Deel 46: Hulp vragen

Hulp vragen

Wat doet dat met mij en waarom is dat rot.

Ik ben het type van ‘ik fiks het wel, linksom of rechtsom, onderdoor of bovenlangs’. Altijd zijn er wel creatieve oplossingen mogelijk. Hulp vragen deed ik wel, alleen als ik het echt niet meer zelf kon of wist en mijn 1001 ideeën op waren. 

Tot het moment dat ik niet meer kon lopen en praten. Ik kon niets meer. Alleen maar liggen. Zelfs mijn hoofd was te zwaar om te tillen. (Die momenten heb ik nog steeds). Hoe moet je om hulp vragen als je niet meer kunt praten? Hoe moet je je hulpvraag uitleggen als je zo beperkt wordt in je communicatie? Bellen ging niet (en gaat nog steeds moeilijk). Een hulpvraag per mail opstellen was destijds ook teveel gevraagd. Ik lag letterlijk plat. Op dat moment voelde het als falen voor mij. Ik weet dat het komt door iets waar ik niets aan kan doen, maar dat ik letterlijk niets meer kon...het voelde toen gewoon als falen. Gelukkig ervaar ik dat nu niet meer zo.

Een vriendin van mij zag mij vastlopen en heeft mij aangemeld bij de welzijnsorganisatie in mijn woonplaats. Zodoende ben ik in die tijd in contact gekomen met stichting MEE en heb ik ambulante begeleiding gekregen. Zij hebben mij zeer veel uit handen genomen. Tegelijkertijd was het naar dat anderen de regie van je leven overnemen. Samen zijn we tot een soort van middenweg gekomen wat heel prettig was. Ze zijn meegegaan naar doktersafspraken, arbo-arts en UWV en wanneer er papieren ingevuld moesten worden kon ik altijd hulp aan ze vragen. Ze hebben bv ook via de WMO geregeld dat ik hulp in de huishouding heb. En zo nog vele dingen meer.

Het is naar om hulp te moeten vragen. Via mijn sociale omgeving lukken niet alle hulpvragen. Sowieso omdat bepaalde hulpvragen te intensief zijn/ niet passen in andermans leven, de afstand te ver en om nog andere verschillende redenen. Dat heb ik erg ingewikkeld gevonden. Mensen om mij heen zijn gewend dat ik 1001 oplossingen kan vinden voor waar ik tegenaan loop, mijn sterke kant was nu mijn valkuil geworden. Mijn energie en mogelijkheden waren er niet meer om naar een oplossing te zoeken in die 1001 ideeën. Spraakuitval/ een spraakstoornis is echt een probleem, evenals bradyfrenie en alle andere klachten waar ik mee te maken heb.  Het was confronterend dat mensen om mij heen vaak niet doorhadden dat de simpelste dingen een mega probleem geworden waren. Gewend aan de Angelique die er altijd wel weer uitkwam. Denk bv aan de huishouding, boodschappen doen (ik kan niet alles bij 1 supermarkt kopen), bellen om om hulp te vragen, afspraken te verzetten of te maken, vervoer naar medische afspraken of doodsimpel een wandelingetje buiten Weesp. De vlag ‘Angelique komt er altijd wel uit’ ging niet meer op.

Tegelijkertijd was, en is het soms nog, lastig om te vertellen wat ik niet kan. Door mijn positiviteit en 1001 mogelijkheden die ik altijd had/heb is de kans heel groot dat de hulpvraag niet duidelijk is. Ik heb moeten leren om duidelijk te communiceren over de beperkingen waar ik tegenaan loop. 

Het was heel confronterend om om hulp te vragen en te krijgen via een stichting. Ik ben daar echt meer dan verdrietig om geweest. Ik was vastgelopen in mijn kunnen en mogelijkheden, het hield gewoon op. Ik moest mij er overheen zetten, grenzen stellen en mijn hulpvraag hardop en helder stellen aan een stichting. Het leven gaat door en daarmee ook de situaties waar ik hulp bij nodig had en heb. Het is confronterend te moeten erkennen dat er dingen zijn die ik niet meer zelf kan. Waar ik voorheen bijna nergens mijn hand voor omdraaide kunnen de kleinste dingen nu een probleem zijn. Loslaten, confrontatie, overgave….elke dag had en heb ik er mee te maken. Ik merk nog steeds aan mijzelf dat als de huishoudelijke hulp er is ik gewoon mee wil helpen. Maar ik kan dan veel beter gaan rusten. Vaak val ik in slaap als ze er is. Ik moet letterlijk tegen mijzelf zeggen: nee, ze komt hier omdat jij klachten hebt. Het afhankelijke waar ik met grote regelmaat tegenaan loop blijft elke keer een struggle waar ik heel bewust mee om moet gaan. 

