Deel 45: wat gebeurt er toch?

Wat gebeurd er toch als ik (nieuwe) mensen ontmoet/ bekenden ontmoet die ik nog niet als de 2.0 heb ontmoet.

Ik voel me geremd, afwachtend, gesloten, onzeker en gereserveerd, niet meer de open ondernemende enthousiaste spring in ‘t veld Angelique. Afwachtend op hoe de ander gaat reageren op mijn (uitval)klachten. Het is vreemd om bij mijzelf te merken dat ik me zo afwachtend en op mijn hoede opstel.

Zodra ik weet en ervaar hoe mensen er op reageren weet ik hoe de vlag erbij hangt. Of opluchting en ik ben wie ik ben als 2.0 of bezwaard en zwaar als het de andere kant op gaat en mijn persoon verdwijnt achter de grote olifant zoals je kunt lezen in blog 21.

Omdat ik dat niet heel prettig vind ga ik die mensen vaak uit de weg wanneer hun houding niet echt anders wordt. Het kost mij veel te veel energie. Het feit dat ik klachten heb is al zwaar genoeg en ik merk dat als bij mensen het glas half leeg is, ik dat ingewikkeld vind. Mijn glas is altijd half vol. Ook als het soms moeilijk en ingewikkeld kan zijn. Ik kan niet zo goed omschrijven hoe het voelt als anderen mij benaderen vanuit….ja wat is het eigenlijk..? Medelijden? Het moeten blijven bevestigen van hoe zwaar en ellendig mijn leven nu is? Het alleen maar hebben over die vervelende klachten en de beperkingen die het met zich meebrengt? Alsof ik een zielig kasplantje ben..alleen maar kijkend naar wat ik niet meer kan. Een rottig gevoel krijg ik dan. 

Zodra mensen te veel kijken naar mijn onmogelijkheden heb ik de neiging om te gaan over balanceren door vooral mijn half volle glas te benadrukken. (Aandachtspuntje voor mij 😉) De valkuil is dat de mensen een verkeerd/onvolledig beeld krijgen van mijn situatie. De reële vraag is of ik dingen uit moet blijven leggen zodat iedereen een goed beeld kan hebben. Ik denk dat niet iedereen een goed beeld kan krijgen. Dat hoeft ook niet. Het is beter om op een gegeven moment te stoppen met uitleggen. Moet ik dan minder positief in het leven gaan staan? Zodat ze een beter beeld krijgen? Nee. Ik heb er elke dag 24/7 mee te dealen en mijn positiviteit is een deel van de Angelique 1.0 die me door deze shizzel heen sleept. Ik ben dankbaar dat ik die eigenschap mag bezitten, het is toch wel mijn redding. Accepteren dat niet iedereen het gaat begrijpen/ anders met mijn nieuwe mogelijkheden omgaan horen bij mijn proces. Dat is niet altijd even simpel, het kan verdrietig zijn wanneer iemand je niet begrijpt of benaderd vanuit een totaal andere hoek als ik het zelf benader. En tegelijkertijd is het wat het is. 

Is het mijn bedoeling mensen af te ketsen/ te kwetsen met mijn gevoelens te delen in dit blog? Zeker niet. Maar ik deel ze wel zoals ik hier in openheid wel meer deel. Want ook dit is een deel waar ik behoorlijk mee te maken heb en zoekende in ben, gesprekken over voer met een coach en psycholoog. 

Wat ik ook merk is dat ik me schaam voor de (uitval) klachten. Waarom schaam ik mij? Mss is schamen niet het goede woord. Mss is het wel balen en het gewoon ronduit rot vinden dat ik snel last heb van spraak- en beenuitval en niet meer de werkende, enthousiaste, open , altijd ideeën hebbende, rondrijdende van A naar B …nog even naar het strand hoppende Angelique meer ben? De Angelique die altijd verhalen had en het liefste op zee was. Struinend, open, aanpakkend, van hot naar her en altijd vol plannen. 

De Angelique die nu (nieuwe) mensen ontmoet is een andere. Heel eerlijk gezegd de Angelique die ik op dat moment eigenlijk niet wil zijn, ik zou er heel wat voor over hebben om weer volop door het leven te kunnen struinen.  Soms spreek ik dit wel eens uit. Vaak krijg ik dan het antwoord dat ik mij totaal niet hoef te schamen/balen. Dat weet ik ook wel, maar het gevoel is er. Geremd voel ik mij omdat de rem er echt op moet, elke dag weer. Maar het is niet zoals ik eigenlijk ben. Ook dit gevoel mag er zijn. 

Ik ontken dat gevoel niet, stop het ook niet weg, maar ben wel nieuwsgierig hoe ik dat gevoel kan benoemen en waar het vandaan komt. Het is apart te voelen dat er dingen veranderen.

Gaande de afgelopen jaren merk ik veranderingen in hoe ik ben naar mijn omgeving toe. Geslotener (en toch schrijf ik dit blog), afwachtend, aftastend, toch ook wel op mijn hoede. Eigenlijk wil ik zo niet zijn, ben ik zo ook niet van nature. Maar ik denk dat het nodig is. Ik wil weer graag de stralende Angelique zijn. En dat kan alleen als ik oké ben met mijzelf. Gelukkig zie ik die steeds meer op de foto’s terug komen, maar ik voel me niet de stralende Angelique die ik hiervoor was. Altijd is de rem daar, de uitval…altijd moet ik rekening houden met alles. Ik hoop dat ik mijn weg vind in het terug vinden van mijn stralende ik alleen dan binnen mijn nieuwe grenzen. 

Iemand zei ook tegen mij dat het juist goed is dat ik een afwachtende houding heb omdat ik dan de ander geen houding opdring, de reactie bij de ander laat en daarop participeer. Ik heb wel heel duidelijk hoe ik er zelf in sta, maar dring dat niet op. Het er over hebben kan, maar opdringen is wat anders. Soms zou ik het wel graag anders zien, maar niet iedereen is zoals ik zelf ben. Dit was wel een opsteker, zo had ik het nog niet bekeken. 

Ik merk dat ik verander. Het is gek om te op te merken. Soms vind ik het echt niet fijn en wil ik eigenlijk dat alles bij het oude is. Maar het gebeurd en ik kan mij maar beter mee laten drijven op de nieuwe weg. Na de vaccinatie en met al die klachten is er een proces in werking gegaan. Een nieuw lichaam en daarmee nieuwe grenzen waar ik mee te maken heb. Beperkingen en nieuwe mogelijkheden waar ik mee te maken heb brengen een nieuwe ervaring met zich mee. Naast de karaktereigenschappen die ik al had komen en nieuwe eigenschappen naar boven. Het is als mijzelf opnieuw leren kennen. 

Op weg ben ik, naar de nieuwe IK. Mee dobberend op de golven van het leven. Zoekend en aftastend. De Angelique 1.0 neem ik mee in mijn broekzak. 

En dat is oké.

Ik kom er wel.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”