nieuwe mogelijkheden reizen met mij mee, ik weet de do’s en don’ts. 

Het is altijd afwachten hoe de nieuwe omgeving waar ik mij in bevind reageert op mijn uitval. Ik merk dat ik dat toch een ding vind wanneer ik dat nog niet weet. Gelukkig konden we er om lachen en werd het niet een nog zwaarder geheel. Het is voor mij toch wel een manier van omgaan met al die shizzel door er regelmatig de draak mee te steken. Die stomme klachten zijn er sowieso, daar kan ik niet omheen. Het is allemaal al rot genoeg en ook afgelopen week hebben we dat wel eens tegen elkaar gezegd. 

Het is bevrijdend dat mensen moeten giechelen als ik weer stoned, zwalkend en strompelend de laatste meters loop. Dat mijn hoofd uit de bocht vliegt zoals ik mijn bradyfrenie wel eens noem. Of dat ik hulp nodig heb bij een riviertje oversteken en de boy’s op zoek gaan naar een armleuning, die met twee vasthouden zodat ik naar de overkant kan schuifelen. Want als ik die niet had gehad was ik zeker weten in het water gevallen. (Alles moest natuurlijk gefilmd worden want mocht ik er in vallen dan moet dat natuurlijk op beeld staan). Dat er een stoel voor buiten gefikst wordt zodat ik niet in het drukke restaurant hoef te zijn. Dat ik die stoel probeer uit te klappen, maar hij dubbel klapt en het mij gewoon niet lukt. We daarom in een deuk kunnen liggen omdat we blij zijn dat ik er niet tussen gevouwen zit. Zie je het al voor je….ik dubbelgevouwen tussen zo’n klapstoel …zo’n strand vouwstoel met gele en witte strepen?! Een hoofd wat er lang over doet om wakker te worden en aan te gaan? Ook daar duurde het drie uren. Maar het was gewoon zo. En niet meer dan dat.

Het was fijn om te merken dat de omgeving waar ik was de klachten en de nieuwe mogelijkheden gewoon namen zoals ze zijn. Geen discussies, geen gegraaf over hoe het nou precies in zijn werk gaat al die uitval en klachten. Even over gehad, kort en bondig. Dat is genoeg. Ik zie het als dat de OLIFANT waar ik mee te maken heb er wel is, maar klein blijft naast mij. Ik gun de olifant ook geen grote ruimte. Wanneer de olifant teveel ruimte en aandacht krijgt blaast hij zich enorm op en vult hij de hele ruimte waardoor het gewone leven geen kans krijgt aanwezig te zijn. Er is meer in mijn leven dan die olifant. Zoals Gerdien en ik tegen elkaar zeiden: naast alle rouw en verlies is het de kunst om te kijken naar wat we wel nog hebben en kunnen.

Het was super om mijn kinderen blij te zien van de avonturen die we beleefd hebben. Memories hebben we weer gemaakt. Memories voor het leven. 

Dankjewel lieve dochters van mij voor het mogelijk maken van deze heerlijke reis vol avonturen. Het was weer als ouderwets, maar dan een beetje anders. 

Dankjewel lieve Gerdien en kids voor jullie gezelligheid en gegiechel. Dankjewel voor de warmte die we mochten ervaren.

Dankjewel allemaal dat ik weer eens op de oude manier (weliswaar aangepast…maar toch…) de avonturen van het leven mocht en kon aangaan. We hebben prachtige momenten beleefd ❤️.

Dikke knuffel en veel liefs van mij ❤️

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”

ps. wil je ook eens genieten van een heerlijke rustige plek midden in een wintersportgebied neem dan eens een kijkje bij de Sachserhof. Echt een aanrader.