Met dit alles komt een grote eenzaamheid mee. Iedereen raast door, behalve ikzelf. Ik moest leren omgaan met wat ik niet meer kon/ kan. Leren om anders te denken in oplossingen. Leren dat als ik om hulp vroeg en de vraag niet voldaan werd ik elders om hulp moest vragen. Soms ligt de hulpvraag op de verkeerde plek en is het nodig om de vraag elders te stellen. Ook moest ik leren dat niet iedereen hetzelfde in het leven staat. Dat wist ik wel, mensen die mij goed kennen weten dat ik daar altijd al moeite mee heb. Dat werd nu uitvergroot. Ik ervaar het nu vanaf een andere kant, de 'hulp nodig hebben' kant.

Vandaag had ik nog even mijn huisarts aan de telefoon. Zij is vanaf het begin zeer betrokken bij mijn welzijn en ze was een van de weinigen die aan het begin erkende dat dit alles door de vaccinatie is ontstaan. In de afgelopen drie jaar heb ik veel kennis opgedaan omtrent enzymen/mcas/vaccinatie schade/nieuwe medicatie/mijn ervaringen/behandelingen die averechts werken/wat is helpend. Die kennis mag ik met haar delen, wat superfijn is en zij ook weer deelt.

Ook zij geeft elke x aan dat mijn wil om het leven vanuit mijn mogelijkheden en positiviteit krachtig is, maar tegelijk ook een grote valkuil. 

Om aan de juiste hulp te komen is het belangrijk dat ik mij op de juiste momenten kwetsbaar op moet stellen om een goed beeld te kunnen creëren bij artsen/ hulpinstanties. 

Gelukkig heb ik daar gaande de jaren mijn lessen in geleerd. Gelukkig heb ik de juiste hulp op vele vlakken gevonden. Ook heb ik moeten leren dat dat kwetsbaar opstellen soms nodig is, maar op andere vlakken ook wel grenzen heeft. Dit is te lezen in mijn blog van vorige week.

Hulp vragen is moeilijk…dat is misschien wel iets wat ik mee wil geven. Op het moment dat iemand om hulp vraagt is diegene al vele hobbels overgegaan. Daarbij is hulp geven misschien nog moeilijker, want echt hulp geven is aansluiten bij de hulpvraag. En aansluiten bij de hulpvraag is goed luisteren naar de ander. De tijd nemen om te luisteren en de hulpvraag niet op jouw eigen manier invullen. De kunst is jezelf even opzij te zetten en de ander te helpen op de manier die op dat moment past bij de ander. Ook al zou je het zelf misschien op een andere manier doen. 

Op dit moment heb ik nog steeds hulp. Hulp voor de huishouding (superblij mee) en hulp via de welzijnsorganisatie in Weesp. Hoe lastig het ook is, het is heel prettig als er mensen met je meedenken in oplossingen. En ik mag ten alle tijde terugvallen op stichting MEE. Ik heb hulp voor mijn mentale welzijn. Ik heb hulp van m’n meiden. Zo komen we een heel eind.

Ook is mijn hulpvraag/grenzen helderder geworden in mijn persoonlijke omgeving. Ondertussen wordt het anderen duidelijk dat ik niet beter wordt. Dat de situatie is zoals die is. De Angelique 1.0 echt niet terug komt en ik echt aan mijn nieuwe grenzen vast moet houden om te kunnen zijn zoals ik nu ben.

Een luisterend oor, een appje, een belletje of een keer koken….het kan allemaal net dat kleine beetje zijn wat ondersteunend is.

Zodra er een hulpvraag gesteld wordt ziet de hulpvrager vaak geen mogelijkheden meer, of weet diegene niet meer waar dan de vraag te stellen. Mocht je zelf niet kunnen helpen bij de hulpvraag dan is het superfijn om te helpen met kijken waar de hulpvraag dan wel gesteld kan worden. Ook dat is hulp. 

Liefde en warmte is wat jijzelf en de mensen om je heen nodig hebben. 

Hulp vragen is geen falen, het is weigeren om op te geven.

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”