Deel 42: Oostenrijk

Op vakantie gaan..

Ook dat gaat anders. Om op vakantie te gaan kijk ik wat ik kan, wat ik niet moet doen en hoe ik het zo kan doen dat niet iedereen rekening moet houden met mijn nieuwe mogelijkheden. (Ik noem het nieuwe mogelijkheden ipv beperkingen). Op locatie kan ik hetzelfde doen als thuis.

Laat ik mij tegenhouden of ga ik kijken naar wat wel lukt. 

Ik merk in mijn omgeving dat het woord ‘ziek zijn’ vaak de verwachting schept dat ik alleen maar uitgeput op de bank lig. Dat is ook een van de redenen dat ik liever de term ‘ziek zijn’ niet gebruik. Het delen van vakantieplannen is soms wel lastig. De valkuil ‘hoe zal de ander er op reageren dat ik op vakantie ga/ probeer te gaan’ is er. Ik moet dat los laten. Dankbaar zijn om en doen wat ik wel kan is de bedoeling. En daarom dat ik mijn belevenissen ook hierin deel.

En zo zit ik deze morgen in een hoekje van de tuin in de zon tussen de bergen. 

Gisteravond aangekomen en vanochtend voel ik me alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden. Mijn hartslag klopt in mijn ogen waardoor mijn beeld ook niet stilstaat. Ik voel me zwaar en moe. Snel draaierig, misselijk en snel in disbalans. Mijn hersenen registreren langzamer dan dat ik zie en opmerk. Dat is de bradyfrenie die lekker aanwezig is deze ochtend. Maar hé…ik ben er!

De vogeltjes fluiten, de koekoek roept en ik heb kriebels om de prachtige omgeving te verkennen. Wil plannen maken en wandelingen! Bergtoppen beklimmen. Even naar de winkel sprinten voor een lekker ontbijt. Een ochtendwandeling door de omgeving. 

Ik geef mijzelf op de kop! Stop…eerst rustig wakker worden. De tijd geven aan mijn lijf om te acclimatiseren van slapen naar rechtop te gaan. Straks wil vast 1 van m’n dochters wel even mee voor een mini wandeling. Kan ze gelijk lekker ontbijt halen.

Ik merk dat er gedachtes opkomen van hoe ik het het liefste zou doen allemaal, als de Angelique 1.0. En ik merk dat ik er verdrietig van wordt. De OLIFANT is lekker aanwezig vanmorgen. Het mag er even zijn, de rouw om mijn oude leven. Dan spreek ik mijzelf toe en kijk ik naar wat er wel is. De lol die de meiden en ik hebben om deze reis samen te maken. Dat dat kan. Dat ik de mazzel heb dat mijn kinderen met mij mee willen op sleeptouw. Dat ze de kunst verstaan om mee te gaan in wat wel kan ipv van kijken naar wat niet kan. Dat ze mij op mijn kop geven als ik uit eigenwijsheid als de Angelique 1.0 over grenzen wil gaan. 

Op vakantie gaan kan. De reis er naar toe is een ding maar ik heb het gered naar omstandigheden. Uitrusten kan op de bank in Weesp, maar ook in Oostenrijk. Naar het strand meerijden kan in Nederland, een stukje meerijden naar mooie views in de omgeving waar ik nu mag logeren kan ook. Picknicken…het kan waar je maar wilt. Hetzelfde wat ik doe in Nederland, alleen dan in Oostenrijk. 

Kan ik gaan skiën/ snowboarden? De meiden wel, ik niet. Kan ik lange wandelingen maken naar mooie bergpassen en gletsjers? De meiden wel, ik niet. Kan ik even lekker shoppen voor zomerkleding? De meiden wel, ik niet. Ze sturen mij foto’s en nemen dan mee wat ik mooi vind. 

Kan ik rijden naar mooie plekken? De meiden wel…ik niet, maar ik rijd mee. Er zijn er hier zat op korte afstand. Ook hier pas ik mij aan naar wat kan. En rust ik uit op de momenten die ik in Nederland ook uitrust. 

Ik ben er. De reis is gedaan naar de omstandigheden waarin ik mijn lichaam kon geven wat nodig was. Rust, slaap, geen muziek en drukte. Bijkomen kan in alle bedden die er zijn op de wereld. De grenzen van mijn mogelijkheden reizen mee naar waar ik ook ga. Ik kan het zien als beperking en thuisblijven….ik kan het ook zien als een nieuw deel wat bij mij hoort en de accommodatie zoeken die daar bij past. 

Wat ook heel leuk is, is dat we mogen logeren bij een oud vriendinnetje van mij van de lagere school. 30 jaren elkaar niet gezien. Wel gevolgd via socials maar dat is anders. Het is leuk en als vanouds om elkaar weer te zien en elkaars gezinnen te mogen ontmoeten. Het is voor mij wel een ding om haar te ontmoeten met de klachten die ik heb. Het is weer de zoveelste confrontatie. Later hierover meer. 

Dank voor het lezen, geniet van elke dag, hou van elkaar .

🍀🌸

“Hoi, ik ben Angelique. Ik ben niet mijn neurologische beperking maar het is een deel van mij”